Είσαι κι εσύ απ' την τηλεόραση αποχαυνωμένος
μπροστά από τον υπολογιστή σου ριζωμένος
Και ενοχή καμιά δεν νιώθεις για όσα συμβαίνουν
είσαι ένα θύμα για εκείνα που σε περιμένουν
Κοίταξε γύρω σου, βρες τον άνθρωπό σου
μίλησε επιτέλους, μη σφίγγεις το λαιμό σου
Κάνε προσπάθεια για πρώτη φορά στη ζωή
να βρεις κάτι καλύτερο από την ηλίθια πολιτική
Να ξέρεις πως όσοι σου μίλησαν για ισότητα
μισούν εσκεμμένα την ξυπνητή διαφορετικότητα
Σε θέλουν ράθυμο, υπάκουο και διχασμένο
με τον εαυτό σου, μονίμως τσακωμένο
Οργή να βγάζεις για το τωρινό σου το χάλι
και να μετατρέπεσαι σε ένα άχρηστο ρεμάλι
Γυρίζω τις γειτονιές με τις πυκνές πολυκατοικίες
ρωτώ κάποιους άν τους αρέσουν οι ιστορίες
Θέλουν να ακούσουν για ένα ευτυχισμένο τέλος
και πως ο κόσμος είναι έτσι δημιουργημένος
Κάθε τι που δεν μου αρέσει, το φωνάζω δυνατά
οι ανθρώποι σαν πουλιά με σπασμένα φτερά
Έχουν ξεχάσει από χρόνια το πως να πετούν
μπροστά στον γκρεμό φοβούνται όταν βρεθούν
Έτσι λοιπόν, ανθρωπάκο ξέρω τι σε βολεύει
πιστεύεις ότι τον κόσμο, μόνο το μίσος κυριεύει
Όταν είσαι φτωχός γίνεσαι συνειδητά αντιδραστικός
αναλόγως το βιος, είσαι στο σύστημα χωνευτικός
Κι εγώ στη μέση ψάχνω να βρω τον εαυτό μου
με τη μουσική αντιμετωπίζω το διάβολό μου
Ο Έλληνας ο διχασμένος είναι προσεχώς
σε δύο παρατάξεις εχθρικές διαιρεμένος
Πρέπει να αποφασίσει άν θα είναι ανεκτικός
απο κάθε τύπου φαυλότητα ευνοημένος
Όταν στα φανερά τα λεφτά που κλέβεις τσεπώνεις
ξεχνάς αμέσως τη νιότη, με το κράτος συμφιλιώνεις
Όπως και τις ομάδες που έμαθες να φανατίζεσαι
σε μυριάδες τον όχλο ασυνείδητα επωμίζεσαι
Κοίταξε πίσω σου τα όσα θέλεις να εγκαταλείψεις
στη μοίρα τους το εγώ σου δεν θέλεις να αναμίξεις
Θέλεις τα χέρια σου καθαρά στην κοινωνία να' ναι
και να πιστεύεις εύκολα σε Θεούς που σε ξεγελάνε
Είσαι εγωκεντρικός, δεν πιστεύεις στον άνθρωπο
πως πρέπει επιτέλους να φθάσει τον υπεράνθρωπο
Θαρρείς για ψέμα την κάθε ευγενική φιλοσοφία
και τεμπελιάζεις χωρίς να μαθαίνεις την ιστορία
Τα ίδια λάθη πάλι θα κάνεις ξανά και ξανά
πότε θα γεμίσεις της ανθρωπιάς σου τα κενά
Ποια είναι η αθλιότητα σου ανθρωπάκο θα σου πω
ζώντας σε καιρούς ευνοημένους δεν είχες καιρό
Να ανοιχτείς στο διπλανό σου και να αγαπήσεις
τώρα θες να σου μιλήσει φιλικά για να ηρεμήσεις
Είχες φτιάξει το δικό σου κόσμο που ήδη καταρρέει
έσβησες το όνειρο και η απόγνωση σαν ποτάμι ρέει
Δεν ξέρεις που να απευθυνθείς τις ευθύνες να ρίξεις
το φίδι άφησες ελεύθερο, φοβάσαι να το σταματήσεις
Στης απόγνωσης το χάος που δεν έχει ποτέ λογική
μια δολοφονία στάθηκε η μοναδική σου αφορμή
Για να πάψεις το δηλητήριο του να εμπιστεύεσαι
βοήθεια ζητάς από εκείνους που χρόνια εχθρεύεσαι
Τόσο μικρός είσαι λοιπόν, γιατί έμαθες να τρέμεις
στην εξουσία συνεχίζεις δουλικά να επιμένεις
Ο Έλληνας ο διχασμένος είναι προσεχώς
σε δύο παρατάξεις εχθρικές διαιρεμένος
Πρέπει να αποφασίσει άν θα είναι ανεκτικός
απο κάθε τύπου φαυλότητα ευνοημένος
