20/10/17:

Πριν ήταν μόνο η φαντασία

που βασάνιζε τις ημέρες και τις νύχτες μου

Ο πόνος, μια σιωπηλή αξεδιάλυτη έκφραση

Σφιγμένες γροθιές, μελαγχολικό βλέμμα 

αρνητικές σκέψεις, ακόμη και τα καλοκαίρια...

Το σκηνικό ήταν κατασκευασμένο

σύμφωνα με τις απαιτήσεις του καιρού

Κλειστά παράθυρα, σκοτεινή κάμαρα

χαμηλό φως. σκισμένες σελίδες

μισοτελειωμένα στυλό, παλιά αντικείμενα

κρυμμένα από τα αδιάκριτα βλέμματα

και φυλαγμένα με φροντίδα

στων αναμνήσεων το συρτάρι

γεμάτο με παιδικές ελπίδες

εφηβικές αγωνίες

και ενήλικες απογοητεύσεις

Παρέμενε ανοιχτό στα άκαρπα χρόνια

μπροστά από τα γεμάτα απορία μάτια

Τώρα πλέον υπάρχει η πραγματικότητα

που μου χτυπά την κλειστή πόρτα

Ο ήχος της ένα εκκωφαντικό ''θυμήσου''

που χτυπά μέσα στο κεφάλι μου επίμονα

και δεν με αφήνει να ησυχάσω!

Είναι πιο δυνατές οι αναμνήσεις

από κάθε ονειρεμένη χώρα!

Κλείνουν πόρτες δυνατά σαν από δυνατό άνεμο

και τα παράθυρα τις ηλιόλουστες ημέρες

Τρεμάμενα χέρια σφίγγουν το μαξιλάρι

πόδια λυγίζουν προς την κοιλιά

υγρά μάτια, ήχος αναφιλητών, και στεγνά χείλη

Ένας σπασμένος καθρέπτης στο μπάνιο

μαρτυρά την μη αποδεκτή εικόνα του εαυτού

Αξύριστα γένια, και ένα απεριποίητο σώμα

κουρασμένο από την ανέλπιδη αναμονή

να νιώσει ξανά νέο και όμορφο

Δεν είναι όμως ο Ήλιος που πονά την ημέρα

μήτε η φεγγαρόλουστη θάλασσα τη νύχτα

που τα βιώνεις με μια απέραντη θλίψη

Είναι η ενθύμηση του φθαρτού αυτού κόσμου

των εφήμερων στιγμών και υποσχέσεων

Μονάχα η επίμονη, θαρραλέα προσμονή

μπορεί να κρατήσει το όνειρο ζωντανό
και το ατελείωτο ταξίδι προς τον ορίζοντα!