30/1/22: 23:03

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία
από τη θέα του γυμνού σου κορμιού
και τη λέξη να πνίγεται μέσα στο στόμα
καθώς σε κοιτάζω στα μάτια
και θαυμάζω κάτι από εσένα!
Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει καμία σημασία
αρκεί που είναι μέρος του εαυτού σου!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος Έρωτας
από την επιθυμία να βρεθώ μαζί σου
ακόμη κι ένα λεπτό μονάχα
τόσο σύντομο, τόσο ταπεινό
μπροστά στο μεγαλείο του χρόνου
Κι όμως! Το κάνεις να έχει τόση σημασία!
Να Αγαπάς και να Υπάρχεις
Πόση αναμονή, και πόσος πόνος
μπροστά στη Ζωή μοιάζει ουτοπία;
Kαι ύστερα να πεθαίνεις
πληγωμένος και μόνος
να γίνεσαι στάχτη, τίποτα, ούτε ουσία
Και είναι βαρύς ο καιρός
δεν ταιριάζει σε βλέμματα και αγγίγματα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη
από την μακρόχρονη απουσία
και την παραδοχή της μοναξιάς σου
μέσα στο ελάχιστα φωτισμένο δωμάτιο
με κλειστά τα παράθυρα
που ούτε ο ήλιος δεν σου αρκεί
για να γίνει η θεραπεία σου!
Να πονάς, να τρέμεις, να λυγίζεις, να μαζεύεσαι
πάνω σε ένα κρεβάτι που τίποτα δεν θυμίζει
εσένα όμορφη μου
γιατί δεν τόλμησες να αφήσεις
το σχήμα του κορμιού σου
Αποτύπωμα των σκέψεων μου
οι αμυχές στα χέρια
τα κουρασμένα μάτια που κοιτάζουν στο κενό
τα χείλη που ψάχνουν να βρουν ηρεμία
Δεν υπάρχει άλλος κόσμος
εκτός από εσένα στη ζωή μου!
Μάταια τα πάντα γύρω μου
Ζητώ απεγνωσμένα να ζήσω ξανά
την αίσθηση της ευτυχίας!

17/1/22: 1:04

Ποτέ μου δεν πεθύμησα κάτι περισσότερο
από το αντίκρισμα μιας ακτής
σε κάθε εποχή του χρόνου!
Την άνοιξη για να ακούω
τον φλοίσβο της θάλασσας
καθισμένος στην άκρη του μόλου
με έναν Ήλιο από πάνω μου φιλικό
Το καλοκαίρι για να βρίσκω μια ήσυχη παραλία
και να φαντάζομαι τις ζωές των ξένων φωνών
που ακούω από μακριά
Το φθινόπωρο για να μετράω τα πλοία
απέναντι μου, καθώς χάνονται στον ορίζοντα

την ώρα της δύσης
Και να τα χαιρετάω όπως έκαναν τον παλιό καιρό
με πικρία οι συγγενείς των μεταναστών
Και τον χειμώνα για να νιώθω
την ερημιά του τοπίου τόσο δική μου
που θα μου ανήκε δικαιωματικά

κάθε εικόνα, και κάθε ήχος της φύσης

Αρκεί να νιώθω σε κάθε μου τρίχα

το ρίγος του ψύχους!

Ποτέ μου δεν πεθύμησα κάτι περισσότερο
από το άκουσμα μιας εφησυχαστικής φωνής
γεμάτη υποσχέσεις ποθητές
σαν δώρα που παίρνουν αξία

μετά το άνοιγμα τους!
Και μια λαχτάρα να φωλιάζει
σαν μικρό σπουργίτη μέσα στα σπλάχνα μου
που φυλάσσω τον πιο μεγάλο εαυτό μου!
Και τη μελωδία που ονειρεύεται κανείς
καθώς μπερδεύει τα χείλη
που προσπαθούν να ξεστομίζουν
λέξεις που για χρόνια δεν είχαν ειπωθεί!

Ακόμη και την αίσθηση της άβουλης οδύνης

που έρχεται σαν ξάφνιασμα

ύστερα από το πέρασμα ενός μεγάλου ύπνου!

Αρκεί να νιώθεις ζωντανός

με το να παίρνεις κάθε σου ευθύνη

Να λογαριάζεις την ελεύθερη βούληση

ακόμη και για ουτοπία!

Χαρά που έρχεται για να λυτρώσει τη φαντασία

δεν είναι παρά μια λύπη καλυμμένη

με φθηνά πρόχειρα αστεία!

Δεν είναι η επιθυμία τρόπος για να κοιμάσαι

στριφογυρνώντας πάνω στο κρεβάτι σου

ανήσυχος από μνήμες!