26/5/12:

Η έμπνευση μοιάζει με κατάρα...
Σκληρά τα δώρα που η μοναξιά μοιράζει
τη νύχτα, στην απέραντη βουβή κλίνη
που μοναχικά σκιρτήματα
προκαλούν στην καρδιά
ονειρικά θέλγητρα
από σάρκα και πνεύμα
στον άντρα που πήρε όρκο βαρύ
να πάψει να μιλά
για να αρχίσει να γράφει
Περιγράφοντας λεπτομερώς τα πρόσωπα εκείνα
που στης φαντασίας του την απεραντοσύνη
έχουν όψη γνώριμη, εμπνέουν καλοσύνη
Συνηθίζοντας ο μοναχικός άντρας
λέει με την εσωτερική του φωνή
πως είναι καλύτερη της μοναξιάς του η ειλικρίνεια
παρά της πραγματικότητας η καταναγκαστική δουλεία
Θαρρεί πως το πιστεύει, μα η κλίνη του παραμένει
άδεια, σιωπηρή και κρύα
Ένα σώμα δεν αρκεί για τη ζωή
Μια ιδέα δεν εγγυάται την υστεροφημία!