27/3/18:

26/3/18:

Η ευτυχία μου
δεν βρίσκεται στις ανεκτικές
και συμφεροντολογικές σχέσεις σας
Στην επισημότητα με την οποία
προσπαθείτε απεγνωσμένα να κρατήσετε τον άλλο
στη νομιμότητα των υπογραφών σας
και στους όρκους σας ενώπιον μαρτύρων
Η ευτυχία μου δεν βρίσκεται
στον μελλοντικό σχεδιασμό
στις ανύπαρκτες υποσχέσεις
και στις απόλυτα συνηθισμένες σας στιγμές
δίχως πάθος, έρωτα και αγωνιώδη αναμονή
Δεν βρίσκεται στις συμφωνίες των ενηλίκων
και στις εφήμερες σχέσεις
Δεν βρίσκεται στις πανικόβλητες αποφάσεις
εξαιτίας ακόμη μιας κοινωνικής υποχρέωσης
και στα καλοστημένα χαμόγελα
της υποκριτικής κοινωνικότητας σας
Ή στο περιττό ξόδεμα χρημάτων
στην προσπάθεια να εξαγοράσετε
χαμόγελα, λόγια και γλοιώδεις χειραψίες
Η ευτυχία μου βρίσκεται
στην συνετή λιτότητα
και στην μη σχεδιασμένη ζωή
Στα ελάχιστα αλλά ενθουσιώδη χαμόγελα
και στις απλόχερες αγκαλιές
Στον κοινό ευγενικό σκοπό
και στην διαρκή επιθυμία να φύγεις
μακριά από αυτόν τον κόσμο
Κρατώντας όμως σφιχτά ένα χέρι
και ονειροπολώντας μέσα σε μια αγκαλιά
για τη δημιουργία της δικής σας πραγματικότητας
Κανένας αληθινός άνθρωπος
δεν σκύβει μπροστά στην κοινωνική υποταγή
και δεν του επιλέγουν την ευτυχία του!
Παίρνει τις αποφάσεις που του επιτρέπουν
να ρισκάρει τα πάντα
για να μπορέσει να αισθανθεί τον Έρωτα
μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης του!
Μόνο με αυτόν τον τρόπο
κερδίζει το δικαίωμα να χαρεί
αλλά ακόμη και να θρηνήσει αργότερα
αυτο που δεν διαρκεί για πάντα!
Ο αληθινός άνθρωπος
δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν
για την ιδιαίτερη χαρά του!

23/3/18:

Θέλω να σου μιλήσω για τις μειονότητες...
Όχι για εκείνους που ήδη γνωρίζεις
Τους διαφορετικούς στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις
Τους μετανάστες, τους νόμιμους και μη
Ή για εκείνους που δεν είναι εύκολα αποδεκτοί
σε κάθε μορφή κοινωνίας
Όπως... τους πολύ ψηλούς
ή τους πολύ κοντούς
Τους πολύ παχείς
ή τους πολύ αδύνατους
Για εκείνους που έχουν
κάποια ασύμμετρα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο τους
Για εκείνους που έχουν υπερβολική ευφυΐα
ή υπερβολική παιδικότητα
Για εκείνους που νοσούν από ασθένειες
που δεν γνωρίζουν πως έχουν
και η μόνη τους θεραπεία
είναι η προσωπική τους πάλη
και η αναζήτηση της αίσθησης μιας αγκαλιάς
από οποιονδήποτε μπαίνει στη ζωή τους
Υπάρχουν όμως και άλλες μειονότητες!
Λιγότερο γνωστές και ακόμη περισσότερο παρεξηγημένες
Είναι οι δημιουργικοί καλλιτέχνες
οι ηθελημένα απομονωμένοι
εξαιτίας της μη κατανοητής τους φύσης
ή της σπανιότητας των συνήθειων τους
Οι συναισθηματικοί ονειροπόλοι μιας άλλης ζωής
και μιας πιο υποφερτής πραγματικότητας
Είναι εκείνοι που ξέρουν να χαίρονται
αλλά και να λυπούνται το ίδιο έντονα
χωρίς να νιώθουν καθόλου ντροπή
Οι ειλικρινείς και αληθινοί
που πάντοτε υποφέρουν
και ποτέ τους δεν κερδίζουν
επειδή οι ίδιοι το επιδιώκουν
εξαιτίας της ηθικής τιμιότητας τους!
Οι μόνιμα ερωτευμένοι
αναζητητές του ωραίου
του σπάνιου, και του αληθινού
Οι αρνητές της οποιασδήποτε εκμετάλλευσης
των άλλων ανθρώπων
Όπως για παράδειγμα
εκείνοι που αρνούνται να πληρώνουν ''απολαύσεις''
τις οποίες πολλοί θεωρούν
απλά ως μια ακόμη αποδεκτή πραγματικότητα
Ή εκείνοι που δεν δοκιμάζουν ''χημίες''
που προσφέρουν χαλαρότητα, όνειρα, ακόμη και ζαλάδες...
Εκείνοι που σκύβουν
μόνο μπροστά στα βιβλία τους
και χρησιμοποιούν ως μελάνι
ακόμη και το ίδιο τους το αίμα!
Είτε για να δημιουργήσουν κάποιο έργο
είτε απλώς για να καταγράψουν χωρίς καμία ενοχή
ακόμη και τις πιο σκοτεινές τους σκέψεις!
Σε μια κοινωνία ομοιόμορφων ανθρώπων
που ξέρει το πως να απομονώνει
οτιδήποτε ξεφεύγει
από τα πρότυπα της μετριότητας
δεν χωρά κανείς άλλος!
Δεν έχουν θέση στα όρια που θέτουν οι πολλοί
τα οποία ως φυσιολογικά χαρακτηρίζουν
έτσι ώστε να γίνουν ευκολότερα αποδεκτά
μέσω της πρακτικής της συνήθειας
οι παράξενοι σιωπηλοί ακτιβιστές
Η νομιμοποίηση κάθε ποταπότητας
από τον θανάσιμα μονότονο κόσμο τους
γίνεται η σπουδή κάθε νέου ανθρώπου!
Και για οποιονδήποτε θελήσει να αντισταθεί
στην κάθε μορφή ασχήμιας
υπάρχει πάντα η επίγεια κόλαση
με την μορφή της δαχτυλοδειχτούμενης ενοχής
που θα τους γεμίζει με διαρκή πόνο τη ζωή τους!

19/3/18:

Δεν υπάρχει πια νόημα να ξυπνάω το πρωί!
Μου λείπει η καλημέρα εκείνη
που μου επέτρεπε να βλέπω τον Ήλιο
ακόμη και πίσω από τα πυκνά σύννεφα!
Η προσδοκία να δω την εικόνα σου
στο τέλος της κουραστικής βάρδιας
Και τα φιλιά που μου έστελνες
που ήταν η παρηγοριά της θλίψης μου
Δεν θα με κούραζε ποτέ
αυτή η γλυκιά επανάληψη!
Μονάχα η καθημερινότητα με κουράζει
αυτός ο κύκλος της ανούσιας ζωής
Η ολική απουσία της ποίησης
Η κυνικότητα χωρίς σοφία
Η κανονικότητα χωρίς αντίκρισμα
Μου λείπει έντονα η καληνύχτα εκείνη
που μου επέτρεπε να βλέπω
δίχως φυσικά εμπόδια
το μεγάλο Αυγουστιάτικο φεγγάρι!
Μια σου λέξη μονάχα
έπαιρνε από πάνω μου
το βάρος του ύπνου!
Ήθελα να κοιμηθώ για να ξεκουράσω
το σώμα που τόσο πολύ σε επιθυμούσε
και όχι όπως τώρα που απλώς αναγκάζομαι
να κλείσω τα μάτια για να αντικρίσω ξανά
μια ακόμη συνηθισμένη ημέρα!
Πριν από εσένα δεν υπήρχε πραγματική ποίηση!
Μονάχα η ευγενική, ιδεατή ατμόσφαιρα
της προσωπικής μου επιθυμίας!
Φεύγοντας πήρες μαζί σου στις αποσκευές σου
φιλιά, στίχους, νότες, αρώματα, φωτογραφίες...
Εσύ που συλλέγεις μνήμες
έχεις για πρώτη φορά στα χέρια σου
όλες τις αποδείξεις μιας πραγματικής αγάπης!
Χειροπιαστές αποδείξεις!
Όχι απλώς εικόνες μικρών πράξεων
και ηχώ άπειρων υποσχέσεων!

17/3/18:

13/3/18:

Ας ερχόσουν για λίγο...
μονάχα για να δω το πρόσωπο σου
Πίστεψε με δεν θα σε άγγιζα!
Θα μου αρκούσε να ξέρω
πως συνεχίζεις να υπάρχεις
και χωρίς εμένα!
Ακόμη και μπροστά σου
θα ήμουν η αλαφροΐσκιωτη μορφή
ενός κάποτε φλογερού εραστή
η αμυδρή ανάμνηση
μιας διαφορετικής ζωής
Θα ήθελα να αντικρίσω ξανά
εκείνα τα μάτια που τρεμόπαιζαν
από συγκίνηση όποτε αγκάλιαζα
τις σκοτεινές σου σκέψεις
Έχω θυσιάσει τα πάντα
εξαιτίας των αναμνήσεων που μου χάρισες!
Προβάλλω χωρίς ντροπή
τη θλίψη μου για τα αδικοχαμένα
συναισθήματα μου
με το ρίσκο να μην καταφέρω
να προσελκύσω κάποια άλλη στη ζωή μου!
Ας ερχόσουν για λίγο...
έστω σαν πόνος
που δίνει έναυσμα στην έμπνευση
και αποδεικνύει πως υπάρχει
ένα σώμα που νιώθει, άρα έχει ακόμη Ζωή!
Κι ας με σκοτώνει αργά...
Θα ήθελα να φορούσες
εκείνο το ασπρόμαυρο φόρεμα
που ταίριαζε τόσο πολύ στην σπάνια σου φύση!
Θα ήθελα στον ερχομό της άνοιξης
να έφτιαχνα με λουλούδια
ένα στεφάνι που θα στόλιζε
τα απαλά και μακριά μαλλιά σου!
Αχ, πόσο θα ήθελα να σε δω να χαίρεσαι
την ομορφιά του δάσους
σαν μια νεράιδα στα λευκά ντυμένη
να περπατάς με χορευτικά βήματα
επάνω στο φρέσκο γρασίδι
Αλλά ξέρω πως δεν θα έρθεις ποτέ ξανά!
Μονάχα σαν όνειρο επιθυμητό
θα με ξυπνάς τις νύχτες
και θα' σαι η θλίψη
που μου βαραίνει τις ημέρες
Νιώθω το σώμα μου βαρύ
σαν να κρέμεται από μια θηλιά
δεμένη πάνω σε ένα δέντρο
Σύμβολο ζωής, ειρωνεία θανάτου!
Αναζήτησα ξανά παρηγοριά στη φύση!
Όπως κάποτε που μου έλειπε η αγκαλιά
τις μοναχικές και άδειες νύχτες...
Μπροστά στη θάλασσα εκείνη
που έγραψα το πρώτο σου ποίημα
προσμένω υπομονετικά
να νιώσω τον βόρειο άνεμο
με την ελπίδα πως κλείνοντας τα μάτια
θα μου ξυπνήσουν οι μνήμες
φέρνοντας μου ως δώρο
την ανεπαίσθητη μυρωδιά σου
αποδεικνύοντας το όλον του κόσμου!

9/3/18:

7/3/18:

1/3/18:

27/2/18:

Η ανάμνησή σου

ένα άρωμα κρυμμένο

μές το κλειστό μου συρτάρι

Και η θέλησή σου

ένα στίγμα μολυσμένο

μνήμης μου απομεινάρι

Αναζητώ τις μέρες που ειχα ζωή

Έρμαιο στα πάθη για μια νέα αρχή

Κοιτάζω τα αστέρια και είσαι εκεί

μια παλιά εικόνα που κάνω προσευχή

Το φαιδρό φιλί σου

πικρή γεύση στο στόμα

και μια αξέχαστη πλάνη

Η συνενοχή σου

στη θλίψη μου ξερό χώμα

φυτρώνει μαβί βοτάνι

Αναζητώ τις μέρες που ειχα ζωή

Έρμαιο στα πάθη για μια νέα αρχή

Κοιτάζω τα αστέρια και είσαι εκεί

μια παλιά εικόνα που κάνω προσευχή