31/1/20: Αριάδνη

Εσύ που στον Θησέα έδωσες το νήμα
για να δέσει στην αρχή της πύλης της ζωής του
και μέσα στο σκοταδερό λαβύρινθο να ψάξει
τον φοβερό Μινώταυρο της Κρήτης την τρομάρα
που θυσίαζαν τους νέους πριν καν γνωρίσουν
του σώμα τους το τρεμούλιασμα
την γήινη χαρά τους
που ονόμαζαν αγνότητα
οι σοφοί της ζωής
και προώρως γερασμένοι θύματα
Μα όταν ήρθε η στιγμή
των νιάτων η παρορμητικότητα
του κινδύνου την άγνοια που ονομάζουνε ηρωική
την απόφαση να περπατήσει στης Κρήτης τα σκοτάδια
με μόνη βοήθεια την υπόσχεση κοπέλας που αγαπούσε
και που μισούσε τον άδικο φόρο αίματος
που ο πατέρας της ο φοβερός Μίνωας
διέταξε στην Αθήνα
εξαιτίας του χαμού του υιού του Ανδρόγεω
να δίνει κάθε εννιά χρόνους δίχως να αντισταθεί
επτά νέους και επτά νέες
στην κυριαρχία του κράτους που τείχη μπορεί να μην είχε
μα θαλασσοκρατία επέβαλε σε πολλούς χρόνους
με μπρούτζινο πέλεκυ διπλό και κοφτερό
Και ο έρωτας γίνηκε ξανά η αφορμή
όπως μας δίδαξε σε πολλές περιπτώσεις η ιστορία
κάποιος νέος άνδρας να γίνει
ήρωας για μια γυναίκα του βασιλιά θυγατέρα
και σκότωσε αυτό που όλοι πίστευαν αθάνατο
το δημιούργημα του Ποσειδώνα τον τερατόμορφο προστάτη
της φήμης του τελευταίου πολιτισμού
που έκανε ανθρωποθυσίες
Αλλά κατάφερε η υπόδουλη Αθήνα
να γεννήσει ήρωα που έδωσε τέλος στην τυραννία
Μα όπως πάντα τραγική είναι η ζωή ετούτη
ο νέος απερίσκεπτος ξέχασε την εντολή
του πατέρα του Αιγαία να βγάλει τα μαύρα τα πανιά
καθώς στο πλοίο του γλεντούσε την αξιοθαύμαστη νίκη
Και ο έρωτας και ο θάνατος ξανά βρέθηκαν μαζί
όπως η χαρά στη ζωή δεν διαρκεί παντοτινά
όπως πάντα πληρώνουμε ακριβά την μέθη της νίκης
πως κατακτήσαμε τον έρωτα, μα λησμονούμε τη φύση
που πάντα ξέρει να φέρνει σε όλα ισορροπία
Και ενώ ο νέος γλεντούσε τη χαρά του
την πρώτη κοπέλα που κατέκτησε και γίνηκε δικός της
να ζήσει πένθος απαρηγόρητο, να χάσει τον πατέρα
που η θάλασσα η Ελληνική πήρε το όνομα της
καθώς εκείνος έπεσε βλέποντας τα θλιβερά
τα μαύρα τα πανιά να υψώνονται στο πλοίο
από του Σούνιου τον ιερό βράχο
Με τρόπο πάντοτε σκληρό η φύση της Ζωής
θυμίζει στους ανθρώπους την θεϊκή της υπόσταση
και κάνει τον έρωτα φάρμακο στον πόνο
που κάθε θλίψη παρηγορεί
δίχως να σβήνει το όνομα της θάλασσας
που της δόθηκε με μια αυτοχειρία

22/1/20:

Δεν θα ανοίξω τα μάτια να δω τον χρόνο!

Είμαι σίγουρος πως είναι νωρίς ακόμα

Με ορμητικά κλειστά τα μάτια θα προσπαθήσω

να μη χάσω το όνειρο και σε ξεχάσω

Ανάμνηση παλιά πως σε προσμένω

σαν νοσταλγώ μες το σκοτάδι

την αίσθηση του φιλιού σου

Πόσο νωπή είναι ακόμα

η εικόνα του πόθου σου στο βλέμμα

και η υπέροχη αίσθηση

των μικρών απαλών χεριών σου

στον γυμνό λαιμό μου

Ακόμη η ηχώ της φωνής σου

γεμίζει τον χώρο

σαν παραίσθηση φαντάσματος

τις νύχτες που κοιμάμαι μόνος

Και η μυρωδιά του γιασεμιού

το άρωμα που δεν πρόλαβα
επάνω σου να μυρίσω
όπως μου είχες υποσχεθεί

Τουλάχιστον πρόλαβα να γευτώ
σε εκείνα τα μικρά σου χείλη

το λίγο που μου επέτρεψαν

ώστε να μπορώ ακόμη να σε θυμάμαι

έστω σαν μια ακόμη περαστικη
που μου έδωσε για λίγο Ζωή!

Νίκος Καββαδίας - Αγαπάω

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910. Το ποίημα ''Αγαπάω'' το έγραψε σε ηλικία μόλις 18 ετών, και δεν έχει δημοσιευτεί στις ποιητικές του συλλογές.

Αγαπάω τ' ότι είναι θλιμμένο στον κόσμο.

Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ' ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ' όνειρό τους,

να φανεί απ' τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ' άσπρο φτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούργια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά - αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω

αγαπάω, και θα 'θελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα,

αγαπάω σε τούτο τον κόσμο - ότι κλαίει

γιατί μοιάζει μ' εμένα.

6/1/20:

3/1/20: