Πως μπορείς;
Αλήθεια... πως μπορείς;
Να εξομολογείσαι με τις ώρες
σε έναν άνθρωπο που γνωρίζεις
Να μιλάς για τα πάντα μαζί του
Να τον θεωρείς φίλο και σύντροφο
Να μην ντραπείς να μοιραστείς
τις πιο κακές σου στιγμές
τότε που δεν ήσουν ο εαυτός σου
τότε που μίσησες αυτό που έγινες
Και εκείνος μένει!
Σε ακούει προσεχτικά
σε αισθάνεται
σε καταλαβαίνει
Προσπαθεί να κατανοήσει
ποιος ο λόγος που έγινες
κάτι που ποτέ άλλοτε δεν ήσουν!
Και μαζεύει τα κομμάτια σου
σαν να ήταν δικά του!
Μαζεύει σε ένα μέρος της καρδιάς του
λύπες, δάκρυα, φωνές, μίση...
Και σου δίνει το κατάλληλο φάρμακο
για κάθε περίπτωση
όπως αστεία τσαλακώνοντας τον εαυτό του
αρκεί να σε βλέπει να γελάς!
Διότι το Εγώ, έχει πλέον εξαφανιστεί!
Όπως ανιδιοτελή δοτικότητα
λόγια και πράξεις Αγάπης
Ώσπου να κατορθώσει
να ρουφήξει από κάθε σου πληγή
το πικρό δηλητήριο του πόνου
παίρνοντας στους ήδη κουρασμένους του ώμους
το βάρος της ενήλικης ευθύνης
για την ευτυχία σου!
Πως μπορείς λοιπόν
να φεύγεις τόσο σύντομα
τρέχοντας μάλιστα τρομαγμένη
με την εκδίκηση να φαίνεται στα μάτια
επειδή δεν σε έμαθε κανένας
πως υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα
μια διαφορετική ζωή!
Τόσο πολύ σπάνια
για αυτό τόσο πολύτιμη!
Δεν θα μάθεις ποτέ σου
αν δεν έχεις θρησκευτική πίστη
στον άλλο που σου εκφράζεται ερωτικά
αν είναι κλέφτης στιγμών
η απραγματοποίητής ευχών!
Μείνε διότι ο χρόνος είναι λίγος!
Και η ζωή μια μάχη δίχως τέλος!
