Καλώς Ήλθατε!

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

29/12/15:

Σε ποια μουσική
ξοδεύεις τον εαυτό σου
και δεν αφήνεις τον χρόνο να κυλά

Για ποια λυκαυγή
φυλάς το όνειρο σου
παραμένεις ντυμένος στα μαβιά

Σιωπηλός σαν προσταγή
προσμένεις τον σκοπό σου
φορτωμένος με μια άπληστη συμπόνια

Γίνεται η κάθε ευχή
εμπόδιο στον εαυτό σου
κάθε ταξίδι βάζει τέλος στη διχόνοια

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Σκιάς φως - Σαν προσευχή

Σαν πληγωμένος ουρανός
που τον προδώσανε τ' αστέρια
Σαν προσευχή μικρού παιδιού
να μην ξανά 'ρθουν καλοκαίρια

Σαν προσευχή μικρού παιδιού
να μην ξανά 'ρθουν καλοκαίρια
Σαν πληγωμένος ουρανός
που τον προδώσανε τ' αστέρια

Μοιάζουν οι μέρες
σαν ματωμένη αστραπή
Και μια κατάρα
έχεις κρατήσει για ευχή

Μοιάζουν οι νύχτες
σαν να τις 'κλείσαν φυλακή
Και μια κατάρα
έχεις κρατήσει για ευχή   ] 2x

Σαν οργισμένος ουρανός
που πολεμάει με τ' αστέρια
Σαν την ανάμνηση ζωής
που δεν υπήρξαν καλοκαίρια

Τώρα τελειώνει
η καληνύχτα που 'χα πει
Τα φώτα σβήνουν
σου δίνω πάλι την ευχή

Ευχή να μείνεις
εσύ για πάντοτε παιδί
Και πριν να φέξει
και μέχρι να 'ρθει η αυγή

Να με ξυπνήσεις
μέσα απ' αυτή τη φυλακή
Έλα τραγούδα
και μπες κι εσύ μεσ' τη γιορτή

Τώρα τελειώνει
η καληνύχτα που 'χα πει
Τα φώτα σβήνουν
σου δίνω πάλι την ευχή

Να την πετάξεις
σαν μια άρρωστη σιωπή
Έλα τραγούδα
τώρα και μπες μεσ’ τη γιορτή

Intro ] 2x

Σαν μια ανάμνηση ζωής στα δυο σου χέρια
Όλα τα όνειρα από εσένανε να φεύγουν
Σαν μια ανάμνηση ζωής στα δυο σου χέρια
Όλοι οι άνθρωποι εσένα να αποφεύγουν


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Kansas Dust In The Wind

I close my eyes
Only for a moment, and the moment's gone
All my dreams
Pass before my eyes of curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind
Same old song
Just a drop of water in an endless sea
All we do
Crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Don't hang on
Nothing lasts forever, but the earth and sky
It slips away
And all your money won't another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everithing is dust in the wind
Dust in the wind

Κλείνω τα μάτια μου
Μόνο για μια στιγμή και η στιγμή έχει φύγει
Όλα τα όνειρά μου
Λάμπουν στα αποριμμένα μάτια μου
Σκόνη στον άνεμο
Το μόνο που είναι, είναι σκόνη στον άνεμο
Ίδιο παλαιό τραγούδι
Μόνο μια σταγόνα νερού στην απέραντη θάλασσα
Ότι και αν κάνουμε
Συντρίβεται στο έδαφος αν και αρνούμαστε να το δούμε
Σκόνη στον άνεμο
Το μόνο που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο
Τώρα
Μην περιμένετε άλλο
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα εκτός από την γη και τον ουρανό
Γλιστρά μακριά
Και όλα τα χρήματά σας ούτε ένα λεπτό δεν θα αγοράσουν
Σκόνη στον άνεμο
Το μόνο που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο
Σκόνη στον άνεμο
Τα πάντα είναι σκόνη στον άνεμο

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

17/11/15:

Τι κρίμα!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις οθόνες
Τι κρίμα!
Η σφαγή ντροπή του ανθρώπινου γένους!
Καμιά ανατροπή της πραγματικότητας!
Μόνο ευθύνες που δεν αντιστοιχούν
στους υπευθύνους!
Ενώ ζεις, άξαφνα σωριάζεσαι κάτω
από τα πυρά ενός ψυχρού δολοφόνου
και βρίσκεσαι κάτω από ένα λευκό σεντόνι!
Τι κρίμα!
Η ζωή να πρέπει να συνεχιστεί
και ξεχνώντας με τον καιρό
ο κόσμος να επιβιώνει!
Τι κρίμα!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

16-11-15: Στην Ευρώπη του ''Διαφωτισμού''

Ώ εσύ Ευρώπη του διαφωτισμού!
Το απεχθές τέρας στόλισες
με πολύχρωμες ανέμελες σερπαντίνες
Σαν κάθε μέρα να είναι γιορτή
όπως άλλωστε παραδειγματίστηκες
από την απέναντι όχθη!
Έπραξες όπως ο Άρχοντας θέλει
Και εχθρός έγινες του κόσμου που πεινά
Του κόσμου που διψά για κόκκινη εκδίκηση!
Στην βία σοκάρεται ο κόσμος σου
αλλά σιωπά μπροστά στην πραγματικότητα
των τηλεοπτικών σου ειδησιογραφικών δελτίων
Και απλώς συνεχίζει την ζωή του
Εκείνη που έφτιαξε σαν να ζει
σε κάποιον άλλο κόσμο!
Ισχυρό ναρκωτικό η υπέρμετρη βία
που πωλείται φθηνά μέσα από της φαντασίας
τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα!
Πότε θα ενώσεις τις φωνές των λαών σου
Ως πότε θα είσαι η γη που χωρίζει
αντί να ενώνει;
Η μοναδική σου εμμονή
είναι η λευκότητα του δέρματος
των άπλυτων κατοίκων σου!
Η μοναδική σου απόρροια η αποστροφή
προς κάθε έγκλημα σου
Ως πότε στους λαούς
θα κουνάς επιδεικτικά το δάχτυλο
της συμμόρφωσης εν μέσω της απειλής
Ως πότε θα τρομοκρατείς
με την αλαζονεία σου
την ανυπαρξία των ανθρώπων;
Ένας χάρτης είσαι αντί για Ιδέα!
Μόνο λόγια αντί για πράξεις!
Κλαίει γοερά η κουκουβάγια
που φιλά τα κλεμμένα από την πατρίδα τους
μάρμαρα χωρίς χρώματα

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

"Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα"

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

9/11/15: Γυναίκα

Ποιος θαύμασε την ομορφιά τόσο
ώστε να μείνει;
Ποιος χάρηκε την επιθυμία
ως δώρο ερωτικό;
Ο εμφανώς ευτυχισμένος
δεν φανερώνει
την αιτία της ευτυχίας του
Για να μην τη χάσει!
Ο καταπονημένος από μεγάλες λύπες
έχει ανάγκη να φανερώνει
την αδυναμία του
μα δεν το κάνει!
Ω εσείς ανόητοι παράφρονες!
Ο ένας φοβάται μη χάσει
αυτό που κατέχει
Και ο άλλος χτίζει τοίχος άτρωτο
μπροστά στις προκλήσεις!
Η Γυναίκα βρίσκεται σε όλες τις επιθυμίες
μπροστάρησα στην μάχη
Όσο και αν δεν θέλετε
να το παραδεχθείτε!
Δεν είναι για εκείνους
που την κατέχουν
Ή την φοβούνται!



Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Γιώργος Σαραντάρης Ιταλός, Έλληνας ή στρατιώτης, ποιητής;

5
http://www.toperiodiko.gr/γιώργος-σαραντάρης-ιταλός-έλληνας-ή-σ/#.Vjabzvv62-c

Γράφει: Βασίλης Ρούβαλης - ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Πορτρέτα - 28/10/2015

Επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ένα μικρό πορτρέτο του ποιητή Γιώργου Σαραντάρη, εν είδει αναφοράς στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ο ποιητής Σαραντάρης, παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου αρχίζει να μετατρέπεται σε στρατιώτη Σαραντάρη. Και η σύγχυση παραμένει στο μυαλό του μέχρι τις τελευταίες του ώρες. Η οποία βαθαίνει περισσότερο, όταν χρειάζεται να αναλογιστεί την εθνικότητά του: Έλληνας ή Ιταλός; 

Το πρόσωπο και το έργο αντιπροσωπεύουν αυτή τη νέα πνοή που χρειαζόταν ο πνευματικός κόσμος στις αρχές της δεκαετίας του 1930 για να κάνει το ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός – είναι ο Γιώργος Σαραντάρης. Στα μάτια των συνδαιτημόνων του υπήρξε ένας «απόκοσμος» εκπρόσωπος της ποίησης και της φιλοσοφίας, ο Ιταλός ελληνόφωνος και ο Έλληνας ιταλόφωνος, που βρέθηκε στην προπολεμική Αθήνα για να συνδέσει τη μοίρα του με μία από τις πιο έντονες σελίδες των νεοελληνικών γραμμάτων, τη λεγόμενη «Γενιά του Τριάντα». Άλλο τόσο συνέδεσε τη βιωμένη αλήθεια του, ως διανοούμενος, με τις κακουχίες του αλβανικού μετώπου: βρέθηκε ως στρατιώτης στην πρώτη γραμμή, σίγουρα ανίκανος να υπερασπιστεί οποιαδήποτε ιδέα ή τον εαυτό του, υπέκυψε τον Φεβρουάριο του 1941, σε ηλικία 33 ετών.
Από τη σκοπιά της φιλολογίας και της κριτικής, ο Σαραντάρης είναι ποιητής και εισηγητής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής αντίληψης στη λογοτεχνία και τις ιδέες, σε μια Ελλάδα καταρρακωμένη από τη μικρασιατική καταστροφή, την κοινωνική αναστάτωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό από το ΔΝΤ και τους δανειστές… Η παρουσία του στα ελληνικά γράμματα  -είναι πια κοινός τόπος- προσέδωσε μίαν αδιόρατη αλλά ισχυρή ώθηση στη μουδιασμένη και προφανώς αποκομμένη λογοτεχνική κοινότητα από τις διεθνείς εξελίξεις του Μεσοπολέμου.



Ο κόσμος των λέξεων είναι πλασμένος από νοήματα χειμαρρώδη, εικόνες φωτερές και προσδοκίες˙ για εκείνον, το πνεύμα και η αιωνιότητα είναι σύντροφοι στο όραμα του ανθρώπου. Αγαπούσε το ωραίο, ως έννοια πολύσημη, ως αντίληψη επίπλαστη αλλά και γόνιμη, σταθερή. Σε αντίθεση με αυτά, ήταν φανερή η ανικανότητά του να διαχειριστεί τη ρεαλιστική πραγματικότητα… Οι οικείοι, οι φίλοι, οι ομότεχνοι, όλοι όσοι σχετίστηκαν μαζί του στα λίγα χρόνια που έζησε στην Ελλάδα (από το 1931 κι εξής), κάνουν λόγο για μια φιγούρα αλλόκοτη, ιδιόμορφη, ωστόσο ελκυστική: αδιαφορούσε για την εξωτερική εμφάνισή του, παθιαζόταν μιλώντας για τα θέματα που αυτός πίστευε πρωταρχικής σημασίας, διεκδικούσε από τους συνομιλητές του μιαν ανάλογη -με τη δική του σοβαρότητα- εμπεριστατωμένη άποψη. Ήταν επίσης τα ελληνικά του κακοδιατυπωμένα και φτωχά (με έντονη ιταλική προφορά κι ανεπαρκή λεξιλογικό πλούτο) ώστε σε αντιθετικό συνδυασμό με την πλούσια γνωσιακή σκευή του (νέες, αυτούσιες ποιητικές προτάσεις και στοιχεία της σύγχρονης φιλοσοφικής παιδείας) δεν επέτρεπαν στις καλλιτεχνικές παρέες της εποχής να τον πλησιάσουν, να ταυτιστούν με τις εκφραστικές ανησυχίες και προεκτάσεις της σκέψης του. Αυτή η μετέωρη φιγούρα, ως εκ τούτου, ήταν επόμενο είτε να κερδίσει τον θαυμασμό είτε να παρεξηγηθεί και να θεωρηθεί αποδιοπομπαίος. Κι όμως, ήταν ο Σαραντάρης εκείνος ο οποίος ανακάλυψε την ποιητική φλέβα του Οδυσσέα Ελύτη, λ.χ., παροτρύνοντάς τον να δοκιμαστεί στον στίβο της πρώτης δημοσίευσης. Όπως επίσης, ήταν ο νεαρός παθιασμένος ομιλητής στη Φοιτητική Λέσχη ή στο Προαύλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών που διατύπωνε τη δική του κοσμοθεωρία αδιαφορώντας για τα ρητορικά κλισέ, τη λογοκρατία των φιλοσόφων και τη σύγχρονη θεωρητική μεθοδολογία, στεκόμενος ανάμεσα σε ακμάζουσες προσωπικότητες όπως ο Κ. Δεσποτόπουλος, ο Κ. Τσάτσος, ο Ι. Συκουτρής.
Η εικόνα του μέσα από τη σύγχρονη προσέγγιση του έργου που κατέλιπε, θα μπορέσει να αποκατασταθεί μόνον διαμέσου της μελέτης του ποιητή και του φιλοσόφου, ως ένα όλον. Ο «ένας εισχωρούσε μέσα στον άλλον», όπως ακριβώς είχε παρατηρήσει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (γνώριμός του από τα χρόνια της θητείας του ως κοινωνιολόγος στη Φιλοσοφική της Αθήνας). Πάντως, για τον Σαραντάρη έχει κομβική σημασία η αλήθεια, η οποία συνεπάγεται τη συνείδηση. «Γι’ αυτό θέλει την πραγματικότητα-ύπαρξη», έγραφε στο πρώτο του στοχαστικό δοκίμιο (Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης, 1937). «Ο άνθρωπος για να ζήσει τη ζωή του λογικά και σύμφωνα με όλες τις δυνατότητες της καθολικής του φύσης πρέπει να είναι βέβαιος για τη δική του πραγματικότητα, πρέπει δηλαδή να μπορέσει, να επιτύχει να θεωρήσει τη δική του πραγματικότητα, πραγματικότητα-ύπαρξη, μόνην πραγματικότητα». Αλλά και στην ποίηση έδινε ανάλογη δυνατότητα προσέγγισης της ανθρώπινης ύπαρξης, στην αυτάρκεια και τη δυνατότητά της να ορίσει την πραγματικότητα. Γράφει χαρακτηριστικά: «…Κάπου ο κίνδυνος είναι μεγάλος/ Όμως αυθόρμητα τραβάμε ίσια/ Προχωρούμε όχι πια μέσα στη μουσική/ Αλλά μέσα στο θάνατο/ Κι ο δρόμος μας δεν έχει τέλος» (στη συλλογή Στους φίλους μιας άλλης χαράς, 1940).

Ο Σαραντάρης γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε καλλιεργημένο περιβάλλον: οικογένεια εμπόρων ελληνικής καταγωγής, αστικός ορίζοντας μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ιταλίας, επαφή με την «καρδιά» της καλλιτεχνικής πραγματικότητας στην Ευρώπη. Το ελληνικό «πέρασμά» του υπήρξε γόνιμο, ευεπίφορο μα συνάμα καταστροφικό για τον ίδιο. Οικοδομώντας τη δική του, την ιδιότυπη ίσως για κάποιους ελληνικότητα στη συνείδησή του, επιδίωξε να δώσει μορφή σ’ έναν κοσμοπολιτισμό και σε μια ρηξικέλευθη διάθεση πρωτοπορίας.
4
3
Ωστόσο, στις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό του: τι ακριβώς προασπίζει η θηριωδία ενός πολέμου; Η δύσκολη συνθήκη της μάχης στα ηπειρώτικα βουνά, το αδιέξοδο από την αγωνία της επιβίωσης, η πλήρης υποταγή στην ειμαρμένη της πραγματικότητας, μπορούν να θεωρηθούν δεδομένα για τον Σαραντάρη, που πίστευε ότι τραγική κατάληξη για τον άνθρωπο είναι ο πόλεμος: «Πολιτισμένος είναι μονάχα όποιος πιστεύει στην αιωνιότητα του ανθρώπου», υποστηρίζοντας ότι αυτή η βαρβαρότητα δεν επιτρέπει στην ύπαρξη να υψωθεί στη διάστασή της, να οδηγηθεί «η διάνοια και το αίσθημα κάτω από την πυκνή και λογική της πίστης στον άνθρωπο…».
Το πρόωρο τέλος του είχε προδιαγραφεί. Όπως σημειώνει στα «Ανοιχτά Χαρτιά» ο Οδυσσέας Ελύτης, ήταν η πιο άδικη επιλογή αυτός ο «εύθραυστος διανοούμενος που μόλις στεκότανε στα πόδια του» να σταλεί στο μέτωπο: «Φαίνεται ότι πέρασε φριχτές ώρες. Τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά, που χωρίς αυτά δεν μπορούσε να κάνει βήμα, τα ‘χασε μέσα στην παραζάλη. Φώναζε βοήθεια στους άλλους φαντάρους, αυτός ο χριστιανός φώναζεβοήθεια˙ και τ’ αδέρφια τον κοροϊδεύανε, τα πιο αδίσταχτα βαλθήκανε κιόλας να του κλέβουνε κουβέρτες, μάλλινα, οτιδήποτε χρήσιμο μπορούσε ο δόλιος να κουβαλεί. Απόμεινε σαν το κατατρεγμένο πουλί μέσα στην παγωνιά. Χωρίς να βαρυγκομήσει. Χωρίς να ξεστομίσει έναν πικρό λόγο. Περήφανος, μ’ ένα σώμα ελάχιστο και μια μεγάλη ψυχή…».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία συμπολεμιστή του, ο Σαραντάρης είχε δημιουργική έμπνευση παρά τις κακουχίες. Κάπου στην περιοχή της Κλεισούρας συναπαντήθηκαν. Εκείνος ήταν εξαντλημένος, πεινασμένος και ωχρός στην όψη. Μέσα από το χιτώνιό του έβγαλε έναν μάτσο χαρτιά – το ένα ήταν ιατρική γνωμάτευση που τον έστελνε στο νοσοκομείο στα Γιάννενα, το άλλο ήταν ένα ποίημα –μάλλον το τελευταίο του– γραμμένο σε αντίσκηνο: «Εγώ που οδοιπόρησα/ Με τους ποιμένες της Πρεμετής/ Είχα τα μάτια μου/ Παντοτεινά στραμμένα/ Στο εωθινό σου πρόσωπο…».
Επιστρέφοντας στην Αθήνα (Φεβρουάριος 1941) βρέθηκε σε ιδιωτική κλινική στην Οδό Τροίας. Υπέφερε από τύφο. Η μαρτυρία της ποιήτριας Μελισσάνθης δίνει την τελευταία εικόνα του: «αποσαρκωμένος σαν βυζαντινός άγιος», «άνθρωπος κάποιου άλλου κόσμου». Ύστερα από μερικές ημέρες υπέκυψε εξαιτίας της έλλειψης αντιβιοτικών.
Μέσα στην αναταραχή του πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, η φιγούρα του έμεινε στο περιθώριο της μνήμης, τόσο από τους φίλους όσο και από τους ομοτέχνους του. Το σύνολο του αρχειακού υλικού που συγκεντρώθηκε αργότερα, δεν έμελλε να λάβει τη δέουσα προσοχή και αξιοποίηση. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες ώστε ο Σαραντάρης να βρει τον δρόμο του ανάμεσα στους αναγνώστες και τους νεότερους ποιητές. Οι φιλολογικές μελέτες, οι ανθολογίες, τα κριτικά κείμενα γύρω από το έργο του αυξάνονται γεωμετρικά, παρ’ όλ’ αυτά. Και το πιο σημαντικό σ’ αυτή τη συζήτηση κατατίθεται από τον ίδιο: «Τα κύματα είναι οι ψυχές των ανθρώπων που αληθινά δεν πεθαίνουν, δηλαδή οι ψυχές όλων των ανθρώπων της γης, που πραγματικά τραγουδάν, όταν σωπαίνει ο ήλιος. Δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, δεν πεθαίνουν τα κύματα, όποιους κοιτάζει τα κύματα ξεχνάει και τούτο ακόμα, πως κάποτε φαινομενικά θα πεθάνει».

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

SPOKEN WORD FOR THE WORLD!

SPOKEN WORD FOR THE WORLD

A COMPETITION FOR POETS


Use your art to inspire action on climate change

http://spokenword4theworld.com


Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

18/10/15:

Μου αρέσουν οι γυναίκες που είναι στα μαύρα ντυμένες!
Λευκό δέρμα, μαύρα βαμμένα χείλη και νύχια...
Τα ρούχα τους δεν είναι καθόλου ευδιάθετα
διότι ξέρουν την γνήσια ηδονή της αγάπης!
Τα χαμόγελα τους δεν είναι το αποτέλεσμα
μιας εύθυμης ανοησίας
αλλά επιλεγμένης συνάφειας!
Τα φιλιά τους τα δίνουν απλόχερα
από τα βαμμένα τους μαύρα χείλη
χωρίς να τις ενδιαφέρει αν θα ξεβάψουν
Και ξέρουν να αγκαλιάζουν ερωτικά
με τα λευκά τους χέρια
με εκείνα τα λεπτά δάχτυλα
που δεν είναι ικανά να αφήσουν σημάδια
επάνω στο κορμί σου!
Αν φίλε μου βρεις ποτέ σου
μια τέτοια γυναίκα
να μην την αρνηθείς!
Μην σου δημιουργήσει την εντύπωση
πως δεν αγαπά την ζωή!
Απλώς ξέρει να θλίβεται
για όσα την ασχημαίνουν!
Παραλίγο να γνώριζα μια τέτοια γυναίκα σήμερα!
Αλλά είχε τον σύντροφό της μαζί...
όχι τον δεσμευμένο σκλάβο της!
Αγαπώ σε εκείνες τη θλίψη στα μάτια
που μοιράζεται αμοιβαία
και δεν υποκρίνεται θελκτικά
για να προσελκύσει τους ομοίους της
Αγαπώ επίσης την διαφορετικότητα
των αντιλήψεων τους
που ξέρει πάντα να εκφράζεται
με δημιουργική αμφισημία
Όλη η ύπαρξη τους
είναι ένα ανθρώπινο  Γίν και Γιάνγκ!
Είναι για τους άνδρες
που τους αρέσουν οι προκλήσεις!

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Δ. Ε. Σολδάτος ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
και κρατιούνται σαν βαδίζουν τρυφερά χέρι με χέρι.
Όταν ο έρωτας περάσει και το πάθος πια δεν ζει
μοιάζει απόγευμα η αγάπη, που μετά το μεσημέρι

έχει αρχίσει να ψηλώνει σαν των δέντρων τις σκιές
που στο σούρουπο αναλιώνουν πριν να πέσει το σκοτάδι,
και διαδέχεται η γαλήνη την φουρτούνα στις καρδιές –
η γαλήνη της συνήθειας, που στοργής λέγεται χάδι.

Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
από φόβο, από μιζέρια κι από μιαν αδυναμία
να χαθούν μες στα πελάγη του αγνώστου, που επιζεί
το ταξίδι ενός ονείρου που μισεί την νηνεμία.

Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
σε ξεδοντιασμένες σχέσεις, σε ρυτιδιασμένες μέρες,
που κατάντησε η ζωή τους κούφια, ανόητη και πεζή,
με όση λάμψη τής προσδίνουν κάτι «σκουριασμένες» βέρες.

Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που χωρίσανε νωρίς,
άρρηκτο έχοντας δεσμό τους του ανεκπλήρωτου το νήμα.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που αυτοκτόνησαν, χωρίς
να χωρίσουν, που δεν κάναν στη ζωή πίσω ένα βήμα –

και φιλιούνται οι σκελετοί τους μέχρι ακόμα και στο μνήμα!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

25/9/15

Βάλε τη φριχτή μάσκα που διαπρέπει
βγάλε την καρδιά σου από την τσέπη
Και συνέθλιψε με μίσος γνωστικό
δεν είναι ζωή, το φθηνό πλαστικό

Αυτή μόνο σου ταιριάζει!
Αυτή μόνο δεν σε διχάζει!

Είσαι πλέον ένας παραχαράκτης μόνο
μια προσωπικότητα δεν κάνει φόνο!
Ένας χαρακτήρας απόλυτα καθαρός
ένας ουρανός δίχως Ήλιο νεκρός!

Αρκετά κουράστηκες να παριστάνεις
πως έχεις καρδιά για να ζεστάνεις
Κοίταξε μπροστά σου στον καθρέφτη
δεν φοβάσαι πλέον πια τον θηρευτή

Γίνε ένα με το σώμα σου που φθίνει
μια εικόνα που πιστός θε να τη φτύνει
Βλάσφημος, νεκρός, δουλοπάροικος
μιας χώρας ανύπαρκτης φύλαρχος

Δεν βαρέθηκες ποτέ σου να ζητάς
τα αντικείμενα σύντομα να αποκτάς
Μόδα, τεχνολογία, και όλα τα λοιπά
του καπιταλισμού όλα τα ιδανικά

Σκλάβος είσαι, πάντα θα παραμείνεις
προσκυνητής που ποτέ δεν κρίνεις
Μιας ιδέας νέας, δήθεν ανθρωπιστικής
μια μάσκα είναι δόξας πανηγυρικής

Αυτή μόνο σου ταιριάζει!
Αυτή μόνο δεν σε διχάζει!

Arthur Rimbaud, ''Φθινοπωριασε''

Φθινοπώριασε…
Προς τι όμως ο πόθος για παντοτινό ήλιο;
Εμείς είμαστε στρατευμένοι στην ανακάλυψη του θείου
φωτός…
Μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές…
Φθινόπωρο…
Η βάρκα μας μετέωρη μες στην ασάλευτη ομίχλη
Επιστρέφει στο λιμάνι της δυστυχίας…
Στην απέραντη πολιτεία με τον ουρανό λεκιασμένο
από φωτιά και λάσπη…
Κουρέλια που σαπίζουν…
Μουσκεμένο στη βροχή ψωμί…
Μέθη… Μέθη… Μέθη…
Και χιλιάδες έρωτες που με σταύρωσαν…
Δε θα σταματήσει πια αυτή η λάμια
να εξουσιάζει εκατομμύρια ψυχές και σώματα νεκρών
που θα αντιμετωπίσουνε τη θεία κρίση…
Ο εαυτός μου…
Κοιτάζω πάλι τον εαυτό μου…
Κοιτάζομαι ξανά…
Το δέρμα μου φαγωμένο από το πύο και την πανούκλα…
Στα μαλλιά μου σκουλήκια
και στην καρδιά μου παντού σκουλήκια …
Ξαπλωμένος ανάμεσα σε άγνωστους χωρίς ηλικία, χωρίς
αισθήματα…
Θα μπορούσα να πεθάνω εδώ…
Τι φριχτή ανάμνηση…
Σιχαίνομαι την κακομοιριά και ο χειμώνας με τις ανέσεις
του με φοβίζει…
Καμιά φορά βλέπω στον ουρανό απέραντες ακτές…
Πλημμυρίζουν από χαρούμενα έθνη ντυμένα στα λευκά…
Από πάνω μου ένα μεγάλο χρυσό καράβι με τις
πολύχρωμες σημαίες του
Να ανεμίζουν στην πρωινή αύρα…
Επινόησα όλες τις γιορτές…
Έζησα όλους τους θριάμβους… Όλα τα δράματα…
Προσπάθησα να δημιουργήσω καινούρια λουλούδια…
Καινούρια άστρα… Καινούρια σώματα… Καινούριες
γλώσσες…
Πίστεψα ότι απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις…
Και λοιπόν;
Πρέπει να θάψω μια για πάντα τη φαντασία μου και τις
αναμνήσεις μου…
Η μεγάλη δόξα του καλλιτέχνη έχει πάει περίπατο…
Θα ζητήσω συγγνώμη που έζησα μες στο ψέμα και φύγαμε…
Ούτε ένα αγαπημένο χέρι…
Ούτε ένα...;
Πουθενά βοήθεια…
Πουθενά...;

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Κώστας Καρυωτάκης - Επρόδωσαν την αρετή...

Επρόδωσαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι.
Με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος.
Αν άλλοτε αντιφέγγιζε στο νου, στα μάτια, σ’ ό,τι,
είναι η ζωή πια σκοτεινή κι ανέφικτη σα θρύλος,
είναι πικρία στο χείλος.

Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι.
Άνοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία
ελπίς. Απ’ το παράθυρο, του τελευταίου διαβάτη
είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία:
«Δυστυχία!»

Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη.
Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνε,
επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι,
ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε.
Οι άνθρωποι δεν ακούνε;

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Κατερίνας Γώγου - 25 Μαΐου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 
και θα βγω στους δρόμους 
όπως και χτες. 
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά 
ένα κομμάτι από τον πατέρα 
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα 
-αυτά που μ' άφησαν- 
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. 
Και τους φίλους μας που χάθηκαν. 
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα 
ίσια ολόισα στη φωτιά 
και θα βγω όπως και χτες 
φωνάζοντας "φασίστες!!" 
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες 
μ' ένα κόκκινο λάβαρο 
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. 
Θ' ανοίξω την πόρτα 
και είναι -όχι πως φοβάμαι- 
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 
και πως εσύ πρέπει να μάθεις 
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 
χωρίς όπλα όπως εγώ 
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ 
"έτσι" "αόριστα" 
σπασμένη σε κομματάκια 
από θάλασσα, χρόνια παιδικά 
και κόκκινα λάβαρα. 
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 
και θα χαθώ 
με τ΄όνειρο της επανάστασης 
μες την απέραντη μοναξιά 
των δρόμων που θα καίγονται, 
μες την απέραντη μοναξιά 
των χάρτινων οδοφραγμάτων 
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- 
Προβοκάτορας. 

"May 25th"
One morning I'll open the door
and I'll get out into the streets, like I did yesterday.
And I will be thinking of nothing else
but that one piece from the father and the piece from the sea,
those only pieces that they 've left me with.
And the city, the city that they 've left to rot.
And our friends that have been lost.
One morning I'll open the door
straight, dead straight into the fire
and I will get out as yesterday,
shouting at them "fascists",
erecting barricades and throwing rocks,
with a red banner held high, shining in the sun.
I' ll open the door
and it's not that I fear,
but, you see, I wanted to tell you that I didn't make it on time
and that you need to learn
not to be descending to the streets without any weapons as I did,
because I didn't make it on time,
because then you will disappear as I disappeared into vagueness,
broken into little pieces made of sea, childhood years and red banners.
One morning I'll open the door
and I will vanish away with the dream of revolution
within the infinite loneliness of the streets on fire,
within the infinite loneliness of the paper barricades,
bearing by them a label, that you should not believe,
"Provocateur".

Μελοποίηση - Εντροπία

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Γίαννης Σκαρίμπας - Σπασμένο Καράβι

Σπασμένο καράβι να `μαι πέρα βαθιά
έτσι να `μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να `ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να `ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να `ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να `μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να `μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι


Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Γεώργιος Σουρής - Δυστυχία σου Ελλάς

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
να ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Να ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Τραγουδούν: Μ.Πασχαλίδης, Γ.Κούτρας, Γ.Ζουγανέλης, Λ.Μαχαιρίτσας