12/12/11

Τόλμησες στα μάτια να κοιτάξεις τον ποιητή
κι εκείνος αμέσως θέλησε, στην ποίηση του να σε υμνήσει
Γυναίκα, σε σκέφτηκε μα δεν ήσουν σωστή

του έδωσες την αφορμή, τόσο σύντομα να σε λησμονήσει.

Ήσουν ακόμη ένας βιαστικός άνεμος

που κατάφερε να στεγνώσει για λίγο, τα δάκρυα των ματιών του

Έλπιζε να ξεχνούσε, αλλά η έρημος

του σπιτιού, γέμιζε με τη σκόνη των άδειων δωματίων του.

Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Εκείνος στέκεται στα βράδια του, μπροστά σε κάποιο παράθυρο

Προσμένοντας απ τα χείλη σου, την μοιραία

στιγμή, να ξεστομίσεις σ αγαπώ πριν να βρεθεί στο άπειρο.

Για σένα θα ξεχνούσε την άξια του γνώση

επιθυμούσε να δημιουργήσει τέχνη, με τα όνειρα σου

Νιώθει πως η ζωή σκληρά θα τον προδώσει

και τον εαυτό του κενό, όπως τα κούφια όμορφα φτερά σου.

Η ζωή είναι τόσο πολύτιμη, για να σκέφτεται κάποιoς εσένα

Η ζωή είναι τόσο μοναδική, που δεν ξοδεύεσαι για μια πλάνη

Και όσο οι αδύναμοι άνθρωποι, θα βασίζονται σε χέρια ξένα

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα, ο παλιός σου εαυτός να πεθάνει

26/11/11:

Μόνο εσύ γυναίκα μπορείς να γεμίσεις
της φαντασίας μου τα λευκά δωμάτια
Τα χέρια σου είναι ικανά να χρωματίσουν
κάθε ελπιδοφόρο συναίσθημα μου
Μετά από κάθε πέρασμά σου
οι τοίχοι γεμίζουν με ευχάριστες
αδέξιες, παιδικές ζωγραφιές
Άφησε με να σου μάθω να εκφράζεσαι
Επίτρεψέ μου να σου διδάξω την ποίηση
Και ύστερα άσε με να απολαύσω τον έρωτα σου!

25/11/11:

Αναρωτήσου, καθώς η ζωή θα μοιάζει
με μια ανέλπιδη ευχή
Ή με ένα όνειρο που έκλεψες από έναν ξένο
Είσαι έτοιμος για να γίνεις ποιητής;
Η εγκατάλειψη
Της μοναξιάς σου ο παροξυσμός
Η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα σου
Για πάντα θα σε ακολουθούν
Όπως οι μνήμες κατά τη διάρκεια
μιας ακόμα ατελείωτης νύχτας
Είσαι έτοιμος για να ξεχωρίσεις
και άνθρωπος να μοιάζεις
που δεν εγκαταλείπει τον αγώνα
της δικής του μοίρας;
Περπατώντας ανάμεσα σε γκρεμισμένες εικόνες
και τοπία των πιο σκληρών χειμώνων
Η κάθε ημέρα σου θα μοιάζει με αγώνα
Η κάθε νύχτα σου με απουσία χρόνου
Είσαι έτοιμος;
Όταν θα γνωρίσεις όλη τη νοσηρότητα
της ανθρώπινης φύσης
είσαι τόσο ανθρώπινος ώστε να αντέξεις;
Οφείλεις να αντέξεις!
Για να γίνεις ο ίδιος η απόδειξη
πως εκείνος που αντέχει κερδίζει
την εμπειρία του να είναι ζωντανός!

15/6/11:

Μια κοπέλα που καθότανε πάνω στης θάλασσας τα βράχια

τα κύματα ρωτούσε σιγανά, μήπως και της απαντήσουν

Που είναι η ζωή που μου έταξαν τα τόσα καλοκαίρια;

Που είναι εκείνος που θα ήθελε να 'ταν μαζί μου τώρα;

Μήπως να δίστασε από της ζωής τις παράλογες πίκρες

και του φαινόταν πια τόσο δύσκολο εμένα να πιστέψει;

Μήπως τα τόσα δειλινά που συνήθιζε να κοιτά μόνος

άνθρωπο δεν ήθελε δίπλα του, γυναίκα να αγκαλιάσει;

Ο άνεμος ξάφνου ψυχράθηκε, τα κύματα σηκώθηκαν

και την κοπέλα που έστεκε μόνη, στα βράχια λυπημένη

επιθυμούσε να παρηγορήσει με λόγια αληθινά

έσπασε τη σιωπή του για να της πει τα παρακάτω λόγια:

Οι ερωτήσεις σου διλήμματα του κάθε ερωτευμένου

που βλέπει τη ζωή μόνο μέσα από τα δικά του μάτια!

και δεν ξέρει να αντιμετωπίζει της μοναξιάς το βάρος

είναι ασήκωτο σαν της ελπίδας τις τελευταίες ώρες.

Η κοπέλα τότε γεμάτη ενοχές, που δεν της ανήκαν

επειδή την αλήθεια ξόδεψε για τα δικά της τα μάτια

θυμήθηκε πότε επιθύμησε του άνδρα την αγκαλιά

και πώς γνώριζε καλά τον τρόπο, στάλα δάκρυ να μην χύσει

Μετάνιωνε που δεν έκανε την ικανότητα της πράξη

με φτηνούς εγωισμούς τον ανάγκαζε σύντομα να φύγει

Έμεινε μόνη, λέγοντας στη θάλασσα το παράπονό της

γιατί από τότε, άλλος δεν ρισκάρισε να την πλησιάσει.

Εσύ που σε όλο τον κόσμο, πολλά πρόσωπα έχεις νιώσει

Πες μου, γιατί το όνειρο να είναι συνώνυμο της θλίψης;

Γιατί η επιθυμία μου να είναι βάσανο που πονά;

Γιατί η  ομορφιά μου να γίνεται καθρέπτης που δεν σπάει;

Όπως το είπες κοπέλα, πρόσωπα έχω πολλά γνωρίσει

και της ψυχής τους τα μυστικά, πολλοί μου έχουν εμπιστευτεί

Εγώ είμαι αόρατος, πρόσωπο δεν έχω να μορφάσει

δεν έχω δάχτυλα ψυχρά που υποκριτικά αγκαλιάζουν!

Κάθε όνειρο η επιθυμία του ιδανικού κόσμου

που ο άνθρωπος ποτέ δεν κατάφερε να κατασκευάσει

Τα βράδια η ψυχή ταξιδεύει, η καρδιά παραμιλάει

Η ομορφιά είναι αντικατοπτρισμός του εγωισμού σου!

Άνεμε αυστηρό σε βρίσκω, εγώ σε νόμιζα για φίλο

σε παρακαλώ, σπρώξε με επάνω στης θάλασσας τα βράχια

Ευγνωμοσύνη σου χρωστώ, μα δεν βρίσκω λόγο για να ζήσω

είναι δύσκολο να το αποφασίσω μόνη μου να πέσω.

Εκείνος που ποτέ δεν παίρνει την βαριά ευθύνη της ζωής

στο βλέμμα του θανάτου βρίσκει την λύτρωση από τον πόνο

Όσοι τον έκαναν πέρα και τον πίκραναν είναι υπαίτιοι

όταν φανέρωσε τα ειλικρινή σημάδια της καρδιάς του.

Ξαφνικά η κοπέλα σηκώθηκε, κοίταξε τα αστέρια

έκανε ένα βήμα μπροστά, και έκλεισε σφιχτά τα μάτια

Δεν έβγαλε άχνα, μήτε φώναξε απ' την απελπισία

καθώς βρισκόταν μόλις ένα βήμα πριν το άγνωστο τέλος.

Ο άνεμος δυνάμωσε ξαφνικά, όχι για να την ρίξει

Οργισμένος την έσπρωξε απότομα πίσω, σώζοντας την

Κατάφερε να την εμποδίσει, μην κάνει αυτή την τρέλα

Εκείνη σαστισμένη κοίταξε με τρόμο ολόγυρα της

Μονάχα όταν σηκώθηκε είπε με σφιγμένα τα χείλη:

Άνεμε, είσαι φίλος! Και εκείνος που τιμά την φιλία

εμποδίζει τον φίλο του, να κάνει κακό στον εαυτό του

χωρίς τη σκέψη αν ο τρόπος του ήταν και ο καλύτερος.

Ο άνεμος είχε σιωπήσει, και η κοπέλα ξαφνιασμένη

πήρε το δρόμο της επιστροφής, με αργά δειλά βήματα

Αντιλήφθηκε πως η φύση στους παραλίγο εκλιπόντες

μοιάζει πως φλυαρεί, αλλά μας βοηθά, αφυπνίζει και σώζει!

Καθώς έφευγε, ο άνεμος θέλησε να της ψιθυρίσει

Αν αγαπήσεις ποιητή, είναι κατάρα που φέρει ευθύνη

Να είσαι ερωμένη, μάνα και παιδί, μόνο για εκείνον!

Αλλά εσύ δεν άντεχες ούτε να είσαι ο εαυτός σου!

Γι’ αυτό στη θάλασσα απευθύνθηκες, την ερωμένη μου!

Αντίο! Να' σαι καλά ομορφιά του κόσμου, βάλσαμο ζωής

Κι αν κάποτε βρεθεί ένας άντρας που σε υμνήσει, μην ξεχνάς

πως πρέπει πάνω από όλα, τα χέρια σου να αγκαλιάζουν.

Πως πρέπει ακόμη και τα στήθια σου να γίνουν μαξιλάρι

για να ξεκουράζεις το κεφάλι του από τις τόσες σκέψεις

που τον κυρίευαν, ώσπου να σε ανακαλύψει με κόπο

Αντίο χαρά, παρηγοριά, ευαισθησία και ομορφιά!

26/9/11:

Εγκλωβισμένος μες τον κοινό κόσμο του τίποτα

Ψάχνω τα θέλω μου στην ανάγκη να γίνω κάτι

Εσύ που νιώθεις τη ζωή σε δωμάτια ύποπτα

Εγώ τα όνειρα προστατεύω σε έναν φράχτη

Τη μουσική που εσύ πληρώνεις και αισθάνεσαι

Εγώ τη φτύνω τα αισθήματα δεν πουλιούνται

Αν με βρίσκεις παράξενο και με απεχθάνεσαι

Να ξέρεις πως οι συνήθειες σου πάντα εκδικούνται

Πώς βρίσκεις τη ζωή, κάποιον τυχαία θα ρωτήσω

Εκείνος με αποφεύγει, είμαι τρελός θα σκεφτεί

Καμία απάντηση, δεν ξέρω να αγαπήσω

Αχ, οι άνθρωποι δεν είναι σαν βιβλία ανοιχτοί

Μου λένε πως παίρνω τη ζωή μόνο στα σοβαρά

Εκείνοι που με φθηνά αστεία μόνο προσβάλουν

Αναρωτιέμαι, πως ζούνε χωρίς να έχουν φτερά

Να μην σκέφτονται ποτέ, πως κάποτε θα πεθάνουν

Βολεύονται με μια αλήθεια που είναι δανεική

Δεν τους ενδιαφέρει να βρουν τη δική τους να λάμψουν

Σκέφτομαι όσους υπέφεραν, μονάχοι στη σιωπή

Επιθυμούν στη ζωή, χωρίς γνώση να διδάξουν

Σκέψεις ενός εργένη

Γιατί να παντρευτώ;
Ο άνθρωπος χρειάζεται αγάπη
Όχι δεσμά για να αποδείξει πως αγαπά και αγαπιέται
στο κοινωνικό σύνολο
Να γίνεται θέαμα φορώντας επίσημα ρούχα
παρουσία πολλών καλεσμένων
και χρηματισμένων ιερέων
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει
η παράδοση να είναι ισχυρότερη από την αλήθεια
και η υποκρισία ισχυρότερη από την ειλικρίνεια
Η γυναίκα να βιάζεται να ολοκληρωθεί
μέσα από τη γέννα
Αδιαφορώντας ασυνείδητα
για το αν πρέπει να είναι μαζί με αυτόν τον άνδρα
Και ο άνδρας, μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει
σε αυτή τη σύγχρονη, μολυσμένη και ανούσια ζωή
το βάζει σκοπό να παντρευτεί
Ανόητοι!
Προσπαθείτε να είστε μαζί
γιατί φοβάστε τη μοναξιά του θανάτου!
Θα δημιουργήσετε ένα παιδί
για να το κάνετε όμοιο σας!
Και αν φέρει και δεύτερο η τύχη
Θα το κρατήσετε, χωρίς να το ρωτήσετε
αν θέλει να έρθει σε αυτό τον κόσμο 
''θά 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη''
είπε κάποτε μια μελαγχολική ποιήτρια
Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω!
Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε ένα παιδί
αφού δεν προσπαθήσατε να κάνετε πρώτα
καλύτερο τον κόσμο για αυτή τη νέα αθώα ζωή;
Ή έστω, γιατί δεν προσπαθήσατε πρώτα
να γίνετε καλύτεροι εσείς σαν άνθρωποι
Διαφορετικοί, έντιμοι, μοναδικοί, δημιουργικοί
Για να μην δημιουργήσετε απλώς ένα ομοίωμα
αλλά κάτι καινούριο που να γεμίζει ελπίδα τον κόσμο
Ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν της κύησης!
Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της φύσης!
Εκεί θα έπρεπε να επιστρέψει, να γεννά και να μεγαλώνει
κι όχι να γεννιέται στα ψυχρά κτίρια που μυρίζουν χημικά
όπου η ασφάλεια του τοκετού, εξαρτάται από την κοινωνική σου θέση
και άρα από την οικονομική σου ευχέρεια!
Η απόλυτη απόδειξη πως σε ότι και να πιστεύεις
το χρήμα είναι ο πραγματικός Θεός σου!
Η γυναίκα είναι ότι περισσότερο αγάπησα στη ζωή μου
Για να παραμείνει η αγάπη μου προς εκείνη άφθαρτη στο χρόνο
δεν θέλησα να παντρευτώ ποτέ!
Γιατί ο γάμος όπως τον εννοούν οι άνθρωποι, είναι δέσμευση
Μόνιμη στέρηση από τις χαρές της ζωής
σκλαβιά, που δεν ευδοκιμεί η αγάπη, και γίνεται ρουτίνα
Και η συνήθεια δημιουργεί μόνο νεκρούς ανθρώπους!
Οι δυστυχισμένοι γονείς, ξέρουν μόνο να ικανοποιούνται
από τις ζωές των παιδιών τους
Γίνονται απαιτητικοί, υπερπροστατευτικοί, σχεδόν ανήθικοι!
και δεν πρόκειται να χωρίσουν
τουλάχιστον ώσπου να μεγαλώσουν τα παιδιά
Τα οποία θα μάθουν με τη σειρά τους το λάθος των γονιών τους
όπου θα το επαναλάβουν εύκολα
με την ελπίδα να ξεφύγουν από τη δική τους δυστυχία
δημιουργώντας μια άλλη!
Τόση βιασύνη για το τίποτα!
Η αγάπη που βασίζεται απλώς στην ελπίδα, δεν καρποφορεί
Παρά γίνεται μίσος που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα
από την αποτυχία τους να μετατρέψουν έναν σύντομο έρωτα
σε μια βέβαιη και αμοιβαία αγάπη!
Γίνεται το σκοτάδι μόνιμη ωδή της ψυχοσύνθεσης μας
Το φώς, μια στιγμή που δεν καταλαβαίνουμε αν έλουσε κάποτε τα πρόσωπά μας
Ακόμη και τώρα που πλησιάζει η στιγμή του θανάτου μου
αυτές οι σκέψεις τη γαλήνη δεν με αφήνουν να βρω
Γιατί δεν παντρεύτηκα ποτέ, και μόνος τώρα το θάνατο κοιτάζω στα μάτια
αντί να μου κρατά το χέρι μια γυναίκα τρυφερά
κάνοντας το τελευταίο μου ταξίδι γαλήνιο και υποφερτό
Θέλησα στη ζωή καμιά να μη μου λέει τι να κάνω
και τώρα πληρώνω με το βάρος της μοναξιάς μου
την ικανοποίηση πως έζησα ελεύθερος και μόνος
Ωραίο προνόμιο η ελευθερία!
Μοιάζει περισσότερο με την πώληση της ψυχής σου
που αφελής και χωρίς να βλέπεις το αύριο τι θα φέρει
Ξέροντας μόνο την αναγκαιότητα της στιγμής
υπογράφεις για το ξεπούλημα της ύπαρξής σου
χωρίς τους όρους να διαβάσεις
Μα πάντα τα λάθη είναι της βιασύνης
κι ο καθένας στα νιάτα του νομίζει
πως έχει όλη τη ζωή μπροστά του
Χωρίς σοφία, κοιτά μονάχα τα προνόμια του
Ώ εγωιστικό παραλήρημα, πόσο κακό μας κάνεις!
Δεν λέω πως είναι σωστός τελικά ο γάμος
γιατί οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι ακόμα για αυτό
επειδή δεν έκαναν τον κόπο πρώτα ελευθερία να αποκτήσουν
Χωρίς όρους, δεσμεύσεις και δολοφονικές συνήθειες
ο άνθρωπος είναι ικανός να ευτυχίσει!
Αντίο!

11/9/11:

Μόνος, και κοντά μου μόνο η θάλασσα
Περπατώ στοχαστικός ακούγοντας
τις συμβουλές της εσωτερικής μου φωνής
Τα γυμνά μου πόδια νιώθουν τη θάλασσα,
τα χαλίκια, και την άμμο
Πατώ τα αποτσίγαρα του πολιτισμού τους!
Για μένα όλος ο κόσμος είναι εδώ!
Θα ήθελα μόνο μια γυναίκα
για να πατώ μαζί της τα αποτσίγαρα!
Αλλά και για να μου κρατά συντροφιά
πλάι στο ελαφρύ κύμα
κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι
Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άντρας από τη ζωή του
εκτός από τη γνώση και τον έρωτα;
Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος
Εκτός από κατανόηση και δημιουργική επάρκεια;
Τα κύματα δεν είναι εδώ για να μου απαντήσουν
αλλά για να με δοκιμάσουν
βασανίζοντας με, με αυτές τις ερωτήσεις!

18/9/11:

Το καλοκαίρι σιγά – σιγά απομακρύνεται
σαν μια ανάμνηση που θέλεις να ξεχάσεις
Μια αργή ψυχοφθόρα διαδικασία
επώδυνη για το σώμα όσο και για την ψυχή
Μα στην πραγματικότητα δεν είναι το καλοκαίρι
που θέλεις να ξεχάσεις
Αλλά εκείνες οι δύσκολες στιγμές
που συνδέουν την εποχή με τον πόνο
Όχι πως θέλησες ποτέ το κάθε καλοκαίρι σου
να είναι και μια επώδυνη ανάμνηση
Αλλά τι ειρωνεία!
Που στην εποχή των παιδικών
και εφηβικών αναμνήσεων σου
Δεν μπορεί πια να προστεθεί
ούτε ένα ευχάριστο γεγονός
όπως ο έρωτας!
Η ζέστη του καιρού
φέρνει κοντά σου μόνο τη θάλασσα
αντί τους ανθρώπους
Όχι πως εκείνη δεν είναι μια καλή φίλη
αλλά όπως και να έχει
ανήκεις στους ανθρώπους!

Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας του Γεώργιου Σουρή

Συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό, ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ; Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς, ταμεῖο δίχως χρήματα καὶ δόξης τόσα μνήματα; Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά, κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε; * * *

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια, κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια, ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή. * * *

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί, οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή. * * *

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως, συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος. * * *

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους! σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται. * * *

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια, σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια! * * *

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα, πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη... αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα, δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει. * * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο, ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει. Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ. * * *

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ». Ὡσάν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς. Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο- νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο. Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι. * **

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς. Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Οι στίχοι του τραγουδιού Asi esta la cosa που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ Argentina's Economic Collapse, από το Hip Hop σχήμα Actitud Maria Marta.

Asi estan las cosas partida pervertida la vida degustando

la mierda

que la misma mierda nos convida en vida decida

haciendole frente a esta penitencia muestra miseria

humna ante nosotros con tanta evidencia

se me anudo el corazon para poder sobrevivir , viviendo

para salvar solo mi propio pellejo aaaa ay com el alma se

me va

ya te dije que no opines que no pineses no protestes no

te pongas no te opongas entenderlo es lo definitivo no

lo intentes ni te interpongas

si hagas lo que hagas en definitiva nada tiene sentido digo

si todo en esta vida a sido decidido

en este plan siniestro configurado para fines apocalipticos

ser insensible es el requisito para nuetro exterminio en masa

son tiempos en que los metodos de aniquilación no son los mismos

ya no nos desaparecen ahora lo hacemos nosotros mismos

dandonos pequeños espacios de expresión sin respuesta

volviendonos una protesta que a nadie molesta

como esta como esta

domesticados como leones de circo neutralizados paralizados

pero que nos pasa que no nos despertamos

vamos

al carajo yo me rajo en argentina no hay trabajo

la dignidad humana va cayendo cada vez mas bajo

no hay atajo y esto ya se derrumba

y esto pende de un hilo

y nisiquiera notamos la diferencia

entre estar muerto o vivo digo sigo señores no me dedico

a cerrar

el ocico

pero tampoco vocifero los miedos

que por ahi andan como roedores

ellos no son los vencedores

traigo mi tambor para que te incorpores a donde estan esos

que dicen tener tantos cojones

como un cuetazo en los huevos

aqui molestando de nuevo

patriotas compatriotas dando guerra al mundoe entero con esmero

saconeando reacciones reas de todo aquel que tenga dudas

a ser parte de esta lucha que con nosotros aqui se renueva

se me anudo el corazon para poder sobrevivir

viviendo para salvar solo mi propio pellejo asi

aaaaaa el alma se me va

se inflama la llama adentro hay para mi es un infierno

ni me levanto

ni me duermo

en esta pesadilla todos somos prisioneros

parteros dando a luz a nuestros temores mas profundos

moribundos dando tumbos escondiendo la cabeza como el avestruz seguimos pasando de mano en mano

esta nuestra propia cruz con pura sulfura dura de tanta

podredumbre esta locura

se a transformado en una muy mala costumbre

porfavor ue se bislumbre una luz que nos alumbre

una luz que como jesus reviva y que nos haga volar libres

como pajaros

y nos despierte de nuestra propia tumba

como tambien lo hizo con lazaro

lo bueno lo maximo

quien nos dara el diagnostico

todos aqui esperando el proximo pronostico

de esta realidad que en verdad se ha levantado y ya nadie

la controla

y que coomo perros terminamos mordiendo nuestra

propia cola ola en esta bataola

uno ya no es un espejismo es el reflejo de uno mismo

asi funcionan nuestros tiempos del

esceptisismo

iluminalo al que no pueda despertar

iluminalo para nosotros la gente

yo digo que no hay que esperar al destino

un milagro que baje a la tierra

yo creo en lo que hago y en lo que digo

por eso sigo lo intento

penetrando en con mi lirica en lo mas hondo y profundo

de tu pensamiento

y si penetra por otro orificio no es mi culpa

lo siento la vaselina no te la puse yo

te la pusiste solito hace tiempo.

si no estan vien algunas palabras lo siento es que no

les entiendo

Η καρδιά μου έγινε σκληρή

για να μπορέσω να επιβιώσω

Να ζήσω ώστε να γλιτώσω το πετσί μου

που είναι το μόνο που μου απέμεινε

Η ψυχή μου χάθηκε

Μην σκέφτεσαι

Μην διαμαρτύρεσαι

Μην κάνεις τίποτα

Μην ασχολείσαι

Έτσι και αλλιώς

δεν έχει σημασία

Οι ζωές μας είναι προκαθορισμένες

σ’ αυτή την αποκαλυπτική κωμωδία

Μας κατευθύνουν όλους

στο ίδιο σφαγείο

Δεν μας εξοντώνουν πια

με τον κλασικό τρόπο

Τώρα μας ζητούν απλά

να εξαφανιστούμε

Να ρωτάμε απλά ερωτήσεις

στις οποίες δεν θα απαντήσει κανένας

Να διαμαρτυρόμαστε

χωρίς να ενοχλούμε κανέναν

Εξημερωμένοι

Εξουδετερωμένοι

Παραλυμένοι

Πότε θα ξυπνήσουμε;

Δεν υπάρχει δουλειά

Δεν υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Όλα κρέμονται σε μια κλωστή

Ποια είναι η διαφορά

μεταξύ ζωής και θανάτου;

Αρνούμαι να βγάλω το σκασμό

Δεν είμαι εδώ για να

αποδεχθώ τα κακά νέα

Δεν νίκησαν ακόμα,

Οπότε διάλεξε:

έχεις αρχίδια ή όχι;

Άκουσέ με

Δεν φοβάμαι να τους εναντιωθώ

Και προτρέπω όλους

να ενωθούν μαζί μας

στον αγώνα μας

Η καρδιά μου έγινε σκληρή

για να μπορέσω να επιβιώσω

Να ζήσω ώστε να γλιτώσω το πετσί μου

που είναι το μόνο που μου απέμεινε

Η ψυχή μου είναι ένα άδειο κέλυφος

Χρειάζομαι ένα θαύμα

για να μας κάνει να ξυπνήσουμε

Χρειάζομαι ένα θαύμα

για να μας κάνει να ξεσηκωθούμε

Μην περιμένετε τίποτα

από τη μοίρα

Χρειαζόμαστε ένα σεισμό

Θα μιλάω και θα αντιδρώ,

δεν θα σταματήσω ποτέ

Η ποίηση μου

θα διαπεράσει τις ψυχές σας,

και αν περάσει σε λάθος τρύπα,

να βάλεις βαζελίνη φίλε…

Η καρδιά μου έγινε σκληρή

για να μπορέσω να επιβιώσω

Να ζήσω ώστε να γλιτώσω το πετσί μου

που είναι το μόνο που μου απέμεινε

Η ψυχή μου είναι ένα άδειο κέλυφος