15/10/13

Έ ουρανέ, εσύ που την ψυχή μου κοιτάς

Δεν με ξέρεις και δεν θες να μου μιλάς

Είμαι παντού, σαν παιδί μικρό χαμένο

Που κοιτάζει τους αγνώστους φοβισμένο

Έ ουρανέ, με τα άπειρα σου τα αστέρια

κρατάς χρώματα στα λευκά σου χέρια

Ζωγράφισε τα πρόσωπα στα πλήθη

Να μη χαθεί η φαντασία τους στη λήθη

Δεν αξίζω άλλο να ζω, χωρίς τα δικά σου ύψη

Θέλω να ζήσω τη μέρα χωρίς να μου λείψει

Το απέραντο γαλάζιο, το φώς του φεγγαριού

Για να κλείσω στη μνήμη τη γλύκα του φιλιού

Έ ουρανέ, με τον λαμπρό Ήλιο το ζωοδότη

Είναι η πυξίδα κάθε μοναχικού ταξιδιώτη

Θυμίζεις πως τη ζωή, η ελευθερία την ορίζει

Πρέπει ο άνθρωπος την αγάπη να κερδίζει

Έ ουρανέ, στο μαύρο του απείρου σου

Θε’ να χαθώ, κάνε τη χάρη του φίλου σου

Πάντα το πίστευα πως δεν ζω αιώνια

Κάνε με ανάμνηση στα επόμενα χρόνια

Παιδική χαρά

Έχουμε πια μεγαλώσει, γίνονται τα χρόνια πιο αισθητά
η ζωή έπαψε να μοιάζει, με ανέμελη παιδική χαρά
Νοιώθουμε πως αυτό το περιορισμένο σώμα δεν μας αρκεί
Οι ψυχές μας πουλιά παγιδευμένα, σε ενήλικο κορμί

Δεν είναι πάντα οι ευθύνες, εκείνες που πρόωρα γερνάνε
αλλά οι τύψεις για το παρόν, που άθελα μας κουβαλάμε
Δεν μας αφήνουν να χαρούμε, όπως θα πρέπει τη ζωή μας
και οδεύουμε κενά ανδρείκελα, προς την καταστροφή μας

Τραμπαλίζομαι μονάχος, χωρίς πια να χρειάζομαι εαυτό
κάποτε πίστευα πως με την κούνια, θα φθάσω τον ουρανό
Είχα μάθει πως όταν ανέβαινα, της τσουλήθρας τα σκαλιά
θα γλιστρούσα προς τα χαλίκια, γεμάτος ειλικρινή χαρά

Σε γρήγορους γύρους, τα γνώριζα αμέσως όλα τα παιδιά
όμως οι φιλίες χάθηκαν, σαν της άνοιξης την ευωδιά
Νόμιζα πως οι γεμάτες ημέρες, θα κρατούσαν για πάντα
άξαφνα τελείωσαν, σαν φθηνή, αποκριάτικη γιρλάντα