29/6/22:19:14

Ευλογημένοι εκείνοι οι άνθρωποι

που είναι αφηρημένοι

στη ζωή τους

Και σκοπό δεν έχουν άλλον

από την αυθόρμητη ευτυχία!

Ευλογημένοι όσοι μπλέκουν

τα δάχτυλα τούς συχνά μαζί με άλλον

και του προκαλούν

ακόμη και δάκρυα από την ηδονή!

Ευλογημένοι όσοι αξιώθηκαν στη ζωή

να ζήσουν αυτό το θαύμα!

Εκείνοι που είναι καλοδεχούμενοι

σε αγκαλιές, στις δύσκολες στιγμές τους

και δεν τους άφησαν μόνους

όταν αντίκρισαν λυπημένα τα μάτια τους!

Ευλογημένοι όσοι τούς επέτρεψαν

να είναι απλώς ο εαυτός τους

Και χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας

να αποδέχονται την παιδικότητα

και την μοναδικότητα σου!

Ευλογημένοι όσοι πίστεψαν αμέσως

χωρίς ίχνος καχυποψίας

τα λόγια, τα χέρια, και τις σκέψεις σου

Εκείνοι που επέλεξαν το ρίσκο

αντί την ασφάλεια που παρέχει

ο απεχθής πεισιθανάτιος συμβιβασμός!

14/6/22: 21:25

Θέλησα να σου χαρίσω
όλα όσα είχα στα χέρια κρυμμένα
Θέλησα να σου μιλήσω
για όσα μέσα μου ήταν πληγωμένα

Θέλησα πρωτού καν σε φιλήσω
να σου δείξω μια τυφλή εμπιστοσύνη
Αυτό είναι το μεγάλο ρίσκο
που έχει η πραγματική καλοσύνη

Χωρίς να σκεφτώ εγώ τι θα κερδίσω!

Θέλησα να γίνω η σκέψη σου
σαν φυλαχτό σε φυλάει απ' τον κόσμο
όσο κι αν είσαι μακριά μου
Κάθε μου δάκρυ να γίνει η θρέψη σου
κάθε μου λουλούδι είναι απόκοσμο
Πάρε τον πόνο μου και γίνε δικιά μου!

Θέλησα να γίνω στάχτη
που σκορπίζει παντού ο κάθε άνεμος
Κι αν η αγάπη μου μοιάζει φτιαχτή
θα' μαι κοντά σου σαν φύλλο τρεμάμενος

5/6/22: 1:35

Τα ωραιότερα ποιήματα

Τα έγραψα από τότε που σε έχασα!

Οι μνήμες ένας καθρέπτης

σπασμένος στο πάτωμα

Περπατώ ξυπόλυτος

πάνω στα θραύσματα

Με κόβουν, πονάω, συνεχίζω

Αίμα παντού!

Μικρές θυσίες απουσίας ζωής!

Και αν τα αγγίξω για να τα μαζέψω

φοβάμαι πως δεν θα μπορώ από τις πληγές

να γράψω ξανά για εσένα!

Για αυτό συνεχίζω να περπατώ!

Ξέρω πως χωρίς χέρια

δεν είμαι τίποτα!

Έχω συνηθίσει στη θέα του αίματος!

Εκείνη που τρομάζει όλους εσάς

που μιλάτε για θυσίες τόσο εύκολα

σαν να τις έχετε κάνει!

Όσο εσείς μιλάτε...

Εγώ βάζω όλο μου το βάρος

πάνω στα θραύσματα!

Και δεν υπάρχει κάτι το τελετουργικό σε αυτό!

Μονάχα η απόφαση να περπατήσω

νιώθοντας τα κοψίματα βαθιά

και τον πόνο σαν χορδές εκείνης της άρπας

που τελικά σε κάνει να απαγγέλλεις

σαν εκείνο το αηδόνι

ποιήματα που γράφτηκαν για άλλους!

Τα ωραιότερα ποιήματα

τα έγραψα ματώνοντας

Στάζοντας δάκρυα αλμυρά

πάνω στις πληγές των ποδιών μου!

Κανείς δεν σεβάστηκε το νόημα

της εθελούσιας θυσίας!

Κανέναν δεν αφορά ο προσωπικός πόνος!

Η απουσία της ενσυναίσθησης

ασθένεια χωρίς θεραπεία!

Ζητώ μονάχα την αίσθηση γαλήνης

μιας αγκαλιάς που δεν θα διστάσει

να λερώσει τα χέρια της επάνω μου!