29/6/15

Ευρωπαίοι ''κύριοι'' Καπιταλιστές

Τράπεζες των αστών βασανιστές

Να πάτε επιτέλους να Γαμηθείτε!

Αμερική που μας εξουσιάζεις

Με τοκογλύφο Εβραίο μοιάζεις

Λέει στους λαούς σκορπιστείτε!

Πανικός παντού στον λαουτζίκο

Φιλότιμο δεν έχει, μήτε μνημονικό

Επαιτεί, οδύρεται, παραπονιέται

Ο ανθρωπάκος θέλει να ξεσπάσει

Οι ‘’ψεκασμοί’’ τον έχουν πειράξει

Σε αποφάσεις τρίτων παρασύρεται

Κόμματα σκορπίζουν τη διχόνοια

Μοιράζουν την ελπίδα με τη σταγόνα

Οι γραβατάκηδες με την κολόνια

Και ο δημοσιογράφος τηλεπερσόνα!

Τιποτένιε! Η ανθρωπιά σου τι απέγινε;

Ο καταναλωτισμός σου παράγινε

Με τα αντικείμενά σου τώρα ζήσε!

Φτώχεια και μιζέρια σου ταιριάζουν

Και όσοι από λύπη σου μοιράζουν

Υποσχέσεις Κρετίνε! Αυτό σου άξιζε;

Ήθελες να ακούς τα ψέματά σου

Στην κάλπη έρχεται η σειρά σου

Δύναμη του λαού η Δημοκρατία

Μες το πλήθος πάντα αυθαδιάζεις

Ψεύτικο θάρρος και ανατριχιάζεις

Επαναλαμβάνεις πάντα την ιστορία

Κόμματα σκορπίζουν τη διχόνοια

Μοιράζουν την ελπίδα με τη σταγόνα

Οι γραβατάκηδες με την κολόνια

Και ο δημοσιογράφος τηλεπερσόνα!

24/4/15:

Η προσευχή στο τραπέζι

Σε ευχαριστούμε Κύριε

που φρόντισες και για απόψε

να μας παρέχεις αυτό το πλούσιο γεύμα

Που έδωσες την αρετή της υπομονής

και της συνέπειας

σε εμένα και την σύζυγό μου

Για να υπομείνουμε μια ακόμη ημέρα

εξευτελισμού στον εργασιακό μας χώρο

…Συγχώρεσε τους Κύριε δεν ξέρουν τι κάνουν!

15/4/15:

Η καλή και η κακή συνείδηση

Πάντα αναγκάζομαι να λέω καλημέρα

Επειδή είμαι ον ανθρώπινο, κοινωνικό

Με πείθω πως συνεργάζομαι με κάθε λέρα

Και μου λένε πως είναι ότι πιο σημαντικό

Εγώ ξυπνάω αποχαιρετώντας τη ζωή

Και να μυρίζει ο αέρας σήψη θανάτου

Ακόμη και η άνοιξη έχει πια προδοθεί

Τα πλαστικά λουλούδια έχουν αξία κάδου

Μισώ το είδος μου, βεβαιώνει την αρρώστια

Ενώ γνωρίζω πως έχω πολλές επιλογές

Δεν βελτιώνω τη ζωή πάνω σε μια ξαπλώστρα

Με παιχνίδια που δεν κερδίζω ποτέ παροχές

Ο άνθρωπος είναι ένα ον κοινωνικό

Υποφέρει και πεθαίνει στην ουσία μόνος!

Χρειάζεται ένα υγιές ακριβό ναρκωτικό

Ερωτεύεται όταν του τελειώνει ο χρόνος!

12/6/15:

Είμαστε μόνοι

Ως τη δύση

Βρώμικο χιόνι

Πέρα απ τη φύση

Στης πόλης που δεν κοιμάται

Βράδυ βουβό

Ένα παιδί που απολογιέται

Μοναχικό

Είμαστε αέρας

Που ξεχνιέται

Όψη φοβέρας

που τυραννιέται

Στης φύσης καμία υποψία

Ευχάριστης ζωής

Ρισκάρουμε στην απιθανότητα

Της επιστροφής

Χωρίς ελπίδες

Εποφθαλμιούμε πόνο

Κρυφές ανατριχίλες

Πριν το φόνο

Τον εαυτό μας αναζητούμε

Λίγο πριν το κενό

Την φαντασία χρησιμοποιούμε

Για να μην είναι βατό

Πέρα πιο ψηλά

Υπάρχει σε βουνό

Όνειρα απατηλά

Ποτάμι στεγνό

Ύστερα γνωρίζουμε την όψη

Ενός θεού μοναδικού

Είμαστε ένοχοι, έχουμε κλέψει

Δόξα θανάτου μαρτυρικού

30/5/15:

Κατέβηκα στον μεγάλο κεντρικό δρόμο

Στης πόλης την αδιάκοπτη φασαρία

Διαπίστωσα στον ανθρώπινο πόνο

Την ανώφελη και χρονοβόρα ιστορία

Στον μεγάλο κήπο κάθισα σε ένα παγκάκι

Και ενώ άκουγα τα πουλιά να κελαηδούν

Σκέφτηκα ‘’ίσως διαμαρτύρονται στον Άδη

Στους ανθρώπους που εδώ κατοικούν’’

Ένιωσα άξαφνα την ανάγκη της ποίησης

Σαν ηδονής φτερούγισμα, σαν θάνατο

Σαν ένα Ήλιο της ζωής και της μύησης

Το να σπαταλάς τον πόνο είναι βάσανο

Με πλησίασε θαρραλέα ένας ηλικιωμένος

Ζήτησε ευγενικά να του δώσω ένα κέρμα

Μου έμοιαζε ζητιάνος ο Εσταυρωμένος

Και οι ελπίδες που κυοφορούσα ένα ψέμα!

Ύστερα από ώρες που κοιτούσα το κενό

Η πλατεία έμοιαζε σαν προαύλιο φυλακής

Ξεχνάς τα κάγκελα κάτω απ’ τον ουρανό

Η ανημποριά γίνεται ένα ξέσπασμα στοργής

Απογυμνωμένος και σιωπηλός σαν γρίφος

Έψαχνα να βρω μια αφορμή για να φύγω

Επιθυμούσα πλέον της καρδιάς το σφρίγος

Να επιστρέψω επιτέλους εκεί όπου ανήκω!