13/7/18:

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω, πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται. Κ.Γ.Καρυωτάκης

Δώρο θέλω να σου δώσω τον εαυτό μου

σήμερα που είναι μια ημέρα θλιβερή

Να χαιρόσουν μαζί μου, κορίτσι θνητό μου

κάθε στιγμή, κάθε πράξη που είναι ιερή

Ποιήματα θα θελα ξανά να σου χαρίσω

να κερδίσω ξανά χαμόγελο και ζωή

Τώρα πια δεν έχω χείλη για να φιλήσω

μου μαραίνει την καρδιά μια άδικη σιωπή

Μονάχα η φύση, μου μιλά καμιά φορά

το πράσινο, ο αέρας και τα νερά της

Γίνονται πια επιθετικά τα άπειρα

αστέρια που κοιτούσα όταν ήμουν μακριά της

Στη χώρα του ονείρου, όπως μας έμαθαν

υπάρχει η ιδανική, γλυκιά προσμονή

μια βαθιά επιθυμία, για όσους ένιωσαν:

Να παραμένουν οι σύντροφοι παντοτινοί