16/6/17

Πίνω τα δάκρυα που έχυσα μες τα χρόνια
Ζωής κομμάτια που μου βαραίνουν τη ψυχή
Είναι η ανάσα σου επιθυμία αιώνια
Που πρέπει να νιώσω για να σώσω το κορμί

Κοιτάζω εικόνες μου παλιές και τρομάζω
Για όσα χρόνια εξαιτίας μου έχουν χαθεί
Και αυστηρά όλες τις πράξεις μου δικάζω
Που δεν με προσγείωσαν νωρίτερα στη Γη

Γιατί υπάρχεις σαν στεριά που γερά πατώ
Εγώ τη θάλασσα αγάπησα για πάντα
Είμαι πλοίο που ψάχνει πανιά στον ουρανό
Ακόμη και τώρα που πλησιάζω τα σαράντα!

Μες το ποτήρι μου θέλω να μπεις
και γλυκιά γουλιά να γίνεις
Μια σταγόνα που ξέρει να μεθά
Εσύ μικρή μου να το δεις
Αν πιστέψεις μέσα σου θα μπορείς
Μια καρδιά με ναι απαντά

Στεγνώνω τα δάκρυα που κύλισαν στα μάτια
Είναι μια φούσκα η ζωή με κενούς λόγους
Και ονειρεύομαι πως τα δικά σου χάδια
Αγγίζουν το σώμα μου με χιλιάδες τρόπους

Έψαξα σε όλους τους καιρούς και εποχές
Αναζήτησα απαντήσεις μα δε βρήκα
Και γεμίζω τον εαυτό μου με ενοχές
Που έψαχνα στα σκοτάδια μια ηλιαχτίδα

Τα βιβλία μπορεί να μου έδωσαν χαρά
Στον κόσμο αυτό, που δεν μπορώ να ζήσω
Θέλω να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά
Μια σελίδα στο τετράδιο σου να γεμίσω