3/2/08:

Θα αναπολήσω τις χαμένες αναμνήσεις του μυαλού μου

και θα πορευτώ προς τη σιγουριά της ζωής

Ανέπαφος, Άφοβος, Απόρθητος!

Τα σπάνια αρώματα της τέχνης που με πνίγουν

θα γεμίσουν την κάμαρα σαν προσευχή τη νύχτα

που ένιωσα πιο μόνος κι από τη σιωπή!

Κοιτώ τα αστέρια που είναι θολά

και μοιάζουν πια ξένα

σαν Όνειρα, Ελπίδες, Φαντασιώσεις,

ελπίζοντας πώς μια γυναίκα θα με ξυπνήσει το πρωί

με γλυκά φιλιά και στίχους τόσο εύθυμους

σαν τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.

Έτσι πια δεν θα με ενδιαφέρει αν αυτό το σώμα

σαπίσει όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.

Εφόσον θα έχω ζήσει τη στιγμή

θα μου είναι άχρηστη η λίγη αθανασία!

Λεπτά κομψά χέρια, αγκαλιάστε τον κόσμο μου

Χείλη γλυκά φιλήστε τις σκέψεις μου

Κι ύστερα με την ψυχή ανώφελη

τη ματαιότητα θα χλευάζω πονηρά.

Μου αρκεί η ποίηση!

Μου αρκεί ο λόγος που πονά όσο η ειλικρίνεια!

Έν αρχή ήν ο λόγος!

Όλα τα άλλα ακολουθούν βαριεστημένα

τόσο καθυστερημένα, ώσπου γίνονται ανούσια.

Πρώτα από όλα η ποίηση!

Μια ποίηση που θα στάζει σαν βροχή

πίσω από το τζάμι της ντροπής.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο και Χειμώνα

σάς παρακαλώ να μη με αρνηθείτε.

Δεχτείτε με καθώς η αγάπη τα ρόδα!

Κι εγώ ευτυχισμένος από την ολότητα

θα αναπνέω, θα περπατώ, θα τραγουδώ,

διότι είμαι μέρος του κόσμου κι εγώ.

Αν και απόκληρο παιδί του ανέμου

θα ενωθώ με το οξυγόνο και την αύρα

αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή!

Επιθυμώντας να κληρονομήσω την υπερηφάνεια

αντάξια του Ήλιου και της Σελήνης,

θα σταθώ υπομονετικά στη θέση που αρμόζει

σε κάθε ψυχή που άντεξε

που διαισθάνθηκε, που πόνεσε

για την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια!

Δεν διαφέρω από κανένα

που περπάτησε στον κόσμο αυτό

ακόμη και από την ανθρωπότητα

της πιο σκοτεινής μας ιστορίας!

Λαμπρή η προσευχή που ξεπρόβαλε σαν θήραμα

μέσα στο δάσος της καταχθόνιας και της υποκρισίας

Με έσωσε από τα βέλη της ανάγκης

που φέρνουν το θάνατο

η δύναμη που με έσπρωχνε προς το σκοτάδι.

Γι' αυτό να μη φοβάστε τη νύχτα

Είναι η έμπνευση μας και ο σκοπός συνάμα

μιας ακάματης, σεβαστής προσευχής.

Που θα χτυπήσει κάποτε το πρόσωπο μας

ώστε να αφυπνίσει το ''είναι'' μας!