13/9/13:

Μάθαμε μόνο να εκτιμούμε

Ότι τα βράδια επιθυμούμε

Και πάντα μας είναι αρεστό

Όρια η αγάπη για εμάς έχει

Και νομίζουμε πως βρέχει

Μόνο άπ' το δικό μας ουρανό

Τα χέρια μας δεν μαθαίνουν

Να αγγίζουν και πεθαίνουν

Σαν σπουργίτια μες το κρύο

Στοιβαχτήκαμε στις πόλεις

Θέλουμε να ξεφύγουμε μόλις

Βρούμε ασφαλές καταφύγιο

Μόνοι στην απέραντη σιωπή

Ασχολούμαστε με ότι είναι ζωή

Δεν φοβόμαστε την ειλικρίνεια

Οι πάντες μας λένε εγωιστές

Ζούμε για γυναίκες ευωδιαστές

Και όχι για μια αθεράπευτη ανία

Όλοι οι φίλοι και οι εχθροί μας

Απορούν για τη στάση ζωής μας

Ξέρουμε πότε ο Ήλιος θε να δύση

Ζητούμε πράματα φανταστικά

Θέλουν να μας λεν περαστικά

Μια τρέλα τη ζωή έχει πια ορίσει

15/10/13

Έ ουρανέ, εσύ που την ψυχή μου κοιτάς

Δεν με ξέρεις και δεν θες να μου μιλάς

Είμαι παντού, σαν παιδί μικρό χαμένο

Που κοιτάζει τους αγνώστους φοβισμένο

Έ ουρανέ, με τα άπειρα σου τα αστέρια

κρατάς χρώματα στα λευκά σου χέρια

Ζωγράφισε τα πρόσωπα στα πλήθη

Να μη χαθεί η φαντασία τους στη λήθη

Δεν αξίζω άλλο να ζω, χωρίς τα δικά σου ύψη

Θέλω να ζήσω τη μέρα χωρίς να μου λείψει

Το απέραντο γαλάζιο, το φώς του φεγγαριού

Για να κλείσω στη μνήμη τη γλύκα του φιλιού

Έ ουρανέ, με τον λαμπρό Ήλιο το ζωοδότη

Είναι η πυξίδα κάθε μοναχικού ταξιδιώτη

Θυμίζεις πως τη ζωή, η ελευθερία την ορίζει

Πρέπει ο άνθρωπος την αγάπη να κερδίζει

Έ ουρανέ, στο μαύρο του απείρου σου

Θε’ να χαθώ, κάνε τη χάρη του φίλου σου

Πάντα το πίστευα πως δεν ζω αιώνια

Κάνε με ανάμνηση στα επόμενα χρόνια

Παιδική χαρά

Έχουμε πια μεγαλώσει, γίνονται τα χρόνια πιο αισθητά
η ζωή έπαψε να μοιάζει, με ανέμελη παιδική χαρά
Νοιώθουμε πως αυτό το περιορισμένο σώμα δεν μας αρκεί
Οι ψυχές μας πουλιά παγιδευμένα, σε ενήλικο κορμί

Δεν είναι πάντα οι ευθύνες, εκείνες που πρόωρα γερνάνε
αλλά οι τύψεις για το παρόν, που άθελα μας κουβαλάμε
Δεν μας αφήνουν να χαρούμε, όπως θα πρέπει τη ζωή μας
και οδεύουμε κενά ανδρείκελα, προς την καταστροφή μας

Τραμπαλίζομαι μονάχος, χωρίς πια να χρειάζομαι εαυτό
κάποτε πίστευα πως με την κούνια, θα φθάσω τον ουρανό
Είχα μάθει πως όταν ανέβαινα, της τσουλήθρας τα σκαλιά
θα γλιστρούσα προς τα χαλίκια, γεμάτος ειλικρινή χαρά

Σε γρήγορους γύρους, τα γνώριζα αμέσως όλα τα παιδιά
όμως οι φιλίες χάθηκαν, σαν της άνοιξης την ευωδιά
Νόμιζα πως οι γεμάτες ημέρες, θα κρατούσαν για πάντα
άξαφνα τελείωσαν, σαν φθηνή, αποκριάτικη γιρλάντα

Ο Έλληνας ο διχασμένος

Είσαι κι εσύ απ' την τηλεόραση αποχαυνωμένος

μπροστά από τον υπολογιστή σου ριζωμένος

Και ενοχή καμιά δεν νιώθεις για όσα συμβαίνουν

είσαι ένα θύμα για εκείνα που σε περιμένουν

Κοίταξε γύρω σου, βρες τον άνθρωπό σου

μίλησε επιτέλους, μη σφίγγεις το λαιμό σου

Κάνε προσπάθεια για πρώτη φορά στη ζωή

να βρεις κάτι καλύτερο από την ηλίθια πολιτική

Να ξέρεις πως όσοι σου μίλησαν για ισότητα

μισούν εσκεμμένα την ξυπνητή διαφορετικότητα

Σε θέλουν ράθυμο, υπάκουο και διχασμένο

με τον εαυτό σου, μονίμως τσακωμένο

Οργή να βγάζεις για το τωρινό σου το χάλι

και να μετατρέπεσαι σε ένα άχρηστο ρεμάλι

Γυρίζω τις γειτονιές με τις πυκνές πολυκατοικίες

ρωτώ κάποιους άν τους αρέσουν οι ιστορίες

Θέλουν να ακούσουν για ένα ευτυχισμένο τέλος

και πως ο κόσμος είναι έτσι δημιουργημένος

Κάθε τι που δεν μου αρέσει, το φωνάζω δυνατά

οι ανθρώποι σαν πουλιά με σπασμένα φτερά

Έχουν ξεχάσει από χρόνια το πως να πετούν

μπροστά στον γκρεμό φοβούνται όταν βρεθούν

Έτσι λοιπόν, ανθρωπάκο ξέρω τι σε βολεύει

πιστεύεις ότι τον κόσμο, μόνο το μίσος κυριεύει

Όταν είσαι φτωχός γίνεσαι συνειδητά αντιδραστικός

αναλόγως το βιος, είσαι στο σύστημα χωνευτικός

Κι εγώ στη μέση ψάχνω να βρω τον εαυτό μου

με τη μουσική αντιμετωπίζω το διάβολό μου

Ο Έλληνας ο διχασμένος είναι προσεχώς

σε δύο παρατάξεις εχθρικές διαιρεμένος

Πρέπει να αποφασίσει άν θα είναι ανεκτικός

απο κάθε τύπου φαυλότητα ευνοημένος

Όταν στα φανερά τα λεφτά που κλέβεις τσεπώνεις

ξεχνάς αμέσως τη νιότη, με το κράτος συμφιλιώνεις

Όπως και τις ομάδες που έμαθες να φανατίζεσαι

σε μυριάδες τον όχλο ασυνείδητα επωμίζεσαι

Κοίταξε πίσω σου τα όσα θέλεις να εγκαταλείψεις

στη μοίρα τους το εγώ σου δεν θέλεις να αναμίξεις

Θέλεις τα χέρια σου καθαρά στην κοινωνία να' ναι

και να πιστεύεις εύκολα σε Θεούς που σε ξεγελάνε

Είσαι εγωκεντρικός, δεν πιστεύεις στον άνθρωπο

πως πρέπει επιτέλους να φθάσει τον υπεράνθρωπο

Θαρρείς για ψέμα την κάθε ευγενική φιλοσοφία

και τεμπελιάζεις χωρίς να μαθαίνεις την ιστορία

Τα ίδια λάθη πάλι θα κάνεις ξανά και ξανά

πότε θα γεμίσεις της ανθρωπιάς σου τα κενά

Ποια είναι η αθλιότητα σου ανθρωπάκο θα σου πω

ζώντας σε καιρούς ευνοημένους δεν είχες καιρό

Να ανοιχτείς στο διπλανό σου και να αγαπήσεις

τώρα θες να σου μιλήσει φιλικά για να ηρεμήσεις

Είχες φτιάξει το δικό σου κόσμο που ήδη καταρρέει

έσβησες το όνειρο και η απόγνωση σαν ποτάμι ρέει

Δεν ξέρεις που να απευθυνθείς τις ευθύνες να ρίξεις

το φίδι άφησες ελεύθερο, φοβάσαι να το σταματήσεις

Στης απόγνωσης το χάος που δεν έχει ποτέ λογική

μια δολοφονία στάθηκε η μοναδική σου αφορμή

Για να πάψεις το δηλητήριο του να εμπιστεύεσαι

βοήθεια ζητάς από εκείνους που χρόνια εχθρεύεσαι

Τόσο μικρός είσαι λοιπόν, γιατί έμαθες να τρέμεις

στην εξουσία συνεχίζεις δουλικά να επιμένεις

Ο Έλληνας ο διχασμένος είναι προσεχώς

σε δύο παρατάξεις εχθρικές διαιρεμένος

Πρέπει να αποφασίσει άν θα είναι ανεκτικός

απο κάθε τύπου φαυλότητα ευνοημένος

28/8/13:

Σε είδα να περιφέρεσαι

ανάμεσα στους ακόμα όρθιους τοίχους

της αρχαίας προϊστορικής πόλης

Όμορφη, όπως εκείνη η νεαρή
αρχαία κροκοσυλλέκτρια

σε εκείνη τη διάσημη τοιχογραφία!

Με τα περιποιημένα σου ίσια μαλλιά

και τα βαμμένα σου μάτια και χείλη

Στολισμένη με τα σκουλαρίκια κρίκους

Περπατούσες με τα ελαφριά σου σανδάλια
ντυμένη με το βραδινό στενό σου φόρεμα
που το κάλλος του σώματος σου αναδείκνυε

Του γυναικείου, του υπέροχου, του αληθινού!
Σε είδα να με προσπερνάς αδιάφορη

με ψηλό το βλέμμα σου

σαν να ήθελες να με αποφύγεις

Μια ματιά σου, ένα δευτερόλεπτο πριν χαθείς

Μόλις ένα τόσο ασήμαντο δευτερόλεπτο ζωής

το έκανες να έχει τόση σημασία!

Γιατί αδιαφορείς;

Γιατί δεν θέλεις να γνωρίσεις το πόσο

σημαντική μπορείς να γίνεις;!

Αδιαφορείς...

Για τον άνδρα που σου μίλησε για πολιτισμό

Για εκείνον τον άνδρα που σου μίλησε

χωρίς να επιθυμεί να σε εκμεταλλευτεί

Μονάχα θέλησε να σε πλησιάσει
επειδή είσαι ικανή να ελκύεις

Επειδή ασυναίσθητα είναι ο σκοπός σου

να κάνεις τους άνδρες να σε θέλουν!

Θα σε θυμάμαι όμορφη Σαντορινιά

Για εκείνα τα λεπτά που αφιέρωσες

του χρόνου σου, για να με ξεναγήσεις

στου μυστήριου πολιτισμού τα μνημεία

Η επιθυμία μου για εσένα γίνεται ποίημα

Είναι εκμαγείο που θα σώσει τη στιγμή

στο πέρασμα του χρόνου!

9/8/13:

Ντροπή ζωής ο δισταγμός!

Που στη χαρά την πλάτη γυρνά

και προσπαθεί να την καλύψει

με περισσή ιδεολογία!

Μια όμορφη ξανθή

που το ανοιχτόχρωμο κορμί της

ρόδιζε κάτω απο το απογευματινό φώς

ενός ακόμη καλοκαιρινού Ήλιου

Την αρνήθηκα σαν να ταν ήδη νύχτα!

Τώρα που να βρίσκεται;

Πότε θα την ξαναδώ

να ακούσω τη φωνή της;

Μόνο στης φαντασίας μου τα γνώριμα μέρη

πότε πότε θα εμφανίζεται σαν όλες εκείνες

για να με ξυπνά σαν εφιάλτης

μιας ακόμη αποτυχίας!

4/6/13:

Οι απόψεις μου

Οι απόψεις σου

Οι απόψεις του

Οι απόψεις μας

Οι απόψεις σας

Οι απόψεις τους

Σιωπή….

Διαμαρτυρία…

Έκρηξη!

Πόλεμος!

Πόλεμος στα οδοφράγματα!

στις οικογένειες

στα σχολεία

στις δουλειές

στις δημόσιες υπηρεσίες

στα νοσοκομεία

Για κάποια ιδεολογία

Για τον εγωκεντρισμό

Για τις θρησκείες

Για τις πολιτικές αντιλήψεις

Για το σωστό και για το λάθος!

Το δικό μου σωστό και λάθος
Το δικό σου σωστό και λάθος

Το δικό του σωστό και λάθος

Το δικό μας σωστό και λάθος
Το δικό σας σωστό και λάθος

Το δικό τους σωστό και λάθος

Όταν βαραίνει τον αέρα η μυρωδιά

των χημικών, να φυλάγεσαι

Ίσως να είσαι εσύ ο υπεύθυνος

του ξεσηκωμού

της ιδέας

της αντίληψης

της καχυποψίας

της σκλαβιάς

της ελευθερίας

Ποίος θα σηκώσει με τόλμη

στους δικούς του ώμους

τη βαριά ευθύνη

ενός ακόμη αιματοκυλίσματος;

Ο πολιτικός;

Ο στρατιωτικός;

Ο θρησκευτικός;

Οι ταμπέλες που καθορίζουν

το ποιόν του κάθε ανθρώπου;

Το κρατικό σύνταγμα;

Ο απλός λαός;

Οι αγνωστικιστικές αντιλήψεις

δεν φέρνουν ποτέ την άνοιξη

Παρά δημιουργούν

μια ακόμη απορία

στα όσα συμβαίνουν

Αιτία είναι μονάχα μία!

Κανείς δεν προσπάθησε ποτέ

Ποτέ του δεν θέλησε

να ανακαλύψει και να ζήσει

Την αλήθεια του πραγματικού του εαυτού!

21/5/13:

Ώ Σαλαμίνα!

Νεράιδα της αρχαιότητος

Δοξασμένο το όνομα σου στην Ευρώπη!

Συ που μες τα σπλάχνα σου

αντιθέσεις αρκετές φυλάττεις

Ως όμοια τα λείψανα του Καραϊσκάκη

και του Γκούρα!

Το σπήλαιο του μέγιστου Ευριπίδη

και την οικία ενός μικρού Σικελιανού!

Πλαστικά μπουκάλια

και κάθε λογής σκουπίδια

στολίζουν τα λιγοστά σου δάση

εξαιτίας της αδιαφορίας των ανθρώπων σου!

Περιττώματα και λοιπά παράνομα λύματα

γεμίζουν τα νερά σου

που είναι κοινό το μυστικό μεταξύ

των ξενόφερτων κατοίκων σου

Οι οποίοι φροντίζουν για την ολική

αμνημόνευτη απαξίωσή σου!

Ώ Σαλαμίνα!

Πατρίδα μου μοναδική

Δίχως σημαία!

Προάστιο του Πειραιά

νήσος δίχως ταυτότητα…

Αντίγραφο των κοντινών σου πόλεων!

Στα πράσινα και μολυσμένα φύκια

περιμένει άυπνο και ανήσυχο το αρχαίο χρέος!

Και πλάι σε σκουριασμένα

των παράνομων ναυπηγείων σου πλοία

και δρόμους δίχως ταυτότητα

αλλά με όνομα μεγάλο

ορισμένοι πολιτικάντηδες

τοποθετούν πινακίδες

ίσως για να ξεγελάσουν τους αφελείς!

Πολλά έτη πέρασαν

και ορισμένοι θέλησαν να τιμήσουν

τον αρχαίο βασιλιά σου

που ο Όμηρος, ο μέγας των ποιητών δάσκαλος

τη μνήμη του σώζει σε έπους το ύφος!

Όμως η κατάντια της εποχής

που μοιάζει με μια αξιολύπητη κραυγή

οδήγησε τα χέρια του τεχνίτη

ώστε να φτιάξει έναν Αίαντα

στο ύψος του δημάρχου!

Και εκεί στα στενά

στης ναυμαχίας της ξακουστής

γίνεται μάχη των συμφερόντων

Ξέπεσε και η μάχη!

Σε σκουπιδότοπο δεκαετιών τη ράχη

άγαλμα στήθηκε στη μνήμη

της σωζόμενης Ευρώπης

Στο οποίο τα κατατεθειμένα στεφάνια
ανίκανα μοιάζουν για να καλύψουν
την ασχήμια του τόπου!

Τι κρίμα να έχεις την τύχη του Θεμιστοκλή

εξαιτίας  των ανίκανων πολιτικάντηδων σου;

Πότε για εσένα ο λαός σου θα ενδιαφερθεί;

Πότε τους Έλληνες για έναν κοινό σκοπό θα ενώσει;

4/3/13:

Όταν θα έρθει η στιγμή

που θα κοιτάζω το νυχτερινό ουρανό

χωρίς κάποιο λόγο

Που θα σιγοτραγουδώ στίχους

οι οποίοι δεν θα μελοποιηθούν ποτέ

και θα νοιώσω την ανάγκη

να βρεθώ ανάμεσα σε ένα ξένο πλήθος

κάποιο Σαββατιάτικο βράδυ

ενώ οι άνθρωποι θα προσπαθούν ξανά

να ξεχάσουν την καθημερινή τους μιζέρια

με δυνατή μουσική και νοθευμένα ποτά

Εγώ ξέρω πως θα εξακολουθώ να είμαι μόνος

όπως άλλωστε είναι και εκείνοι!

Απλώς φοβούνται να το παραδεχθούν

Διότι ποτέ δεν είχαν το θάρρος να δουν

τη γύμνια του εαυτού τους

Διότι πάντοτε σκεφτόντουσαν

τα αρνητικά σχόλια του περίγυρου τους

στο άκουσμα πως ένοιωσαν την ανάγκη

κάποιο βράδυ να μείνουν μόνοι τους

μπροστά στην καλοκαιρινή θάλασσα

ή επάνω σε κάποιο λόφο κοιτάζοντας

τα φώτα της πόλης

Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί!

Επειδή φοβούνται να εκμυστηρευτούν

τις αγωνιώδεις σκέψεις τους

ακόμη και σε εκείνους που θεωρούν φίλους

Σπαταλούν το χρόνο τους

σε οτιδήποτε τους κάνει να ξεχνιούνται

ενώ θα μπορούσαν

αν έβαζαν τα θέλω τους ψηλότερα από καθετί

να ανακαλύψουν τι είναι αυτό

που τους κάνει μοναδικούς

και τους δίνει αξία σε μια εφήμερη ζωή

γεμάτη κενά που ίσως δεν καλυφθούν ποτέ!

Η χαρά του να ανακαλύπτεις αυτά τα κενά

δεν συγκρίνεται με καμία άλλη

δικαίωση της ύπαρξης!

Οι άνθρωποι αυτοί…

Παραιτούνται εύκολα από κάθε προσπάθεια

για την αυτογνωσία τους

με την πρόφαση της έλλειψης χρόνου!

Η οποία στην ουσία είναι σπατάλη χρόνου!

Υποχρεώσεις, όπως η εξόφληση

ανύπαρκτων χρεών της εποχής μας

ραντεβού με ιατρούς του ΕΟΠΥΥ

δουλειές στις οποίες σε πληρώνουν

-όποτε το θελήσουν- για να μην έχεις

ούτε μια στάλα αξιοπρέπειας!

Για να κάνεις ακόμη μεγαλύτερους

εκείνους που έμαθες να αποκαλείς αφεντικά!

Για όλους αυτούς τους λόγους

πάντα βρίσκεις χρόνο!

Βυθίσου λοιπόν στη μιζέρια σου

και άσε με εμένα να γνωρίζω

από την υπόκωφη ηχώ του βραδινού

μοναχικού κλάματος της ύπαρξης σου

τις προσπάθειες σου για να μισήσεις

περισσότερο αυτό που έγινες!

Εγώ ξέρω πότε πρέπει να δακρύσω

και δεν ντρέπομαι να το δηλώσω

επειδή η αποδοχή της ήττας μου

δεν καταφέρνει να με λυγίσει

Είναι ο λόγος που με κρατά στη ζωή

και με γεμίζει ελπίδα για τη βελτίωση της!

Και αν αυτό σου φαίνεται αντιφατικό

Σε συμβουλεύω να κάνεις το πρώτο

μεγάλο βήμα προς την ευτυχία

Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου!

Εκείνος που ψεύδεται ποτέ δεν γνωρίζει

την πραγματική ουσία

μιας ανιδιοτελής σχέσης με τους άλλους

Εμπρός λοιπόν!

Επέλεξε αν θέλεις να χασκογελάς

μαζί με ανθρώπους που δεν τους έδωσες

ποτέ το δικαίωμα να σε γνωρίσουν

Ή στην δραματική φύση της ύπαρξης σου

Όχι ανθρωπάκο!

Δεν μισώ τις στιγμές της ανεμελιάς

και της απλοϊκής χαράς

Αρκεί να είναι κάποιος άξιος

για να τις χαρεί με τη σειρά που πρέπει

Πρώτα πατάς πόδι στα όσα σε σκοτώνουν

και ύστερα κερδίζεις το δικαίωμα

να χαίρεσαι ακόμη και την ανοησία!

Μια ζωή γεμάτη θάνατο

είναι κατάρα στα χείλη των δειλών!

Ενώ ένας θάνατος γεμάτος ζωή

είναι η σύνεση του πάσχοντα!