14/10/17: Το Χέρι

Έμαθα να περπατάω μόνος μου
σε κάθε είδους δρόμο
Τα πόδια μου είχαν νιώσει
την αίσθηση του βασανιστηρίου της φάλαγγας
σε κάθε τσιμέντο, πέτρα, χώμα, γρασίδι,
βράχια, χαλίκια, βότσαλα, άμμο
ακόμη και στο νερό!
Αλλά συνέχιζα
Έμαθα να ανεβαίνω στα βουνά
να περπατώ χαλαρά πάνω στα ξερά στάχυα
να εξερευνώ τα ερείπια παλιών κατοικιών
Ώστε να γεμίσω τη ζωή μου με εμπειρίες!
Απέφευγα για καιρό τα χέρια των άλλων
Χρησιμοποιούσα τα δικά μου
για να κρατιέμαι από τα κλαδιά και από τα βράχια
Για να σηκώνομαι κάθε ημέρα!
Για να κρατώ πάντα στυλό και χαρτί!
Και με αυτούς τους τρόπους ένιωθα
πως η Ζωή είναι ευλογία!
Πως να μην είναι άλλωστε
όταν τα χέρια σου νιώθουν
την υγρασία του γρασιδιού
τα πεσμένα κλαδιά των δέντρων
την πέτρα, το χώμα, τα βράχια
τα χαλίκια, τα βότσαλα, και την άμμο;
Ώσπου άξαφνα μια ημέρα
καθώς ανέμελος τριγυρνούσα
αναζητώντας νέες συγκινήσεις
Ένιωσα στο δεξί μου χέρι κάτι πολύ διαφορετικό
από το μεγαλείο της φύσης!
Ένιωσα κάτι οικείο, ανθρώπινο
Με κρατούσε ένα χέρι!
Ένα μικρό χέρι, με κοντά δάχτυλα
που τόσο απαλό δεν είχα ξανανιώσει!
Με τράβηξε απότομα και με παρέσυρε μακριά
από την καθορισμένη μου πορεία!
Τα πόδια μου περπάτησαν σε άλλα μέρη!
Πάνω σε πέτρα, ξύλο, πλακάκια, τσιμέντο, και άμμο!
Επισκέφτηκα δωμάτια που δεν ήταν ερημικά
Ένιωσα με τα χέρια μου το ξύλο και το μέταλλο
Τα ζεστά σεντόνια, τα διπλά στρώματα
και τα βρεγμένα πλακάκια
Ένιωσα ένα κατάλευκο γυναικείο σώμα
στην ολότητα του!
Ένιωσα τη ζεστασιά του!
Πως είναι δυνατόν να επιστρέψεις
μετά από ένα τέτοιο ταξίδι;