Εδώ βρίσκομαι και εγώ
Που όπως πάντα αγνοείς
Κάνε μου σινιάλο να βγω
Στον κόσμο αυτό ασφαλής.
Σκοτεινή είναι η σιωπή
Το σώμα μου το παγώνει
Ένα στόμα θέλει να πει
Πως μια αλήθεια ριζώνει.
Προδοσία είν' οι φίλοι
Αναισθησία οι εχθροί
Το φθινοπωρινό δείλι
Κοίταξα πίσω να με βρει.
Η μοίρα που θα με σταματήσει
Στην τρέλα αυτή θα δώσει τέλος
Και ύστερα θα αποφασίσει
Αν αξίζω στης ζωή το σθένος
Εδώ βρίσκεται και θρηνεί
Το μέλλον επιλέξαμε
Άραγε τι απομένει
Όλα τα καταστρέψαμε.
Εκεί είναι η ελπίδα
Θα πεθάνει τελευταία
Μια μονάχη ηλιαχτίδα
Μοιάζει να ναι η μοιραία.
Προδοσία είν' οι φίλοι
Αναισθησία οι εχθροί
Το φθινοπωρινό δείλι
Κοίταξα πίσω να με βρει.
Η μοίρα που θα με σταματήσει
Στην τρέλα αυτή θα δώσει τέλος
Και ύστερα θα αποφασίσει
Αν αξίζω στης ζωή το σθένος
Η θηλιά στη μέση της κάμαρας με προσμένει
Είναι η ζωή από μένα αποκομμένη
Ποιος φίλος άραγε θα με αποχαιρετήσει;
Τι είναι αυτό που σφιχτά τα χέρια μας δένει
Πάνω στους τοίχους γράφουν όσοι μας είναι ξένοι
Υπάρχει αναίσθητος την ποίηση να σβήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου