24/6/17:

Λίγες ημέρες κοντά σου είναι Ζωή

Ανατέλλει και δυει για σένα ο Ήλιος

Στον ουρανό της πόλης θα πρωτοφανεί

Άστρο που θα με επισκεφτεί σαν φίλος

Ξυπνώ μακριά σου, τι μεγαλο βάσανο!

Να ξέρω πως υπάρχεις εκεί πέρα μακριά

Να σε αγγίξω με το νού μου προσπαθώ

Δεν είναι όμως σαν τα χάδια και τα φιλιά

Λάμπερά μάτια, χαμογέλαστό πρόσωπο

Θέλω να με ξυπνούν κάθε μου ημέρα

Νανούρισμα η φωνή σου πριν κοιμηθώ

Όμως ο χρόνος βαραίνει τον αέρα

20/6/17:

Πετούσα πετρες κάποτε στον ουρανό

για να πληγώσω όσους ζήσαν στα αστέρια

Ξέρω πως ειναι να έχεις κάποιο σκοπό

και να χάνεις της ζωής τα καλοκαιρια

Κοιτάξα κάτω της αβύσσου τη σκοτεινιά

αλλά το βήμα μου το έκανα πισω

Σαν διψασμένος προχωρώ στην ερημιά

δεν θέλω καμιά φωνή να ακολουθήσω

Οι ψυχές των άλλων δεν με έλκυσαν ποτέ

πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις

Έναν άνθρωπο σε μια αγορά σικέ

εξιδανίκευα το χάδι με τις λέξεις

Έμεινα μόνος στης ζωής το πουθενά

σαν σκιά ζητούσα τις αχτίνες του Ήλιου

Χάθηκα μές τα μάτια σου τα φωτεινά

με έσωσαν απ' τη χώρα του αιώνιου ύπνου

16/6/17

Πίνω τα δάκρυα που έχυσα μες τα χρόνια
Ζωής κομμάτια που μου βαραίνουν τη ψυχή
Είναι η ανάσα σου επιθυμία αιώνια
Που πρέπει να νιώσω για να σώσω το κορμί

Κοιτάζω εικόνες μου παλιές και τρομάζω
Για όσα χρόνια εξαιτίας μου έχουν χαθεί
Και αυστηρά όλες τις πράξεις μου δικάζω
Που δεν με προσγείωσαν νωρίτερα στη Γη

Γιατί υπάρχεις σαν στεριά που γερά πατώ
Εγώ τη θάλασσα αγάπησα για πάντα
Είμαι πλοίο που ψάχνει πανιά στον ουρανό
Ακόμη και τώρα που πλησιάζω τα σαράντα!

Μες το ποτήρι μου θέλω να μπεις
και γλυκιά γουλιά να γίνεις
Μια σταγόνα που ξέρει να μεθά
Εσύ μικρή μου να το δεις
Αν πιστέψεις μέσα σου θα μπορείς
Μια καρδιά με ναι απαντά

Στεγνώνω τα δάκρυα που κύλισαν στα μάτια
Είναι μια φούσκα η ζωή με κενούς λόγους
Και ονειρεύομαι πως τα δικά σου χάδια
Αγγίζουν το σώμα μου με χιλιάδες τρόπους

Έψαξα σε όλους τους καιρούς και εποχές
Αναζήτησα απαντήσεις μα δε βρήκα
Και γεμίζω τον εαυτό μου με ενοχές
Που έψαχνα στα σκοτάδια μια ηλιαχτίδα

Τα βιβλία μπορεί να μου έδωσαν χαρά
Στον κόσμο αυτό, που δεν μπορώ να ζήσω
Θέλω να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά
Μια σελίδα στο τετράδιο σου να γεμίσω

9/6/17: Για την Σ.

Ψάχνω τα σημάδια, που άφησες πάνω στο κορμί σου

θέλω να ξέρω, ποιος κόσμος σε πλήγωσε κι απόψε

Η ζωή είναι ένα δώρο, όχι η φυλακή σου

κι αν είναι σκοτεινά, ο Ήλιος θα βγει και απόψε

Πώς δεν είναι εύκολο το ξέρω, να μη λυπάσαι

και το να σου φαίνονται τα πάντα μαύρα στη ζωή

Είσαι η μόνη Λάμψη μου, αυτό να το θυμάσαι

σου απλώνω το χέρι, μα χάνεσαι σε μια στιγμή

Πες μου που θα πας και που πρόκειται να ξενυχτήσεις

μήπως μπροστά στη θάλασσα για να κάνεις προσευχή;

Μην ξεχαστείς, και στα βαθιά μην πας να κολυμπήσεις

κοντά σου δεν θα' μαι, να σε σταματήσω με μια κραυγή

Ψάχνω τα σημάδια της ψυχής σου, πόσο ματώνω

για όσα μου έχεις απ' την καρδιά εκμυστηρευτεί

Να θυμάσαι, κάθε πληγή με νότες επουλώνω

καθένας στα μέτρα του τον κόσμο έχει ονειρευτεί

Μέσα μου σε νιώθω σαν από χρόνια να σε ξέρω

η απόσταση θα είναι μια μοιραία αφορμή

Πρόσμενε νοσταλγικά τα δώρα που θα σου φέρω

θα σε πλησιάσω μόνο με ποίηση και μουσική!

Κι αν κάπου είναι γραφτό ποτέ να μην ιδωθούμε

μου αρκεί τουλάχιστον που υπάρχεις εκεί έξω

Των τοίχων τη σιωπή θα σπάσουμε, γιατί μπορούμε

από την πορεία μας, αναμνήσεις θα συλλέξω!