Οι ποιητές και ο κόσμος

Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε με σύνορα

(Τα σύνορα τα δημιούργησαν όσοι δεν αγαπούν το κόσμο!)

Να χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες

Ο κόσμος μας σε κάποιους ανήκει

Αντί να μην ανήκει σε κανέναν

Παρά μόνο σε όσους νιώθουν πως τους ανήκει

Με τη δύναμη της αγάπης τους

Με τον ίδιο τρόπο που αγαπά ο Ήλιος το καλοκαίρι!

Ο κόσμος μας έχει καλλιτέχνες κάθε είδους

Υπάρχουν ποιητές που κι εκείνους τους χωρίζουν

Σε έθνη, κοινωνίες, παραδόσεις, ιστορία

Όλοι εκείνοι ξεχνούν το πιο σημαντικό

Πως δεν χωρούν στα σύνορα το όνειρα!

Όπως η φαντασία δε χωρά μες τις οθόνες!

Οι γνήσιοι ποιητές ξεχνούν τα σύνορα όταν γράφουν ποιήματα

Δεν κουβαλούν τις βαριές αλυσίδες στης φαντασίας τους τα ιερά καταφύγια

Μα δεν ξεχνούν πως ο κόσμος είναι λάθος να χωρίζεται

Όχι βέβαια από πολιτικές βρώμικες αντιλήψεις!

Αλλά από καθαρές συνειδήσεις!

Βλέπουν τον Ήλιο και τον δοξάζουν με ένα στίχο!

Το φεγγάρι και νιώθουν πως το φώς του θα τους ταξιδέψει στο άγνωστο

Τη θάλασσα, τα βουνά, τα λιβάδια, τα χωριά, τα πλατάνια

Και νιώθουν πως είναι σπίτι!

Τα σπίτια τους δεν έχουν πόρτες κλειδωμένες από μέσα

Τα παράθυρα τους είναι πάντοτε ανοιχτά!

Ξέρουν πως χρειάζονται τη μοναξιά κι όχι την απομόνωση!

Κοιτούν ένα πεύκο στο δάσος και λένε πως είναι ο Θεός!

Κάτω από τη σκιά του γράφουν την αφιέρωση για την αγαπημένη τους πάνω στον κορμό του

Τα ποιήματα πάνω στο χαρτί, στις γύρω πέτρες ξύνουν τα αρχικά τους

Ανέχονται ακόμη και να περπατούν πάνω στα πεζοδρόμια των πόλεων

Όλος ο κόσμος τους χωρά γιατί εκείνοι ανήκουν στον κόσμο!

Ακόμη και τα φανάρια δείχνουν πάντα πράσινα

Κι όταν τις διασταυρώσεις περνούν, τα αυτοκίνητα στέκουν υπομονετικά για να περάσουν

Τους δέχονται και τα λιμάνια με τα μολυσμένα νερά τους!

Όταν τις νύχτες αναπολώντας το παρελθόν, περπατούν ανάμεσα από τα κότερα και τα αυτοκίνητα, απομακρυσμένοι από τις διασκεδάσεις, το βλέμμα τους πάντα είναι στραμμένο εκεί ψηλά!

Μπορεί τα φώτα της πόλης να είναι ικανά να κρύψουν τα αστέρια, αλλά ο ποιητής ξέρει πως υπάρχουν!

Ίσως να τον κοιτούν περίεργα που περπατά μόνος μες το σκοτάδι

Να έχουν την εντύπωση πως είναι μόνος και απελπισμένος

Όμως ο ποιητής ενώ μοιάζει νικημένος ποτέ δεν είναι!

Ούτε νικητής, ούτε νικημένος! Είναι απλώς ο εαυτός του!

Θα με ρωτήσουν γεμάτοι απορία όσοι διαβάσουν αυτούς τους στίχους

Είναι απλή ασχολία η ποίηση;

Η ποίηση είναι απλή όσο σύνθετος είναι ο κόσμος!

Η ομορφιά του αντανακλάται στο πρόσωπο ενός ποιητή

Με τον ίδιο τρόπο που η θάλασσα αντανακλά τα σύννεφα!

Ο κόσμος μας είναι τόσο όμορφος που ακόμα και έναν ποιητή μπορεί να αγκαλιάσει!