Καλώς Ήλθατε!

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

14/4/07

Περιπλανιέμαι στο δάσος
σαν ζώο που κατοικεί εκεί
το βήμα μου είναι αργό σαν σε κηδεία
Φορώ μια χειρουργική μάσκα
και στα μαβιά είμαι ντυμένος
Τα χέρια μου είναι καλυμμένα
με πούπουλα ματωμένα
ενός ακόμη λευκού περιστεριού
Μια ασημένια βέρα στολίζει το δείκτη
του δεξιού μου χεριού
όπου κρατώ τα άπαντα του Καρυωτάκη
και το Κοράκι του Poe
Σε ένα πεύκο είναι χαραγμένο το σχήμα του σταυρού
μια μαύρη γραβάτα κρέμεται από ένα γυμνό κλαδί του
Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι σαν μετανάστης
ώσπου ξαφνικά, ένα χέρι με κρατά από τον γιακά
Σταματώ, μα εκείνο επίμονα με τραβά προς τα πίσω
Ρίχνω μια ματιά, μα δεν βλέπω κανένα!
Ανασαίνω γρήγορα και πέφτω ανάσκελα
πάνω σε ένα λευκό σεντόνι
Αποχωρίζομαι με μια βίαιη κίνηση τη μάσκα
απαγγέλω δυνατά το ποίημα μου ‘’Χρόνος’’
κοιτώντας τον Ήλιο
Τελειώνοντας, σηκώνομαι ανακουφισμένος
τραβώ το σεντόνι με την αγωνία του αγνώστου
δυο σκουλήκια βρίσκονται από κάτω!
Με μια έκφραση αηδίας τα κοιτάζω
και κραυγάζω τη φράση του Άμλετ
‘’το δρόμο της τραβάει η ζωή ότι εμείς κι αν κάνουμε’’!
Έπειτα τα συνθλίβω με μια πέτρα γεμάτος μίσος
Ταραγμένος σκάβω με τα χέρια μου το χώμα
όπου θάβω βαθιά μέσα τα δύο βιβλία
Αρπάζω ένα κερί που βρίσκεται λίγο πιο πέρα
που μοιάζει σαν να φύτρωσε εκεί
και το σπάω στη μέση!
Απομακρύνομαι κρατώντας το σπασμένο κερί
αφήνοντας πίσω τα απομεινάρια του παρελθόντος.

1 σχόλιο:

Μαρια είπε...

Από τότε προβλεψες τη χειρουργική μάσκα!!Το έκανα όλο εικόνα!!Ισως από τη φθορά του παρελθοντος(θάψιμο των βιβλίων,σύνθλιψη των σκουληκιών)να βγει το καλό τραβώντας το ολόλευκο σινδονι φανερώνοντας το άγραφο μέλλον..
Πολύ όμορφο ποίημα για άλλη μια φορά!!!