Πόσες φορές ευχήθηκα να φύγω
από όλους και από όλα
Απλά να απολαύσω
μια πεζοπορία σε κάποιο βουνό
ακούγοντας τον ήχο του ανέμου
ανάμεσα στα πεύκα ή τα έλατα
Να νιώθω την υγρασία του δάσους
το υγρό χώμα και τα βρύα
να περπατώ βαριανασαίνοντας
χωρίς συγκεκριμένο προορισμό
Αλλά η παρόρμηση της σκέψης μου
με σταμάτησε απότομα
όταν η λογική με κράτησε πίσω
τόσο λίγη σε εμένα
μα τόσο δυνατή!
Η μοναξιά μου
σαν ανοιξιάτικο χρυσαλιφούρφουρο
δραπέτευσε από τη φύση
σαν να μην της ανήκε
σαν να μην ήθελε ποτέ ξανά
να ανήκει κάπου!
Και σαν κλέφτης όπως τα ονομάζαμε παλιά
να έμπαινε σε σπίτια ξένα
ώσπου να γίνει μέρος τους
έστω για λίγο
Ποτέ μου δεν ευχήθηκα
να εγκλωβιστώ σε μια γωνιά
και να μαδήσω από αόρατες δυνάμεις
Παρά μονάχα κάποιο χέρι
τρυφερά να με μαζέψει
και χείλη ελαφρά κλειστά σαν να φυλάνε
να με αφήσουν να αισθανθώ μια εκπνοή
και ύστερα να χαθώ για πάντα
σκορπώντας παντού σαν φύλλα τη χαρά μου!
Ε λοιπόν...
αυτός είναι ο μόνος θάνατος που μου αξίζει!
