Είμαστε τόσοι πολλοί!
Ναι!Είμαστε τόσοι πολλοί!
Που καλύπτουμε σαν αποδημητικά πουλιά
τον ανοιξιάτικο ουρανό
Αλλά ως πουλιά
πετάμε δω κι εκεί
αδιαφορώντας καθώς φαίνεται
στα μάτια των ανθρώπων
για τα προβλήματα της γης!
Έχουμε μικρές σκιές
στα μάτια των υπόλοιπων ανθρώπων
που μας υπολογίζουν σαν αδύναμα πλάσματα
Και για αυτό μας πληγώνουν!
Διότι πάντα πληγώνει κάποιος
οτιδήποτε δεν μπορεί να φτάσει!
Και τα φτερά μας είναι ζηλευτά
σε όσους περπατάνε ακόμα
σε γη σταθερή, με βήματα σβησμένα
όπως οι ζωές τους που χάνονται
μες την βεβαιότητα της σταθερότητας!
Και είμαστε τόσοι πολλοί!
Κι όμως... νιώθουμε τόσο μόνοι!
Διότι δεν αρκεί το πέταγμα
μαζί με τους συντρόφους
Όποτε αναγκάζεσαι
για την άχαρη προσγείωση
ανάμεσα σε τόσα χαμογελαστά αγάλματα
εκλιπαρείς να ανήκεις κάποτε στα αστέρια!
Κάθε σύντροφος, ένα βιβλίο ανοιχτό
για μάτια που απολαμβάνουν
τη θέα των λέξεων
το ανατρίχιασμα των μηνυμάτων!
Κάθε στίχος και μια πληγή
κάθε ποίημα και μια σπουδή!
Αυτή τη ζωή πρόκειται να κάνεις
αν αποφασίσεις να έχεις φτερά
σε έναν κόσμο με ρύπανση γεμάτο!
