20/9/19:

Κι αν χαραμιζομαι σε ξένους αφιλόξενους τόπους

Και πιάνω κουβέντα πάντα με τους λάθος ανθρώπους

Είναι που ψάχνω όσο θυμάμαι, μόνο εσένα

Δεν θα δώσω αξία ξανά σε απωθημένα

Κι αν ολοένα βυθιζομαι σε θάλασσες μακρινές

Είναι που τα αστέρια μου, αχ τα έσβησαν στο χθές

Και έγινα κάτι που δεν με αγγίζει ο χρόνος

Το άπειρο του ουρανού, θαυμασμός και πόνος

Όσο συλλογίζομαι σκυμμένος σε κάθε βιβλίο

Ποια είν' η αλήθεια, κουράστηκα να αναλύω

Μου λείπει μονάχα μια αγκαλιά που χωράει

Κάθε πίκρα, κάθε χαρά, αλλά μου ξεγλιστράει

Όσο λυπάμαι τη φωνή δεν πρόκειται να ακούσω

εντός μου μια ντροπή που πρέπει να αντικρούσω

Μοιάζει ο πόνος μου με πουλί κρυμμένο στη βροχή

Που ο μικρός του κόσμος το γεμίζει ενοχή

13/9/19:

7/9/19:

Πλέον η ''ματαίωση''

ένα άχαρο άγαλμα

που στέκεται στη μέση του δρόμου

Μου κόβει την πορεία

με την σιχαμερή μορφή του

που κάποιος ατάλαντος του έδωσε

που όμως ασκεί μεγάλη επιρροή

εξαιτίας της μεγάλης της αποδοχής

από τους παραιτημένους

Είναι τόσοι πολλοί...

Ναι! Είναι τόσοι πολλοί!

Που σχεδόν όλοι μας ακολουθούμε

όνειρα χωρίς φαντασία

και ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα

που θα δώσει ξαφνικά νόημα

σε αυτό το δημόσιο έκτρωμα

μήπως και καταφέρουμε να κλέψουμε

τη μόνη δόξα που αντέχουμε στον κόσμο

Αυτή της κοινωνικής αποδοχής

Και έτσι, εξαρτημένοι βαδίζουμε

με δέος μπροστά σε αυτό το άγαλμα

που λίγοι θα σταθούν
με την περιφρονηση στα μάτια τους

και θαρραλέα θα πουν την αλήθεια

για τις αξίες που πρεσβεύει

η κακόγουστη αυτή φάρσα της ζωής