20/2/09:

Να περιφέρεται η ψυχή σου σαν μνήμη

ανάμεσα από καιρούς κιόλας λησμονημένους

Χρόνια που δε θα γυρίσουν πίσω

Της παιδικής ανεμελιάς

της εφηβικής αγωνίας

και τα πρώτα της ενηλικίωσης

τη διστακτική γνώση.

Ώ πραγματικότητα! Μόνιμη ανατριχίλα!

Τρίξιμο δοντιών, πνιγμένες κραυγές της νύχτας

ξεσπάσματα άνευ λογικής και ξάστερης ουσίας.

Είναι η ζωή μια σκοτεινή παράλογη πορεία

σε ένα δρομάκι σε κάποιο δάσος

που έχασες τη μούσα.

Κυνηγάς το όνειρο για να αποκτήσεις αξιοπρέπεια
σέρνοντας τα πόδια σου νεκρά.

Δεν είναι η ανεμελιά μέρος της ύπαρξης μας!

Δεν είναι ποτέ το όνειρο, αυτό που πρέπει να’ σαι!

Έτσι μας έμαθαν στους καιρούς που ζήσαμε
ζητώντας απαντήσεις

από στόματα που μύριζαν σαπίλα!

Να! Κοιτάξτε εδώ ένα λουλούδι βγαίνει

από το χώμα που πατάς αυτό το ευλογημένο
Να σου θυμίζει πως η ζωή είναι επιστροφή στις ρίζες

μονάχα όταν έτοιμος κοιτάξεις τα μελλούμενα

σβηστά σαν κεριά, που θα’ ρθουν χρόνια.

Έτοιμος να’ σαι για τη λύπη!
Θα την αναγνωρίσεις!

Με την αλήθεια μοιάζει!

Γυναίκα είναι όμορφη δειλά που σε κοιτάζει!

Θα σου χαρίσει του έρωτα το δώρο της ζωής

κι ύστερα να πειστείς πως είσαι έτοιμος

για αυτό που σε προετοιμάζει!

Ο θάνατος είναι βαρύς

μονάχα πίσω σαν κοιτάξεις

όλα όσα έχτισες με τον ιδρώτα της ψυχής σου

και καταλάβεις πως πια δεν σου ανήκουν!

Πρέπει να χάσεις το Εγώ σου!
Έτσι τεράστιο που είναι

πέφτει η σκιά του απάνω σου

τρομερή σαν της ηδονής το ρίγος

για να σε εξουσιάζει!

Είναι μια μοιρασιά η ζωή με αυτούς που αγαπούμε

Ας τους χαρίσουμε λόγια όμορφα

και τα ποιήματα μας δυνατά να τους τα πούμε

Γιατί είναι αγάπη η ποίηση

και ζωής χάρισμα οι τέχνες

Ας ξεγελάσουμε τη πλήξη των ημερών μας

και νόημα να δώσουμε σε όσα θέλουμε να ζούμε!