Will you be my friend?
There are so many reasons why you never should:
I’m sometimes sullen, often shy, acutely sensitive,
My fear erupts as anger, I find it hard to give,
I talk about myself when I’m afraid
And often spend a day without anything to say.
But I will make you laugh
And love you quite a bit
And hold you when you’re sad.
I cry a little almost every day
Because I’m more caring than the strangers ever know,
And, if at times, I show my tender side
(The soft and warmer part I hide)
I wonder, will you be my friend?
A friend who far beyond the feebleness of any vow or tie
Will touch the secret place where I am really I,
To know the pain of lips that plead and eyes that weep,
Who will not run away when you find me in the street
Alone and lying mangled by my quota of defeats
But will stop and stay-to tell me of another day
When I was beautiful.
Will you be my friend?
There are so many reasons why you never should:
Often I’m too serious, seldom predictably the same,
Sometimes cold and distant, probably I’ll always change.
I bluster and brag, seek attention like a child,
I brood and pout, my anger can be wild,
But I will make you laugh and love you quite a bit
And be near you when you’re afraid.
I shake a little almost every day
Because I’m more frightened than the strangers ever know
And if at times I show my trembling side
(The anxious, fearful part I hide)
I wonder, will you be my friend?
A friend who, when I feel your closeness, feels me push away
And stubbornly will stay to share what’s left on such a day,
Who, when no one knows my name or calls me on the phone,
When there’s no concern for me – what I have or haven’t done-
And those I’ve helped and counted on have oh, so deftly, run,
Who, when there’s nothing left but me, stripped of charm and
Subtlety, will nonetheless remain.
Will you be my friend?
For no reason that I know, Except I want you so.
Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
There are so many reasons why you never should:
I’m sometimes sullen, often shy, acutely sensitive,
My fear erupts as anger, I find it hard to give,
I talk about myself when I’m afraid
And often spend a day without anything to say.
But I will make you laugh
And love you quite a bit
And hold you when you’re sad.
I cry a little almost every day
Because I’m more caring than the strangers ever know,
And, if at times, I show my tender side
(The soft and warmer part I hide)
I wonder, will you be my friend?
A friend who far beyond the feebleness of any vow or tie
Will touch the secret place where I am really I,
To know the pain of lips that plead and eyes that weep,
Who will not run away when you find me in the street
Alone and lying mangled by my quota of defeats
But will stop and stay-to tell me of another day
When I was beautiful.
Will you be my friend?
There are so many reasons why you never should:
Often I’m too serious, seldom predictably the same,
Sometimes cold and distant, probably I’ll always change.
I bluster and brag, seek attention like a child,
I brood and pout, my anger can be wild,
But I will make you laugh and love you quite a bit
And be near you when you’re afraid.
I shake a little almost every day
Because I’m more frightened than the strangers ever know
And if at times I show my trembling side
(The anxious, fearful part I hide)
I wonder, will you be my friend?
A friend who, when I feel your closeness, feels me push away
And stubbornly will stay to share what’s left on such a day,
Who, when no one knows my name or calls me on the phone,
When there’s no concern for me – what I have or haven’t done-
And those I’ve helped and counted on have oh, so deftly, run,
Who, when there’s nothing left but me, stripped of charm and
Subtlety, will nonetheless remain.
Will you be my friend?
For no reason that I know, Except I want you so.
Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δεν θα έπρεπε να το δεχτείς:
Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός,
οξύτατα ευαίσθητος
και ντροπαλός ακόμα.
Ο φόβος μου ξεσπάει σαν θυμός,
μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω,
μιλάω πολύ για εμένα όταν φοβάμαι,
κι ίσως περάσει μέρα χωρίς να έχω τίποτα να πω.
Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω
και μέσα στη λύπη σου θα σ' έχω αγκαλιά.
Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα
γιατί με νοιάζει πιότερο απ' όσο το φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι που ‘χω)
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος,
που πέρα απ' όρκους η δεσμούς
τη μυστική γωνία μου θε ν' αγγίξει εκεί
Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός,
οξύτατα ευαίσθητος
και ντροπαλός ακόμα.
Ο φόβος μου ξεσπάει σαν θυμός,
μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω,
μιλάω πολύ για εμένα όταν φοβάμαι,
κι ίσως περάσει μέρα χωρίς να έχω τίποτα να πω.
Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω
και μέσα στη λύπη σου θα σ' έχω αγκαλιά.
Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα
γιατί με νοιάζει πιότερο απ' όσο το φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι που ‘χω)
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος,
που πέρα απ' όρκους η δεσμούς
τη μυστική γωνία μου θε ν' αγγίξει εκεί
που εγώ είμαι πράγματι εγώ,
τα χείλη που ικετεύουν να γνωρίζει,
τον πόνο μες τα μάτια όταν θρηνώ.
Που δεν θα φύγει
σαν με δει στο δρόμο κομματιασμένο
απ' του χαμού το μερτικό,
μα θα σταθεί και ‘κει κοντά μου θε να μείνει,
να μου μιλήσει για την ομορφιά που είχα κάποτε κι εγώ.
Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι που δεν θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παραείμαι σοβαρός,
ψυχρός,
απομακρυσμένος.
Ποτέ ο ίδιος ακριβώς,
κι όλο μου φαίνεται θ' αλλάζω και θ' αλλάζω.
Καυχιέμαι,
κομπορρημονώ σαν το παιδί την προσοχή ζητάω,
κατσούφης γίνομαι,
έχω άγριο θυμό κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω.
Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπώ και μες το φόβο σου θα στέκομαι κοντά σου.
Τρέμω λιγάκι κάθε μέρα,
γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φόρες την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω
(το αγχωμένο μου κομμάτι που όλο κρύβω)
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος,
τον πόνο μες τα μάτια όταν θρηνώ.
Που δεν θα φύγει
σαν με δει στο δρόμο κομματιασμένο
απ' του χαμού το μερτικό,
μα θα σταθεί και ‘κει κοντά μου θε να μείνει,
να μου μιλήσει για την ομορφιά που είχα κάποτε κι εγώ.
Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι που δεν θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παραείμαι σοβαρός,
ψυχρός,
απομακρυσμένος.
Ποτέ ο ίδιος ακριβώς,
κι όλο μου φαίνεται θ' αλλάζω και θ' αλλάζω.
Καυχιέμαι,
κομπορρημονώ σαν το παιδί την προσοχή ζητάω,
κατσούφης γίνομαι,
έχω άγριο θυμό κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω.
Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπώ και μες το φόβο σου θα στέκομαι κοντά σου.
Τρέμω λιγάκι κάθε μέρα,
γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φόρες την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω
(το αγχωμένο μου κομμάτι που όλο κρύβω)
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος,
που όταν σε φοβάμαι
και σε σπρώχνω σε πείσμα της ασχήμιας μου,
θα μείνεις να μοιραστείς ό,τι απόμεινε από μένα.
Που όταν κάνεις δεν θα γνωρίζει τ' όνομά μου,
σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα,
για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει
κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν το βάλουν στα πόδια και μ' αφήσουν.
Όταν δεν θα ‘χει μείνει τίποτα δικό μου,
ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες,
εσύ, παρόλα' αυτά,
θα ‘σαι κοντά μου.
Θα είμαστε φίλοι;
Δεν έχω λόγο σοβαρό,
απλά μονάχα στο ζήτω.
και σε σπρώχνω σε πείσμα της ασχήμιας μου,
θα μείνεις να μοιραστείς ό,τι απόμεινε από μένα.
Που όταν κάνεις δεν θα γνωρίζει τ' όνομά μου,
σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα,
για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει
κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν το βάλουν στα πόδια και μ' αφήσουν.
Όταν δεν θα ‘χει μείνει τίποτα δικό μου,
ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες,
εσύ, παρόλα' αυτά,
θα ‘σαι κοντά μου.
Θα είμαστε φίλοι;
Δεν έχω λόγο σοβαρό,
απλά μονάχα στο ζήτω.
