Προτιμώ από όλους τους ανθρώπους, τους δυστυχισμένους
εκείνους που με χαμηλό το βλέμμα τους δικάζουν
Όσους θαρραλέα τα βάζουν, με το θηρίο του μένους
και δεν προτιμούν στην ασφάλεια να αράζουν
Όσους λυπούνται μέσα τους, διαλύονται εντελώς
για τις φιλίες που χαθήκαν, χωρίς τη δική τους συγκατάθεση
Και παρηγορούν όχι μόνο με λόγια, μα φροντίζουν επιμελώς
τον κάθε άνθρωπο που υποφέρει, παρά τη δική τους διάθεση
Είναι εκείνοι οι μοναδικοί, οι σπάνιοι που υπάρχουν
δεν τους ξέρει κανείς, διότι περπατούν με σιγανά βήματα
Μα θα κάνουν θόρυβο, και σαν Ήλιοι αστράφτουν
σαν αντιληφθούν πως συμβαίνουν γύρω τους, άδικα κρίματα
Όσοι θέλουν λιγάκι τον κόσμο αυτό να αλλάξουν
κοιτάζουν πίσω από παράθυρα τη βροχή, να μην τους αντιληφθείς
Και δεν ντρέπονται να είναι αληθινοί, ακόμη κι αν ρημάξουν
σχέσεις ανθρώπινες, που όμως για εκείνους δεν ήταν υγιείς
Προτιμώ τους λίγους που μένουν, μόνοι από αηδία
κόντρα στην ανθρώπινη δήθεν κοινωνικότητα
Και όσους ψάχνουν αφορμές να διηγηθούν μια ιστορία
που αφορά την αντίδραση τους, στην κανονικότητα!
Δήθεν η ανθρωπότητα υποστηρίζουν, πηγαίνει μπροστά
όσοι έχουν χάσει τα δικά τους βήματα, και τους οδηγούν άλλοι
Δεν είναι υποχρέωση τους, μα θα αντιμετωπίσουν αντικρυστά
όσους τους χλευάσουν υποτιμητικά, μικροί ή μεγάλοι
Δεν μιλάνε στις λύπες, είναι υπερβολικοί με τις χαρές
κάθε συναίσθημα για αυτούς, έχει ριζωθεί βαθιά μέσα τους
Διχάζουν με την στάση τους, δεν δίνουν εύκολα ευχές
μα αγκαλιάζουν σφιχτά όποιον αντιληφθεί την μπέσα τους!
Κι όμως υπάρχουν όλοι αυτοί που τους υποτιμούν, οι αδαείς
τους κρίνουν αυστηρά, με βλέμματα που φανερώνουν εριστικότητα
Μα δεν θα κάνουν πίσω ποτέ, προτιμούν μόνοι λύκοι. παρά αμαθείς
επιμένουν πως με αντίδραση. θα πάει μόνο μπροστά η ανθρωπότητα!
