30/10/18:

27/10/18:

Αχ και να' μουν στο ποτό σου μονάχα μια σταγόνα
η τελευταία να δρόσιζε τα μικρά σου χείλη
Εκείνη που μένει μόνη της και κάνει αγώνα
να γεμίσει το ποτήρι με αόρατη ύλη

Η ουσία του οινοπνεύματος θα θελα να' μουν
απόσταγμα να έσταζα σαν δάκρυ στο λαιμό σου
Στο κορμάκι σου αργά τρεμουλιάσματα να δίνουν
οι αισθήσεις που αύξησαν στην καρδιά το σφυγμό σου

25/10/18:

Θα ήθελα να είχαμε κάθε ημέρα Ήλιο

Να τεμπελιάζαμε ξαπλωμένοι πάνω στο γρασίδι

Θα ήθελα να υπήρχε κάθε βράδυ μυστήριο

Να σου φερνα από ψηλά πολύτιμο στολίδι

Και στο φόρεμα σου να άφηνα δώρα και ευχές

Επέτρεψε μου να ακουμπώ στους ώμους το κεφάλι

Κάθε αγκαλιά δεν συμβαίνει σε τυχαίες στιγμές

Η αίσθηση του φιλιού σου ευπρόσδεκτη ζάλη

Τη ζωή τη βλέπουμε όπως πραγματικά είναι

Σε προσκαλώ να έρθεις σε ένα κόσμο ονειρικό

Μέσα στην αγκαλιά μου τις μαύρες σκέψεις σου σβήνε

Και γίνε της ζωής μου το πιο σπουδαίο γνωμικό

23/10/18:

Δεν μπορώ να φύγω
χωρίς να νιώσω πρώτα
την αίσθηση του φιλιού
την καυτή ανάσα
και το λυγερό κορμί
να τρέμει μέσα στα χέρια μου!
Δεν μπορώ να φύγω
χωρίς να μάθω το πόσο σημαντικός
μπορώ να γίνω για τα μάτια μιας γυναίκας
δύο καθρεφτάκια που μπορούν
να μεταμορφώσουν
την πίκρα σε χαρά!
Δεν μπορώ να φύγω
πριν ζήσω το όνειρο μου
Όχι κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο μου
με τα φώτα κλειστά
αλλά έξω δοξάζοντας τον Ήλιο
όπως και το Φεγγάρι!
Δεν μπορώ να φύγω
πριν νιώσω πως είναι
να σε αγγίζουν δύο χέρια
τα ίδια που σε αγκαλιάζουν
που σε παρηγορούν
που σε συντροφεύουν
σε κάθε καλή και κακή σου στιγμή
Το μόνο ταξίδι που θέλω να κάνω
είναι στην ταραγμένη θάλασσα των ματιών σου!
Είμαι βαρκούλα με σκισμένα πανιά
έρμαιο σε κάθε συγκίνηση
Θα φύγω!
Αλλά μόνο για εκεί
όπου τα συναισθήματα μου
βρουν επιτέλους φιλόξενη στεριά!

18/10/18: (2)

Η ευγνωμοσύνη
ειναι πράξεις μικρές
σχεδόν ασήμαντες
και ίσως συνηθισμένες
απο τους πολλούς
Ενα αναπάντεχα
τρυφερό άγγιγμα στο χέρι
και ενα αγνό φιλί στο μάγουλο
απο κάποιο πρόσωπο θελκτικό
Η κατανόηση της στιγμής
συναίσθημα που δεν μπορεί
να εκφραστεί με λόγια
Ενα βλέμμα μονάχα αρκεί
για να φανερώσει τις κρυφές επιθυμίες!
Αρκεί η θέληση των δυο
να είναι μια θάλασσα
με ατάραχα νερά
απο ξένα πλοία!

18/10/18: (1)

Ύπνος βαθύς και ανονειρος
η ζωή μας
Φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε
σε λάθος όνειρο
που δεν μας ανήκει!
Η αίσθηση της ματαιότητας
εκδορά στη μνήμη
που προσπαθούμε να επουλώσουμε
με καινούριες στιγμές
Λάθος τρόπος για να συνεχίσεις να ζεις!
Κάθε ημέρα που περνά
μην την υπολογίζεις
ως χρόνο χαμένο
Ειναι σαν να μην αποδέχεσαι
το δώρο του Ήλιου!

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Δὸν Κιχῶτες

Οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶνε ὀμπρὸς καὶ βλέπουνε ὡς τὴν ἄκρη

 τοῦ κονταριοῦ ποὺ ἐκρέμασαν σημαία τους τὴν Ἰδέα.

Κοντόφθαλμοι ὁραματιστές, ἕνα δὲν ἔχουν δάκρυ

 γιὰ νὰ δεχτοῦν ἀνθρώπινα κάθε βρισιὰ χυδαία.

Σκοντάφτουνε στὴ Λογικὴ καὶ στὰ ραβδιὰ τῶν ἄλλων

 ἀστεῖα δαρμένοι σέρνονται καταμεσὶς τοῦ δρόμου,

ὁ Σάντσος λέει «δὲ σ᾿ τὸ ῾λεγα;» μὰ ἐκεῖνοι τῶν μεγάλων

 σχεδίων, ἀντάξιοι μένουνε καί: «Σάντσο, τ᾿ ἄλογό μου!»

Ἔτσι ἂν τὸ θέλει ὁ Θερβάντες, ἐγὼ τοὺς εἶδα, μέσα

 στὴν μίαν ἀνάλγητη Ζωή, τοῦ Ὀνείρου τοὺς ἱππότες

 ἄναντρα νὰ πεζέψουνε καί, μὲ πικρὴν ἀνέσα,

μὲ μάτια ὀγρά, τὶς χίμαιρες ν᾿ ἀπαρνηθοῦν τὶς πρῶτες.

Τοὺς εἶδα πίσω νά ῾ρθουνε -- παράφρονες, ὡραῖοι

 ρηγάδες ποὺ ἐπολέμησαν γι᾿ ἀνύπαρχτο βασίλειο --

καὶ σὰν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πὼς ρέει,

τὴν ἀνοιχτὴ νὰ δείξουνε μάταιη πληγῆ στὸν ἥλιο!

10/10/18: Για την Δ.

Αν απορρίψεις ποιητή, αυλές για σένα θα κλείσουν
και τα δέντρα που άγγιξες, δεν θα καρποφορήσουν
Αν απορρίψεις ποιητή οι τοίχοι σου θα στενέψουν
τα καυσαέρια της πόλης, αφήνεις να σε κυριεύσουν

Το σώμα σου δεν θα σκεπάζει τρυφερά τα βράδια
κάποιος ξένος που σου έγραψε ποιήματα ρημάδια
Το μυαλό σου αναζητά μονάχα υποθέσεις
μόνη σου επιλογή για να κερδίσεις θα κλέψεις

Η ζωή είναι δική σου κι αν της φερθείς κυνικά
μπροστά σου θα βρεις μια ανεπιθύμητη μοναξιά
Όσα και να έχεις περάσει, μην δικαιολογείς
πάντα με την σκληρή σου στάση, την έλλειψη στοργής

5/10/18: (2)

Γίνε νερό είμαι φωτιά που χρειάζομαι να σβήσω

σε μια αγκαλιά, στάχτες τα δώρα που θα αφήσω
Γίνε αυγή είμαι σαν φεγγάρι που επιμένει
να κρύβει αστέρια και να ζει ζωή στερημένη

Όταν είμαι σιωπηλός και σου μιλώ με τα χάδια

βάθυνε μες στα μάτια μου, να λάμψουν στα σκοτάδια
Όταν νιώθω μικρός, σαν παιδί στην πόλη χαμένο
πιάσε μου το χέρι, όταν δεν θα σε περιμένω

5/10/18: (1)

Αντίκρισα στα μάτια σου αισθήματα κλεισμένα

παράθυρα που περίμεναν χέρια για να ανοίξουν

Ήμουν ναυαγός βουβός με αισθήματα πνιγμένα

Στην άμμο μήνυμα άφησα που κύματα θα σβήσουν

3/10/18:

Θυσία για τον Έρωτα, θα κάνω Αφροδίτη

εμένα που μερίμνησα άξιος να γίνω

Για τα μάτια κάποιας, θάμβος ή σκοτοδίνη

θάρρος έχω στην καρδιά, τίποτα να απομείνω

Αρκεί μόνο μια φορά τα χείλη μου να αισθανθούν

τα δάκρυα που κύλησαν απ' τα μάτια της γελώντας

και καθώς θα φεύγω τα χέρια της να τυλιχτούν

γύρω από τους ώμους μου, το σ' αγαπώ υμνώντας!