13/2/19:

Αν αισθανθείς δεν υπάρχει γυρισμός

είναι σαν ταξίδι απροετοίμαστο η θλίψη

Αν νοσταλγείς, μπροστά σου θα βρίσκεται πάντα γκρεμός

και κάποια σκιά ξένη, θα σε ακολουθεί σαν τύψη

Δεν κάνεις βήμα μπροστά, δεν θέλεις απλά να χαθείς

τραγικός ο θάνατος αν δεν υπάρξει η μνήμη

Προετοιμάσου, στη ζωή σαν θύμα μην αφεθείς

αρκεί να μην σε συνοδεύει μια άβολη φήμη

Αν αισθανθείς ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι πιο βαθύ

αν δεν είναι ανάγκη ο κάθε έρωτας σου

Δεν σβήνει από μέσα σου, και ποτέ δεν θα χαθεί

ο πόνος που ένιωσες απόδειξη της χαράς σου

Αφού υπήρξες κάποτε για δυο χέρια προσμονή

και για δυο μάτια μια λάμψη σαν από τα αστέρια

Πλέον υπάρχει μέσα σου μια ελπίδα που θρηνεί

και ένα όνειρο που σκοτώσανε σκληρά χέρια

4/2/19: Το κυκλάμινο του φθινοπώρου

Ένα μικρό κυκλάμινο, νοσταλγικά κοίταξες

εκείνη τη μέρα που είχες λύπη στην καρδιά σου

Ρωτώ γιατί, καρδούλα μου εμένα επέλεξες

αφού δεν ήθελες κανένα σύντροφο κοντά σου;

Το ήξερες πολύ καλά, από στιγμή σε στιγμή

πως σύντομα έπρεπε να με αποχαιρετήσεις

Το αγριολούλουδο σου, ενώ βρισκόταν στην ακμή

γίνηκε του φθινοπώρου θλιβερές αναμνήσεις

Μα κάθε τέλος λένε, πως είναι μια νέα αρχή

αρκεί το παρελθόν, να μπορείς πίσω να τ' αφήσεις

Είναι άδικο να στηρίζομαι σε μια προσευχή

αχ, ήλπιζα μάταια, πως μπορείς να αγαπήσεις

Θυμάμαι ήθελες με ποιήματα να σε νανουρίσω

τώρα διαβάζω μόνος μου, καταραμένους ποιητές

Δεν μπορώ μόνο με τους στίχους μου να ευτυχήσω

όσο και να γράφω, οι μέρες είναι ανύπαρκτες

Βασανιστικός σαν τιμωρία, ο ύπνος μου

δίχως όνειρα, άβουλος, απελπιστικά κενός

Βαραίνει η καρδιά, μέσα στο κρύο στήθος μου

που χτυπάει άχρονα, δεν είμαι Θέ μου ζωντανός!

Και το κυκλάμινο, που μου προκαλεί πλέον θρήνο

στη φύση επέλεξε, έρμαιο να της αφεθεί

Όσο δεν το αντικρίζω, αργά σαν κερί σβήνω
και τρέμω στη σκέψη πως μόνο του θα μαραθεί!

2/2/19:

Δεν είμαι τεχνουργός των λέξεων

Φιλόλογος ζηλευτός, και αρεστός πολυμαθής

Μήτε κάποιος που θα θέλεις να διαβάσεις

Κάποιος που γράφει για όμορφα τοπία της φύσης

για όμορφα παραμύθια

για ήλιους και πρόσωπα σκαμμένα από τις ταλαιπωρίες

μιας απλοϊκής και γεμάτους αγώνες ζωής

Δεν είμαι εκείνος που η χαρά του

Είναι αποτέλεσμα κάποιας ανοησίας

Είναι μόχθος, και υπερβατική προσπάθεια

Το χαμόγελο πάντα ειλικρινές

Όπως τα λόγια που ειπώθηκαν κάποτε

Γραμμένα πάνω σε κομμάτια από χαρτί

Με κόκκινο μελάνι

Σαν να διόρθωνα την έκθεση της ζωής μου!

Δεν είμαι εκείνος που αγαπά από συνήθεια

Που τη μοναξιά του προσπαθεί να καλύψει

Έλκοντας θύματα των καιρών μας

Είμαι μελαγχολικός και ακατάδεκτος!

Γι αυτό ξέρω να χαίρομαι

καθετί που πραγματικά αξίζει!

Όπως τον έρωτα!

Δεν είμαι εκείνος που θα συμπαθήσεις αμέσως

Κοινωνικός και προσαρμοστικός

Είμαι μελαγχολικός, και ζω κρυμμένος

Στο καταφύγειο που μου προσφέρουν τα βιβλία!

Αλλά γι αυτό γνωρίζω να εκτιμώ την αξία του έξω κόσμου!

Το φώς του Ήλιου

Τον γαλανό ουρανό

Τα λευκά σύννεφα

Το πράσινο γρασίδι

Τα απλοικά άγρια λουλούδια

Τα πεύκα

Τη θάλασσα

Την αμμουδιά...

Δεν είμαι για εσένα που έχεις μάθει

Να εκτιμάς μόνο την πρώτη εικόνα!

Είμαι για εσένα που ξέρεις να νιώθεις

Που είσαι έτοιμη για να αγαπήσεις

Και να αφοσιωθείς

Με το σώμα και την ψυχή σου!