Εγκλωβισμένος μες τον κοινό κόσμο του τίποτα
Ψάχνω τα θέλω μου στην ανάγκη να γίνω κάτι
Εσύ που νιώθεις τη ζωή σε δωμάτια ύποπτα
Εγώ τα όνειρα προστατεύω σε έναν φράχτη
Τη μουσική που εσύ πληρώνεις και αισθάνεσαι
Εγώ τη φτύνω τα αισθήματα δεν πουλιούνται
Αν με βρίσκεις παράξενο και με απεχθάνεσαι
Να ξέρεις πως οι συνήθειες σου πάντα εκδικούνται
Πώς βρίσκεις τη ζωή, κάποιον τυχαία θα ρωτήσω
Εκείνος με αποφεύγει, είμαι τρελός θα σκεφτεί
Καμία απάντηση, δεν ξέρω να αγαπήσω
Αχ, οι άνθρωποι δεν είναι σαν βιβλία ανοιχτοί
Μου λένε πως παίρνω τη ζωή μόνο στα σοβαρά
Εκείνοι που με φθηνά αστεία μόνο προσβάλουν
Αναρωτιέμαι, πως ζούνε χωρίς να έχουν φτερά
Να μην σκέφτονται ποτέ, πως κάποτε θα πεθάνουν
Βολεύονται με μια αλήθεια που είναι δανεική
Δεν τους ενδιαφέρει να βρουν τη δική τους να λάμψουν
Σκέφτομαι όσους υπέφεραν, μονάχοι στη σιωπή
Επιθυμούν στη ζωή, χωρίς γνώση να διδάξουν
