Κυλήστικες για χρόνια μες τη λάσπη
απεχθή μορφή των άσημων αστών
Το βλέμμα σου τυχαία πάντα χάσκει
σε έναν ορίζοντα άνευ σκοπών
Κι αν προχώρησες με μια μονάχα ιδέα
αισθάνθηκες πως σου φεύγει η ζωή
Υπάρχει πάντοτε σε μια καρδιά νέα
το πάθος για να γίνεις χαραυγή
Στο παρελθόν ξέπεσες με τα συντρίμμια
ζωής κομμάτια που σημαίνουν θάνατο
Πέταξες από πάνω σου κάθε στολίδια
μάσκες παρμένες από ένα όνειρο φρικτό
Σε κατηγόρησαν πως μόνο ειρωνεύεσαι
και πως χλευάζεις εύκολα το καθετί
Πως είσαι αφελής και πορεύεσαι
στον κόσμο όπως δεν έχει άλλος φανταστεί
Με κάθε συνεχή μικρή προσπάθεια
συλλογική, που σέβεται όμως τη ζωή
Ξεφεύγεις εύλογα από την κατάντια
της απραξίας που λέγεται προσευχή
