Καλώς Ήλθατε!

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

25/9/15

Βάλε τη φριχτή μάσκα που διαπρέπει
βγάλε την καρδιά σου από την τσέπη
Και συνέθλιψε με μίσος γνωστικό
δεν είναι ζωή, το φθηνό πλαστικό

Αυτή μόνο σου ταιριάζει!
Αυτή μόνο δεν σε διχάζει!

Είσαι πλέον ένας παραχαράκτης μόνο
μια προσωπικότητα δεν κάνει φόνο!
Ένας χαρακτήρας απόλυτα καθαρός
ένας ουρανός δίχως Ήλιο νεκρός!

Αρκετά κουράστηκες να παριστάνεις
πως έχεις καρδιά για να ζεστάνεις
Κοίταξε μπροστά σου στον καθρέφτη
δεν φοβάσαι πλέον πια τον θηρευτή

Γίνε ένα με το σώμα σου που φθίνει
μια εικόνα που πιστός θε να τη φτύνει
Βλάσφημος, νεκρός, δουλοπάροικος
μιας χώρας ανύπαρκτης φύλαρχος

Δεν βαρέθηκες ποτέ σου να ζητάς
τα αντικείμενα σύντομα να αποκτάς
Μόδα, τεχνολογία, και όλα τα λοιπά
του καπιταλισμού όλα τα ιδανικά

Σκλάβος είσαι, πάντα θα παραμείνεις
προσκυνητής που ποτέ δεν κρίνεις
Μιας ιδέας νέας, δήθεν ανθρωπιστικής
μια μάσκα είναι δόξας πανηγυρικής

Αυτή μόνο σου ταιριάζει!
Αυτή μόνο δεν σε διχάζει!

Arthur Rimbaud, ''Φθινοπωριασε''

Φθινοπώριασε…
Προς τι όμως ο πόθος για παντοτινό ήλιο;
Εμείς είμαστε στρατευμένοι στην ανακάλυψη του θείου
φωτός…
Μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές…
Φθινόπωρο…
Η βάρκα μας μετέωρη μες στην ασάλευτη ομίχλη
Επιστρέφει στο λιμάνι της δυστυχίας…
Στην απέραντη πολιτεία με τον ουρανό λεκιασμένο
από φωτιά και λάσπη…
Κουρέλια που σαπίζουν…
Μουσκεμένο στη βροχή ψωμί…
Μέθη… Μέθη… Μέθη…
Και χιλιάδες έρωτες που με σταύρωσαν…
Δε θα σταματήσει πια αυτή η λάμια
να εξουσιάζει εκατομμύρια ψυχές και σώματα νεκρών
που θα αντιμετωπίσουνε τη θεία κρίση…
Ο εαυτός μου…
Κοιτάζω πάλι τον εαυτό μου…
Κοιτάζομαι ξανά…
Το δέρμα μου φαγωμένο από το πύο και την πανούκλα…
Στα μαλλιά μου σκουλήκια
και στην καρδιά μου παντού σκουλήκια …
Ξαπλωμένος ανάμεσα σε άγνωστους χωρίς ηλικία, χωρίς
αισθήματα…
Θα μπορούσα να πεθάνω εδώ…
Τι φριχτή ανάμνηση…
Σιχαίνομαι την κακομοιριά και ο χειμώνας με τις ανέσεις
του με φοβίζει…
Καμιά φορά βλέπω στον ουρανό απέραντες ακτές…
Πλημμυρίζουν από χαρούμενα έθνη ντυμένα στα λευκά…
Από πάνω μου ένα μεγάλο χρυσό καράβι με τις
πολύχρωμες σημαίες του
Να ανεμίζουν στην πρωινή αύρα…
Επινόησα όλες τις γιορτές…
Έζησα όλους τους θριάμβους… Όλα τα δράματα…
Προσπάθησα να δημιουργήσω καινούρια λουλούδια…
Καινούρια άστρα… Καινούρια σώματα… Καινούριες
γλώσσες…
Πίστεψα ότι απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις…
Και λοιπόν;
Πρέπει να θάψω μια για πάντα τη φαντασία μου και τις
αναμνήσεις μου…
Η μεγάλη δόξα του καλλιτέχνη έχει πάει περίπατο…
Θα ζητήσω συγγνώμη που έζησα μες στο ψέμα και φύγαμε…
Ούτε ένα αγαπημένο χέρι…
Ούτε ένα...;
Πουθενά βοήθεια…
Πουθενά...;