24/11/17:

Ακόμη και στο μυαλό μου
ήταν γραμμένο το όνομα σου!
Χαραγμένο βαθιά, για να μην σβήσει ποτέ
από το πέρασμα του χρόνου!
Κόντεψα να ξεχάσω πως υπάρχω!
Έχασα την προσωπική μου ταυτότητα
οικειοθελώς
Γιατί έμαθα πως Αγάπη είναι
αυτό που δεν διστάζει να αποκαλύψει
τις αδυναμίες σου!
Κάτι που σου δίνει την κατάλληλη δύναμη
ώστε να μην διστάζεις να εκτεθείς γυμνός
από οποιοδήποτε ρούχο
όπως αυτό του Εγωισμού!
Άλλωστε ποιό το νόημα
να μην εμπιστεύεσαι τυφλά τη ζωή σου
στα χέρια που σου σκουπίζουν τα δάκρυα
στα χέρια που ξέρουν να αγκαλιάζουν
και να χαϊδεύουν ακόμη και τις πιο
σκοτεινές σου σκέψεις;
Ποιό το νόημα να φοβάσαι και να μην αφήνεσαι
περιορίζοντας το πάθος
και παραβιάζοντας ακόμα
και την ιδιωτικότητα της μνήμης;
Άνθρωπος άξιος για σ' ένα
είναι εκείνος που ξέρει να σέβεται
περισσότερο τις αδυναμίες σου!
Και να εκτιμά χωρίς να σε ανταμείβει
με δώρα την κάθε σου θυσία!
Η φυσική ιδιότητα της Αγάπης
είναι να καλεί τους πάντες
στη γιορτή της!
Ακόμη και εκείνους
που το προσωπικό τους συμφέρον
προσπαθεί να μειώσει την αξία της μάχης
της τελευταίας της Ελπίδας!

21/11/17:

Είμαι σαν ένα ξερό κλαδί
πεσμένο πάνω στο τσιμέντο
Έρμαιο κάθε δυνατού ανέμου
Χωρίς φύλλα
Χωρίς ζωή
Παρασέρνομαι εύκολα
από τα βρόχινα νερά
Και από τις ρόδες των αυτοκινήτων
Διαμελίζομαι από πόδια
Και με σπάνε χέρια
Κι όμως!
Συνεχίζω να υπάρχω
έστω και αν φαίνεται πως δεν ζω!
Ήμουν μέρος κάποτε
ενός ανθισμένου δέντρου!
Και η ανάμνηση αυτή
είναι πιο δυνατή από κάθε θάνατο!

Η σημασία της ποίησης στη Ζωή μου!

Η ποίηση είναι τα πάντα για μένα! Αντικατέστησε πλήρως την έμφυτη θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου! Είναι η απόδειξη της ευγένειας και της ομορφιάς του ανθρώπινου γένους! Και ίσως ένα μέσο για την ενδοκοσμική δόξα! Είναι η βαθιά φιλοσοφία, με κέντρο της την Αγάπη για τη Ζωή! Είναι η έκφραση της παντοτινής νεότητας, με κύρια χαρακτηριστικά την αντίδραση στην κάθε ασχήμια, την αφοσίωση στην δημιουργία, και την εξιδανίκευση του Έρωτα και της Φιλίας!

15/11/17:

Κάθε ημέρα είναι ένας μικρός θάνατος
Μας σκοτώνει αργά και βασανιστικά
Οι στιγμές μας είναι σταγόνες από μνήμες
που πέφτουν πάνω στα μάτια
Και εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε
απλά υποφέρουμε την επανάληψη
αυτού του μαρτυρίου!
Κάποιος ανόητος θα πει να μην υποφέρουμε
από αυτές τις μικρές σταγόνες
Από σταγόνες όμως σαν αυτές
δημιουργούνται οι λίμνες και τα ποτάμια!
Μελαγχολούμε στη σκέψη πως θα μπορούσαν
να μην χάνονται τόσο στιγμιαία
Να μην δημιουργούν σκηνές σαν από ταινία
πάνω στα κλειστά από φόβο μάτια
Να μην σπάνε σε μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες εικόνες
σαν αιχμηρά κομμάτια ενός καθρέπτη 
Περαστικοί είμαστε σε αυτή τη ζωή
Πεθαίνουμε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ!
Το ποιος θα μας θυμάται, ο μεγαλύτερος μας φόβος!
Από τις μνήμες όμως δημιουργείται ο κάθε άνθρωπος
Είτε τις επιλέγει είτε όχι!

8/11/17:

Έχω μια ποιητική καρδιά
Γεννήθηκα με αυτή!
Μπορώ να αισθανθώ διαφορετικά
την χαρά και τον πόνο
Πρέπει να υποστώ
τα αδιάκριτα βλέμματα
Να μην φοβηθω μήπως χαρακτηριστώ
ανόητος και ονειροπόλος
Η δική μου καρδιά είναι λαβωμένη
από τους σύγχρονους καιρούς
Αλλά δεν στάζει αίμα!
Στις φλέβες μου κυλούν
τα δάκρυα σαν ποτάμι
Τα μάτια μου ψάχνουν μάταια
το δρόμο της χαράς
Τα χέρια μου σφίγγουν
το κρύο μαξιλάρι
Και τα πόδια μου ψάχνουν ζεστασιά
κάτω από τις κουβέρτες
Κι όμως!
Γεννήθηκα για να κοιτάζω το λάγνο βλέμμα
για να με κρατούν ποθητά χέρια
και να με μην με αφήνουν να αποδράσω
τα πόδια που με σφίγγουν από τη μέση!
Ώσπου να σβήσω μέσα στης ερωμένης μου
τη φλόγα της ηδονής!
Έχω μια ποιητική καρδιά!
Για τη γυναίκα που θα αγαπώ
χρέος μου είναι να είμαι άξιος εραστής!
Και για την κοινωνία γύρω μου
να είμαι ένας αντιδραστικός στοχαστής
Ποτέ επαίτης!
Η καρδιά μου είναι αυτή που είναι!
Αυτή με οδηγεί!
Είναι η υλική υπόσταση της ψυχής μου!

1/11/17:

Είμαστε τώρα ζωντανοί
δεν μας ταιριάζει ο τρόμος
Δεν μας αντέχει το σχοινί
Η αλήθεια που θα φανεί
μας κόβει σαν λαιμητόμος

Οι ζωές δίχως ουσία
πλέουν στα βρόμικα νερά
Δημιουργεί η αφασία
ποιητική αναισθησία
πάνω σε σώματα ιερά