31/12/09:

Οι εραστές τρέχουν σαν ανέμελα παιδιά

πάνω στην υγρή άμμο κάθε καλοκαίρι

Παίζουν για να εξιλεώσουν την έγνοια της ενηλικίωσης

με την άγνοια των αναμνήσεων τους
Η γυναίκα αφήνει τον άνδρα σχεδόν πάντα

να την πιάσει πρώτος από τη μέση
Τη ρίχνει κάτω γελαστός με ένα βλέμμα ακατανόητο για εκείνη

μα γεμάτο ερωτισμό
Το νεανικό της κορμί λυγίζει αισθησιακά

μα τα χέρια του άνδρα αγγίζουν πρώτα το πρόσωπο της
Φιλιά πλάι στο κύμα, στη δύση του Ηλίου μοιάζουν

με αποχαιρετιστήριες επιστολές των υποσχέσεων τους
Το πρωί ποιος ξέρει αν θα υπάρξει ποτέ ξανά αυτή η στιγμή

που τον έρωτα γέννησε πλάι στον παφλασμό της θάλασσας
Τα χέρια σφίγγουν τρυφερά

δάκρυα στα μάτια του άνδρα προδίδουν

το αδύνατο σημείο του
Που πάντα η γυναίκα -αν είναι έξυπνη-

θα το εκμεταλλευτεί για να δώσει πρώτη το φιλί της!
Αλλά ο άνδρας αν είναι ποιητής

θα θελήσει μέσα από τον έρωτα του απρόσμενα το θάνατο!
Για να μην έρθει ποτέ η στιγμή που θα ξεχάσει

όσα εκείνα στη ζωή του έχουν αξία
Ίσως κρατήσει το χέρι της γυναίκας με τα δυο του χέρια

και το φιλήσει όπως αποχαιρετίζουν τους νεκρούς οι ζωντανοί
Τίποτε δεν είναι σίγουρο, και δεν είναι συνετό τα μελλούμενα

να δημιουργούμε με τις πράξεις μας
Τον χρόνο πρέπει να αφήνουμε να κυλά

όπως η φύση τον έχει ορίσει

κι η μέρα να διαδέχεται τη νύχτα
όπως ο έρωτας το θάνατο!

Ακόμη και τη μέρα που γνώρισες τον άνθρωπο

που έπρεπε να αγαπήσεις
Με σιγανά τα βήματα σου, για να μην τον ξυπνήσεις

με δάκρυα στα μάτια σου θα τον εγκαταλείψεις!
Τότε μόνο ο έρωτας σου είναι αληθινός!

Τότε μόνο ο πόνος σου είναι ικανός

να γεμίσει με την επιθυμία της δημιουργίας!
Μη κάνεις πίσω, μη κοιτάς τις μνήμες σου

που μοιάζουν με προσωπογραφίες κατάρων της νύχτας!
Συνέχισε να νοσταλγείς και την επιθυμία σου να νικήσεις

που σε θέλει σκλάβο της ηδονής!
Η απελευθέρωση βρίσκεται πάντα στο χείλος του γκρεμού

κι εσύ έτοιμος να είσαι για να πέσεις στο άγνωστο!
Δεν έχει επιστροφή η απόφαση σου αυτή!

Δεν είναι η μόνη απόφαση που πρέπει να πάρεις!
Κοίταξέ πίσω σου ίσως να δεις δυο μάτια λαμπερά

που τη νύχτα με μυστήριο γεμίζουν!
Κοίταξε! Η σκιά αν έχει το σχήμα της γυναικείας μορφής

κάνε αμέσως πίσω!
Τρέξε προς εκείνη χωρίς ίχνος φόβου

πάνω στο πρόσωπο σου!

Μη διστάσεις στη θέα του αγνώστου!
Σίγουρα είναι εκείνη που απαρνήθηκες

γιατί επιθύμησες της ζωής το δύσκολο δρόμο!
Είναι η απόδειξη πως σε αγαπά πραγματικά

έφθασε ως εδώ για να σε σταματήσει!
Αυτός ο δρόμος που νόμιζες

ότι είναι φτιαγμένος μόνο για σένα είναι ψέμα!
Διότι πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα

να σε ακολουθήσει ότι είναι αληθινό.
Τώρα προχώρησε μαζί της

κοίταξε απλώς πίσω σου για να κατανοήσεις
Πώς τίποτα δεν έχει τέλος δίχως τον έρωτα σου!

20/2/09:

Να περιφέρεται η ψυχή σου σαν μνήμη

ανάμεσα από καιρούς κιόλας λησμονημένους

Χρόνια που δε θα γυρίσουν πίσω

Της παιδικής ανεμελιάς

της εφηβικής αγωνίας

και τα πρώτα της ενηλικίωσης

τη διστακτική γνώση.

Ώ πραγματικότητα! Μόνιμη ανατριχίλα!

Τρίξιμο δοντιών, πνιγμένες κραυγές της νύχτας

ξεσπάσματα άνευ λογικής και ξάστερης ουσίας.

Είναι η ζωή μια σκοτεινή παράλογη πορεία

σε ένα δρομάκι σε κάποιο δάσος

που έχασες τη μούσα.

Κυνηγάς το όνειρο για να αποκτήσεις αξιοπρέπεια
σέρνοντας τα πόδια σου νεκρά.

Δεν είναι η ανεμελιά μέρος της ύπαρξης μας!

Δεν είναι ποτέ το όνειρο, αυτό που πρέπει να’ σαι!

Έτσι μας έμαθαν στους καιρούς που ζήσαμε
ζητώντας απαντήσεις

από στόματα που μύριζαν σαπίλα!

Να! Κοιτάξτε εδώ ένα λουλούδι βγαίνει

από το χώμα που πατάς αυτό το ευλογημένο
Να σου θυμίζει πως η ζωή είναι επιστροφή στις ρίζες

μονάχα όταν έτοιμος κοιτάξεις τα μελλούμενα

σβηστά σαν κεριά, που θα’ ρθουν χρόνια.

Έτοιμος να’ σαι για τη λύπη!
Θα την αναγνωρίσεις!

Με την αλήθεια μοιάζει!

Γυναίκα είναι όμορφη δειλά που σε κοιτάζει!

Θα σου χαρίσει του έρωτα το δώρο της ζωής

κι ύστερα να πειστείς πως είσαι έτοιμος

για αυτό που σε προετοιμάζει!

Ο θάνατος είναι βαρύς

μονάχα πίσω σαν κοιτάξεις

όλα όσα έχτισες με τον ιδρώτα της ψυχής σου

και καταλάβεις πως πια δεν σου ανήκουν!

Πρέπει να χάσεις το Εγώ σου!
Έτσι τεράστιο που είναι

πέφτει η σκιά του απάνω σου

τρομερή σαν της ηδονής το ρίγος

για να σε εξουσιάζει!

Είναι μια μοιρασιά η ζωή με αυτούς που αγαπούμε

Ας τους χαρίσουμε λόγια όμορφα

και τα ποιήματα μας δυνατά να τους τα πούμε

Γιατί είναι αγάπη η ποίηση

και ζωής χάρισμα οι τέχνες

Ας ξεγελάσουμε τη πλήξη των ημερών μας

και νόημα να δώσουμε σε όσα θέλουμε να ζούμε!

3/2/08:

Θα αναπολήσω τις χαμένες αναμνήσεις του μυαλού μου

και θα πορευτώ προς τη σιγουριά της ζωής

Ανέπαφος, Άφοβος, Απόρθητος!

Τα σπάνια αρώματα της τέχνης που με πνίγουν

θα γεμίσουν την κάμαρα σαν προσευχή τη νύχτα

που ένιωσα πιο μόνος κι από τη σιωπή!

Κοιτώ τα αστέρια που είναι θολά

και μοιάζουν πια ξένα

σαν Όνειρα, Ελπίδες, Φαντασιώσεις,

ελπίζοντας πώς μια γυναίκα θα με ξυπνήσει το πρωί

με γλυκά φιλιά και στίχους τόσο εύθυμους

σαν τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.

Έτσι πια δεν θα με ενδιαφέρει αν αυτό το σώμα

σαπίσει όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.

Εφόσον θα έχω ζήσει τη στιγμή

θα μου είναι άχρηστη η λίγη αθανασία!

Λεπτά κομψά χέρια, αγκαλιάστε τον κόσμο μου

Χείλη γλυκά φιλήστε τις σκέψεις μου

Κι ύστερα με την ψυχή ανώφελη

τη ματαιότητα θα χλευάζω πονηρά.

Μου αρκεί η ποίηση!

Μου αρκεί ο λόγος που πονά όσο η ειλικρίνεια!

Έν αρχή ήν ο λόγος!

Όλα τα άλλα ακολουθούν βαριεστημένα

τόσο καθυστερημένα, ώσπου γίνονται ανούσια.

Πρώτα από όλα η ποίηση!

Μια ποίηση που θα στάζει σαν βροχή

πίσω από το τζάμι της ντροπής.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο και Χειμώνα

σάς παρακαλώ να μη με αρνηθείτε.

Δεχτείτε με καθώς η αγάπη τα ρόδα!

Κι εγώ ευτυχισμένος από την ολότητα

θα αναπνέω, θα περπατώ, θα τραγουδώ,

διότι είμαι μέρος του κόσμου κι εγώ.

Αν και απόκληρο παιδί του ανέμου

θα ενωθώ με το οξυγόνο και την αύρα

αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή!

Επιθυμώντας να κληρονομήσω την υπερηφάνεια

αντάξια του Ήλιου και της Σελήνης,

θα σταθώ υπομονετικά στη θέση που αρμόζει

σε κάθε ψυχή που άντεξε

που διαισθάνθηκε, που πόνεσε

για την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια!

Δεν διαφέρω από κανένα

που περπάτησε στον κόσμο αυτό

ακόμη και από την ανθρωπότητα

της πιο σκοτεινής μας ιστορίας!

Λαμπρή η προσευχή που ξεπρόβαλε σαν θήραμα

μέσα στο δάσος της καταχθόνιας και της υποκρισίας

Με έσωσε από τα βέλη της ανάγκης

που φέρνουν το θάνατο

η δύναμη που με έσπρωχνε προς το σκοτάδι.

Γι' αυτό να μη φοβάστε τη νύχτα

Είναι η έμπνευση μας και ο σκοπός συνάμα

μιας ακάματης, σεβαστής προσευχής.

Που θα χτυπήσει κάποτε το πρόσωπο μας

ώστε να αφυπνίσει το ''είναι'' μας!

14/4/07

Περιπλανιέμαι στο δάσος

σαν ζώο που κατοικεί εκεί

το βήμα μου είναι αργό σαν σε κηδεία

Φορώ μια χειρουργική μάσκα

και στα μαβιά είμαι ντυμένος

Τα χέρια μου είναι καλυμμένα

με πούπουλα ματωμένα

ενός ακόμη λευκού περιστεριού

Μια ασημένια βέρα στολίζει το δείκτη

του δεξιού μου χεριού

όπου κρατώ τα άπαντα του Καρυωτάκη

και το Κοράκι του Poe

Σε ένα πεύκο είναι χαραγμένο το σχήμα του σταυρού

μια μαύρη γραβάτα κρέμεται από ένα γυμνό κλαδί του

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι σαν μετανάστης

ώσπου ξαφνικά, ένα χέρι με κρατά από τον γιακά

Σταματώ, μα εκείνο επίμονα με τραβά προς τα πίσω

Ρίχνω μια ματιά, μα δεν βλέπω κανένα!

Ανασαίνω γρήγορα και πέφτω ανάσκελα

πάνω σε ένα λευκό σεντόνι

Αποχωρίζομαι με μια βίαιη κίνηση τη μάσκα

απαγγέλω δυνατά το ποίημα μου ‘’Χρόνος’’

κοιτώντας τον Ήλιο

Τελειώνοντας, σηκώνομαι ανακουφισμένος

τραβώ το σεντόνι με την αγωνία του αγνώστου

δυο σκουλήκια βρίσκονται από κάτω!

Με μια έκφραση αηδίας τα κοιτάζω

και κραυγάζω τη φράση του Άμλετ

‘’το δρόμο της τραβάει η ζωή ότι εμείς κι αν κάνουμε’’!

Έπειτα τα συνθλίβω με μια πέτρα γεμάτος μίσος

Ταραγμένος σκάβω με τα χέρια μου το χώμα

όπου θάβω βαθιά μέσα τα δύο βιβλία

Αρπάζω ένα κερί που βρίσκεται λίγο πιο πέρα

που μοιάζει σαν να φύτρωσε εκεί

και το σπάω στη μέση!

Απομακρύνομαι κρατώντας το σπασμένο κερί

αφήνοντας πίσω τα απομεινάρια του παρελθόντος.