1

28/10/17:

Ω εσείς που εξιδανικεύσατε την μοναξιά
και μάθατε μόνο το μονοπάτι του πόνου
Καλώς μιλήσατε στους ανθρώπους
για των βουνών τον φρέσκο αέρα, και τη γνώση
Καλώς απομονωθήκατε από τα πλήθη
ώστε να σώσετε κάτι από τον εαυτό σας
Καλώς υποφέρατε τα άδεια βλέμματα
που σας κοιτούσαν με απορία, θυμό, και κρυφή ζήλια
Επειδή αποδεικνύατε πως μπορείτε να κάνετε
και χωρίς την κακοήθεια της κοινωνίας τους
Καλώς που βρήκατε στη ζωή τον δικό σας λόγο
για να μιλήσετε και τον δικό σας σκοπό
Καλώς που διδάξατε με σιδερένια θέληση
παρά τις αντιξοότητες
Καλώς που αντισταθήκατε στην ανοησία
την προχειρότητα και την αχρηστία
Αλλά....
Ενώ είστε οι μεγάλοι της ανθρωπότητας στοχαστές
οι μεγάλοι ιδεολόγοι με την ξεχωριστή αγάπη
την ασυνήθιστη ζωή και το παραδειγματικό σθένος
Ενώ σας απασχολεί το σώσιμο της ομορφιάς
του ανθρώπινου γένους, και ο περιορισμός του δράματος
της μοναδικής πραγματικής γνώσης
πως είμαστε εμείς οι ίδοι οι δημιουργοί κάθε ασχήμιας
έρμαια της φύσης μας, αδύναμα όντα, τραγικά
Παρόλα αυτά είστε οι μεγάλοι χαμένοι!
Αγιοποιήσατε την απομόνωση σας
για να δικαιολογήσετε τις αδυναμίες σας!
Ξεχάσατε πως η ζωή είναι τα πάντα!
Είναι το γέλιο και το δάκρυ
το γλέντι και ο χορός
η συντροφικότητα και η μοναχικότητα
η αναμελιά αλλά και η δημιουργία!
Η ζωή χρειάζεται τα πάντα για να έχει νόημα
Μη την περιορίζεις!

Cesare Pavese - Ο παράδεισος πάνω στις στέγες

Θα είναι μια ήσυχη μέρα, από κρύο φως

σαν τον ήλιο που γεννιέται ή πεθαίνει, και το τζάμι

θα κλείσει τον βρώμικο αέρα έξω από τον ουρανό.

Ξυπνάει κανείς ένα πρωί, μια για πάντα,

στη θαλπωρή του τελευταίου ύπνου: η σκιά

θα είναι όπως η θαλπωρή. Θα γεμίσει το δωμάτιο

με το μεγάλο παράθυρο, ένας πιο μεγάλος ουρανός.

Από την ψηλή σκάλα, μια μέρα για πάντα

δεν θα 'ρθουν πια φωνές, ούτε πρόσωπα νεκρά.

Δεν θα χρειαστεί ν' αφήσω το κρεβάτι.

Μόνο η αυγή θα μπει στο άδειο δωμάτιο.

Θ' αρκέσει μόνο το παράθυρο για να ντύσει κάθε πράγμα

με μια ήσυχη αναλαμπή, σχεδόν ένα φως.

Θ' αποθέσει μια αδύνατη σκιά πάνω στην ανάσκελα ξαπλωμένη μορφή.

Οι αναμνήσεις θα είναι θρόμβοι σκιάς

κρυμμένες στην παλιά θράκα στο τζάκι.

Η ανάμνηση θα είναι η φλόγα

που χτες ακόμα σιγόκαιγε μέσα στα σβηστά μάτια

24/10/17:

Βρέχει...

Ακόμη ένα σημάδι της εποχής που τελείωσε οριστικά
Κοιτάζω τους βρεγμένους δρόμους με θλίψη
και η μυρωδιά του ελάχιστου μέσα στην πόλη
βρεγμένου χώματος, ξυπνάει μνήμες!
Ο ουρανός αστράφτει και ο ήχος της βροχής
με ξαφνιάζει τόσο πολύ, που με τρομάζει
σαν μικρό παιδί που δεν έχει μάθει ακόμη τον κόσμο
Δεν ξέρω τι να προσδοκώ σε αυτή την άγνωστη σε εμένα εποχή
Μου συνέβησαν τα πάντα μες το καλοκαίρι!
Η διαπίστωση πως το επόμενο αργεί να έρθει
ένας κόμπος στο λαιμό που την ανάσα πνίγει!
Είναι και αυτός ο κρύος αέρας
που μου θυμίζει άλλες εποχές
Στιγμές που κουκουλωνόμουν μέσα στο παλτό μου
για να αποφύγω τα αδιάκριτα βλέμματα
και να προστατευθώ από τα αιχμηρά νύχια του κόσμου
Δεν αποφεύγεις όμως τον κόσμο με μια πρόχειρη κρυψώνα!
Πάντα θα βρίσκει λόγους για να εισβάλει στη ζωή σου
με ύπουλους τρόπους και κοινωφελείς σκοπούς!
Η ενθύμηση των περασμένων χρόνων
είναι μια πόρτα που πρέπει επιτέλους να κλείσει!
Έστω και αν ο φθινοπωρινός καιρός
έχει δώσει τέλος και σε αυτό το υπέροχο καλοκαίρι!

23/10/17:

Θα προσκαλέσω την μελαγχολία
σε αυτή την μίζερη φάρσα γιορτή
Είναι η μόνη που άντεξε φιλία
Είναι της αλήθειας μου η αρετή

Γιατί η χαρά που θα σου δίνουν
πάντα οι άνθρωποι που είναι ξένοι
Είναι παιχνίδι που έξυπνα στήνουν
Έχουν φαντασία αρρωστημένη

Αχ να μπορούσα να γυρίσω πίσω
να μην με βαραίνει, πέτρα ο χρόνος
Λουλούδια σε μνημείο θα αφήσω
Ενθάδε κείται... τι ύπουλος φόνος

Επιστρέφω άθελα στο σκοτάδι
Η απουσία φωτός με τρομάζει
Συ Περσεφόνη βρέθηκες στον Άδη
Ξέρω πόσο η άνοιξη σου μοιάζει

Δεν σου αξίζει καθόλου η χαρά;
τα δικά μου χέρια να σε φροντίζουν;
Τα αισθήματα έκανα φανερά
Αλλά οι ποιητές ποτέ δεν κερδίζουν

Αχ να μπορούσα να γυρίσω πίσω
να μην με βαραίνει, πέτρα ο χρόνος
Λουλούδια σε μνημείο θα αφήσω
Ενθάδε κείται... τι ύπουλος φόνος

22/10/17:

Σου το είχα πει...
δεν είμαι σαν τους άλλους!
Θα νοσταλγώ τις στιγμές εκείνες
που γινόμουν παιδί μαζί σου!
Και ένας ανόητος έφηβος
που δεν λογαριάζει τα ξένα βλέμματα!
Δεν μπορώ να σβήσω από τη μνήμη μου
όσο σουβλερός και να είναι ο πόνος που νιώθω
πάνω στο μοναχικό ξανά κορμί μου
όλα όσα ζήσαμε σε αυτό τον περιορισμένο χρόνο
Έγινες η καλύτερη στιγμή της ζωής μου!
Το πιο γεμάτο καλοκαίρι μου!
Αλλά η ζωή ξέρει να παίρνει, όχι μόνο να δίνει!
Μου έδωσε ένα όνειρο
Και το ρούφηξα μέχρι το μεδούλι!
Carpe Diem!
Όπως έγραψε κάποτε
εκείνος ο Λατίνος ποιητής
Αλλά δεν μου αρκεί!
Μήπως είμαι αχάριστος;
Απλά δεν ήθελα να γίνεις ανάμνηση!
Δεν μου ταιριάζουν οι αναμνήσεις!
Όχι άλλες αναμνήσεις!
Θέλω να ζήσω!
Αυτό που δεν ζουν τα άλλα ζευγάρια!
Ξέρεις... εκείνα που κάνουν έρωτα στα μουγγά
με κλειστά φώτα, βιαστικά, σαν να κάνουν αγγαρεία
κλεισμένα σε εκείνα τα νοικιασμένα μίζερα δυάρια
με τους λερωμένους από τα καυσαέρια τοίχους
τους περίεργους γείτονες σε κάθε μεριά
και τις κοινές υποχρεώσεις που αποκαλούν ευθύνες!
Εκείνα τα ζευγάρια που μένουν μαζί
επειδή έχουν συνηθίσει μέχρι αηδίας
τις νοσηρές τους άκαμπτες υπάρξεις
Εκείνα τα ζευγάρια με τον νόμιμο τίτλο ΄΄Δεσμευμένοι΄΄
που ψάχνουν τρόπους για να ξεφύγουν
από την καθημερινή τους ρουτίνα
με πρόχειρους καβγάδες
ανόητες εκπομπές στην τηλεόραση
ξενύχτι στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα
και αφορμές για στήσιμο στις ουρές
κάποιας δημόσιας υπηρεσίας
Εκείνα τα ζευγάρια, που ακολουθεί
ο ένας τον άλλο, για να βγάλουν μια υποχρέωση
όπως επισκέψεις σε γάμους
συναντήσεις σε ταβέρνες και μπαρ
με ανθρώπους που τους είναι τόσο όμοιοι
ώστε βρίσκουν πάντα χρόνο
για να μιλήσουν για την κοινή τους μοίρα!
Δεν είναι αυτή μια επιθυμητή ζωή
Είναι μια διαρκή βλασφημία
προς τις καλές πλευρές της ανθρώπινης φύσης
Όσες καλές πλευρές έχουν απομείνει
σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς
Δεν μου ταιριάζει η κοινή αντίληψη
της ήδη επιλεγμένης ζωής
από τρίτους παράγοντες
Μου ταιριάζει το ξάφνιασμα
ενός αναπάντεχου ξυπνήματος
Με φιλιά, χάδια και λόγια βγαλμένα
από τα πιο ειλικρινή αισθήματα
Μου ταιριάζει η ευχάριστη ανωριμότητα
απόδειξη της νεανικότητας και της Ζωής
Θέλω να με κοιτάζουν συγκινημένα μάτια
και να φιλώ τρεμάμενα χείλη
Η ζωή δεν έχει κανένα νόημα
αν δεν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο
που δεν φοβάσαι να αγαπήσεις!
Στο είχα πει....
Δεν είμαι σαν τους άλλους!

20/10/17:

Πριν ήταν μόνο η φαντασία

που βασάνιζε τις ημέρες και τις νύχτες μου

Ο πόνος, μια σιωπηλή αξεδιάλυτη έκφραση

Σφιγμένες γροθιές, μελαγχολικό βλέμμα 

αρνητικές σκέψεις, ακόμη και τα καλοκαίρια...

Το σκηνικό ήταν κατασκευασμένο

σύμφωνα με τις απαιτήσεις του καιρού

Κλειστά παράθυρα, σκοτεινή κάμαρα

χαμηλό φως. σκισμένες σελίδες

μισοτελειωμένα στυλό, παλιά αντικείμενα

κρυμμένα από τα αδιάκριτα βλέμματα

και φυλαγμένα με φροντίδα

στων αναμνήσεων το συρτάρι

γεμάτο με παιδικές ελπίδες

εφηβικές αγωνίες

και ενήλικες απογοητεύσεις

Παρέμενε ανοιχτό στα άκαρπα χρόνια

μπροστά από τα γεμάτα απορία μάτια

Τώρα πλέον υπάρχει η πραγματικότητα

που μου χτυπά την κλειστή πόρτα

Ο ήχος της ένα εκκωφαντικό ''θυμήσου''

που χτυπά μέσα στο κεφάλι μου επίμονα

και δεν με αφήνει να ησυχάσω!

Είναι πιο δυνατές οι αναμνήσεις

από κάθε ονειρεμένη χώρα!

Κλείνουν πόρτες δυνατά σαν από δυνατό άνεμο

και τα παράθυρα τις ηλιόλουστες ημέρες

Τρεμάμενα χέρια σφίγγουν το μαξιλάρι

πόδια λυγίζουν προς την κοιλιά

υγρά μάτια, ήχος αναφιλητών, και στεγνά χείλη

Ένας σπασμένος καθρέπτης στο μπάνιο

μαρτυρά την μη αποδεκτή εικόνα του εαυτού

Αξύριστα γένια, και ένα απεριποίητο σώμα

κουρασμένο από την ανέλπιδη αναμονή

να νιώσει ξανά νέο και όμορφο

Δεν είναι όμως ο Ήλιος που πονά την ημέρα

μήτε η φεγγαρόλουστη θάλασσα τη νύχτα

που τα βιώνεις με μια απέραντη θλίψη

Είναι η ενθύμηση του φθαρτού αυτού κόσμου

των εφήμερων στιγμών και υποσχέσεων

Μονάχα η επίμονη, θαρραλέα προσμονή

μπορεί να κρατήσει το όνειρο ζωντανό
και το ατελείωτο ταξίδι προς τον ορίζοντα!

14/10/17: Το Χέρι

Έμαθα να περπατάω μόνος μου
σε κάθε είδους δρόμο
Τα πόδια μου είχαν νιώσει
την αίσθηση του βασανιστηρίου της φάλαγγας
σε κάθε τσιμέντο, πέτρα, χώμα, γρασίδι,
βράχια, χαλίκια, βότσαλα, άμμο
ακόμη και στο νερό!
Αλλά συνέχιζα
Έμαθα να ανεβαίνω στα βουνά
να περπατώ χαλαρά πάνω στα ξερά στάχυα
να εξερευνώ τα ερείπια παλιών κατοικιών
Ώστε να γεμίσω τη ζωή μου με εμπειρίες!
Απέφευγα για καιρό τα χέρια των άλλων
Χρησιμοποιούσα τα δικά μου
για να κρατιέμαι από τα κλαδιά και από τα βράχια
Για να σηκώνομαι κάθε ημέρα!
Για να κρατώ πάντα στυλό και χαρτί!
Και με αυτούς τους τρόπους ένιωθα
πως η Ζωή είναι ευλογία!
Πως να μην είναι άλλωστε
όταν τα χέρια σου νιώθουν
την υγρασία του γρασιδιού
τα πεσμένα κλαδιά των δέντρων
την πέτρα, το χώμα, τα βράχια
τα χαλίκια, τα βότσαλα, και την άμμο;
Ώσπου άξαφνα μια ημέρα
καθώς ανέμελος τριγυρνούσα
αναζητώντας νέες συγκινήσεις
Ένιωσα στο δεξί μου χέρι κάτι πολύ διαφορετικό
από το μεγαλείο της φύσης!
Ένιωσα κάτι οικείο, ανθρώπινο
Με κρατούσε ένα χέρι!
Ένα μικρό χέρι, με κοντά δάχτυλα
που τόσο απαλό δεν είχα ξανανιώσει!
Με τράβηξε απότομα και με παρέσυρε μακριά
από την καθορισμένη μου πορεία!
Τα πόδια μου περπάτησαν σε άλλα μέρη!
Πάνω σε πέτρα, ξύλο, πλακάκια, τσιμέντο, και άμμο!
Επισκέφτηκα δωμάτια που δεν ήταν ερημικά
Ένιωσα με τα χέρια μου το ξύλο και το μέταλλο
Τα ζεστά σεντόνια, τα διπλά στρώματα
και τα βρεγμένα πλακάκια
Ένιωσα ένα κατάλευκο γυναικείο σώμα
στην ολότητα του!
Ένιωσα τη ζεστασιά του!
Πως είναι δυνατόν να επιστρέψεις
μετά από ένα τέτοιο ταξίδι;

11/10/17:

Πενθώ για αυτόν τον άδοξα χαμένο έρωτα

και αφήνω στο κρεβάτι τα σεντόνια ξέστρωτα

να μου θυμίζουν, τότε που δεν ήμουν πια μόνος

και αγκαλιά κοιμόμασταν, δεν υπήρχε ο πόνος

Ζεστό είναι το χάδι σου στο κορμί μου ακόμα

και κάθε τι εδώ θυμίζει το δικό σου σώμα

που άγγιζα με πάθος, ήθελα θυσία να γίνω

τον φόβο της μοναξιάς μου τώρα πρέπει να σβήνω

Κώστας Ουράνης - Ἡ ἀγάπη

Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ

καὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·

ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ, 

καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.

Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό, 

τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε, 

κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»

ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.

Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς... Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.

Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖ

κι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει.

Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς, 

καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς, 

ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, - ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.

4/10/17:

Θα με θυμάσαι στην απουσία ποιημάτων

και στην εκμετάλλευση των κρύων αγκαλιών

Στο αλόγιστο ξόδεμα των χρημάτων

και στη γεύση όλων των άνοστων φιλιών

Θα με θυμάσαι σαν ξαπλώνεις σε κρεβάτια

για μια σύντομη απόλαυση λίγων λεπτών

Θα επιστρέψεις συνειδητά στα σκοτάδια

και θα έχεις συνήθειες ανθρώπων πρακτικών

Θα νοσταλγήσεις το χθες και θα σε λυπάσαι

χάθηκε εκείνο το πλατύ χαμόγελο

Μπροστά στον καθρέπτη σου με στολίδια θα'σαι

μα θα σου λείπει ένα υπέροχο μυαλό

Θα κάνω την προσπάθεια για να μην μισήσω

την γυναίκα που μου δωσε άλλον εαυτό

Στη Ζωή τις πόρτες δεν πρόκειται να κλείσω

και θα βρω τον δικό μου άνθρωπο, ταιριαστό

Ναι θα πενθήσω τον χαμένο έρωτα μας

και το κέρινο ομοίωμα της μορφής σου

Μα πρέπει όμως να κοιτάξουμε μπροστά μας

δεν ήταν απύθμενο το βάθος της ψυχής σου

Δεν μου ταιριάζει για στήριγμα δεκανίκι

μήτε της λύπης η ταπεινωτική θωριά

Οικόσημο της περηφάνιας μου η νίκη

Σαν Οδυσσέας θα ψάξω μόνιμη στεριά

Δεν μου φαίνεται τόσο μακρινή η μέρα

που θα λάβω την αγάπη όπως αξίζω

Εχθρέ χρόνε συ μου μολύνεις τον αέρα

Μοναξιά την σαπίλα σου δεν θα μυρίζω

Με τον καιρό αποτίναξα την υπανθρωπία

μου δίδαξαν στη Ζωή την πλάτη να γυρίσω

Και αν σου μοιάζει το μέλλον μου ουτοπία

δεν είμαι Δόν Κιχώτης να τα παρατήσω

Η ποίηση είναι μεγάλη αρετή μου

τι κι αν με κάνει αυτό πλάσμα ευαίσθητο;

Δεν γεμίζω με καυσαέρια την πνοή μου

δεν δέχομαι έναν εαυτό αναίσθητο

Εσύ δέχεσαι την ταπεινωτική δουλεία

την υποκρισία ως απασχόληση σου

Με συγχωρείς δεν συντηρούμαι σε ψυγεία

δεν είναι ένα κομμάτι κρέας η ζωή σου

Τα λόγια μου είναι σκληρά και σε πονάνε

απλώς ενίσταμαι στο δικαστήριο σου

που έστησες για να μου πεις πως πρέπει να'μαι

Με σθένος αντιστέκομαι στο δηλητήριο σου

Εύκολα λες λόγια αγάπης για αντίο

έπρεπε να υποπτευθώ τα συμφέροντα σου

Ήσουν ψέμα και δεν είναι τόσο αστείο

δεν με ήθελες πραγματικά κοντά σου

Σε αγάπησα αι αυτό το ξέρεις ήδη

αποδέχθηκες όμως τον παλιό εαυτό σου

Δεν μου αξίζει να γίνομαι σκουπίδι

αλλάζεις εύκολα, χαρακτηριστικό σου

Πως νιώθεις ανασφάλεια δεν το πιστεύω

δεν διακρίνεις καθόλου τον δυναμισμό μου;

Παράτησα τα πάντα επειδή γυρεύω

Αγάπη! Μην περιμένεις τον γυρισμό μου

Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι αυταπάτη

είμαι αληθινός όπως το διαδίδω

Μες τα μάτια μου έριχνες σκόπιμα στάχτη

της αγάπης τα λόγια ποτέ δεν προδίδω

Ζήτησα τα πειστήρια για τον έρωτα σου

Η αμοιβαιότητα να γίνει κλειδί

που θα μου ξεκλείδωνε τα αισθήματα σου

Ήθελα να παραμείνω για πάντα παιδί

Ξέρω πως δεν ήμουν ο άντρας που ζητούσες

αλλά δεν θα σβήσω ποτέ τα ποιήματα σου

Για να σου θυμίζουν πως κάποτε ζούσες

με κείνον που του άρεσαν τα βλέμματα σου

Δεν έζησα το όνειρο για να απαλύνω

τον πόνο της ερωτικής μου απουσίας

Αφέθηκα στα χέρια σου, μα σε αφήνω

δεν μου άρεσε η σχέση άνευ ουσίας!

2/10/17:

Σε ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου
και έγινες του έρωτα γλυκειά ζάλη
Που υπήρξες έστω για λιγο η αυγή μου
Ένα ποίημα μου, βάλε στο προσκεφάλι