Μια κοπέλα που καθότανε πάνω στης θάλασσας τα βράχια
τα κύματα ρωτούσε σιγανά, μήπως και της απαντήσουν
Που είναι η ζωή που μου έταξαν τα τόσα καλοκαίρια;
Που είναι εκείνος που θα ήθελε να 'ταν μαζί μου τώρα;
Μήπως να δίστασε από της ζωής τις παράλογες πίκρες
και του φαινόταν πια τόσο δύσκολο εμένα να πιστέψει;
Μήπως τα τόσα δειλινά που συνήθιζε να κοιτά μόνος
άνθρωπο δεν ήθελε δίπλα του, γυναίκα να αγκαλιάσει;
Ο άνεμος ξάφνου ψυχράθηκε, τα κύματα σηκώθηκαν
και την κοπέλα που έστεκε μόνη, στα βράχια λυπημένη
επιθυμούσε να παρηγορήσει με λόγια αληθινά
έσπασε τη σιωπή του για να της πει τα παρακάτω λόγια:
Οι ερωτήσεις σου διλήμματα του κάθε ερωτευμένου
που βλέπει τη ζωή μόνο μέσα από τα δικά του μάτια!
και δεν ξέρει να αντιμετωπίζει της μοναξιάς το βάρος
είναι ασήκωτο σαν της ελπίδας τις τελευταίες ώρες.
Η κοπέλα τότε γεμάτη ενοχές, που δεν της ανήκαν
επειδή την αλήθεια ξόδεψε για τα δικά της τα μάτια
θυμήθηκε πότε επιθύμησε του άνδρα την αγκαλιά
και πώς γνώριζε καλά τον τρόπο, στάλα δάκρυ να μην χύσει
Μετάνιωνε που δεν έκανε την ικανότητα της πράξη
με φτηνούς εγωισμούς τον ανάγκαζε σύντομα να φύγει
Έμεινε μόνη, λέγοντας στη θάλασσα το παράπονό της
γιατί από τότε, άλλος δεν ρισκάρισε να την πλησιάσει.
Εσύ που σε όλο τον κόσμο, πολλά πρόσωπα έχεις νιώσει
Πες μου, γιατί το όνειρο να είναι συνώνυμο της θλίψης;
Γιατί η επιθυμία μου να είναι βάσανο που πονά;
Γιατί η ομορφιά μου να γίνεται καθρέπτης που δεν σπάει;
Όπως το είπες κοπέλα, πρόσωπα έχω πολλά γνωρίσει
και της ψυχής τους τα μυστικά, πολλοί μου έχουν εμπιστευτεί
Εγώ είμαι αόρατος, πρόσωπο δεν έχω να μορφάσει
δεν έχω δάχτυλα ψυχρά που υποκριτικά αγκαλιάζουν!
Κάθε όνειρο η επιθυμία του ιδανικού κόσμου
που ο άνθρωπος ποτέ δεν κατάφερε να κατασκευάσει
Τα βράδια η ψυχή ταξιδεύει, η καρδιά παραμιλάει
Η ομορφιά είναι αντικατοπτρισμός του εγωισμού σου!
Άνεμε αυστηρό σε βρίσκω, εγώ σε νόμιζα για φίλο
σε παρακαλώ, σπρώξε με επάνω στης θάλασσας τα βράχια
Ευγνωμοσύνη σου χρωστώ, μα δεν βρίσκω λόγο για να ζήσω
είναι δύσκολο να το αποφασίσω μόνη μου να πέσω.
Εκείνος που ποτέ δεν παίρνει την βαριά ευθύνη της ζωής
στο βλέμμα του θανάτου βρίσκει την λύτρωση από τον πόνο
Όσοι τον έκαναν πέρα και τον πίκραναν είναι υπαίτιοι
όταν φανέρωσε τα ειλικρινή σημάδια της καρδιάς του.
Ξαφνικά η κοπέλα σηκώθηκε, κοίταξε τα αστέρια
έκανε ένα βήμα μπροστά, και έκλεισε σφιχτά τα μάτια
Δεν έβγαλε άχνα, μήτε φώναξε απ' την απελπισία
καθώς βρισκόταν μόλις ένα βήμα πριν το άγνωστο τέλος.
Ο άνεμος δυνάμωσε ξαφνικά, όχι για να την ρίξει
Οργισμένος την έσπρωξε απότομα πίσω, σώζοντας την
Κατάφερε να την εμποδίσει, μην κάνει αυτή την τρέλα
Εκείνη σαστισμένη κοίταξε με τρόμο ολόγυρα της
Μονάχα όταν σηκώθηκε είπε με σφιγμένα τα χείλη:
Άνεμε, είσαι φίλος! Και εκείνος που τιμά την φιλία
εμποδίζει τον φίλο του, να κάνει κακό στον εαυτό του
χωρίς τη σκέψη αν ο τρόπος του ήταν και ο καλύτερος.
Ο άνεμος είχε σιωπήσει, και η κοπέλα ξαφνιασμένη
πήρε το δρόμο της επιστροφής, με αργά δειλά βήματα
Αντιλήφθηκε πως η φύση στους παραλίγο εκλιπόντες
μοιάζει πως φλυαρεί, αλλά μας βοηθά, αφυπνίζει και σώζει!
Καθώς έφευγε, ο άνεμος θέλησε να της ψιθυρίσει
Αν αγαπήσεις ποιητή, είναι κατάρα που φέρει ευθύνη
Να είσαι ερωμένη, μάνα και παιδί, μόνο για εκείνον!
Αλλά εσύ δεν άντεχες ούτε να είσαι ο εαυτός σου!
Γι’ αυτό στη θάλασσα απευθύνθηκες, την ερωμένη μου!
Αντίο! Να' σαι καλά ομορφιά του κόσμου, βάλσαμο ζωής
Κι αν κάποτε βρεθεί ένας άντρας που σε υμνήσει, μην ξεχνάς
πως πρέπει πάνω από όλα, τα χέρια σου να αγκαλιάζουν.
Πως πρέπει ακόμη και τα στήθια σου να γίνουν μαξιλάρι
για να ξεκουράζεις το κεφάλι του από τις τόσες σκέψεις
που τον κυρίευαν, ώσπου να σε ανακαλύψει με κόπο
Αντίο χαρά, παρηγοριά, ευαισθησία και ομορφιά!
