Γιάννης Σκαρίμπας - Το Μοντέλο (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους

τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,

τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους

δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο

άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι

ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –

καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει

ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα

ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη

καί τό στόμα.

Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,

ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –

απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα 

τά όνειρά μου; . . .

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,

σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει

γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος 

μέ ροκάνι!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων

πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,

σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων

φορεμάτων. . .