Μοναξιά είναι
το να κοιτάζεις τον ουρανό
και να προσπαθείς να νιώσεις κάτι
προσπαθώντας με επιμονή να δεις
στα λευκά απομακρυσμένα σύννεφα
κάποιο πρόσωπο από το παρελθόν!
Είναι η αίσθηση του κρύου τους χειμώνες
και της ζέστης τα καλοκαίρια
που αγγίζει το σώμα σου
ενώ είναι τα μόνα πλέον
που μπορεί να αισθανθεί!
Κανένας συνειρμός ενθουσιασμού!
Καμία συναίνεση χαμόγελου!
Παρά μόνο η παροδική ανάμνηση
που σκορπά ρίγη στο σώμα
ξυπνώντας κάτι σαν... έρωτα
στο μυαλό!
Αν ζητάς δίνε!
Αν πονάς φύγε!
Δεν σου αξίζει η φυλακή που επέλεξες!
Άνοιξε την πόρτα επιτέλους!
Τα παράθυρα άνοιξε στον Ήλιο!
Να συμμετέχεις στην χαρά του κόσμου
με ό,τι σου έχει απομείνει
ένα τραγούδι
ένα ποίημα
ένα βιβλίο
Μην μένεις ακίνητος προσμένοντας
κάποιο μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ!
Γίνε αυτό που σου λείπει
μέσα από την επιθυμία
να συνεχίσεις να Ζεις!
Να είσαι υπαρκτό πρόσωπο!
Όχι μια σκιά!
Κανείς δεν αγάπησε είδωλα
καθρεπτισμένα
παρά μόνο χειροπιαστά
ζεστά σώματα
και πρόσωπα!
