Να ζούμε τον απόλυτο έρωτα δίχως το φόβο που η σκέψη μας γεννά
πώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Τίποτα δεν τελειώνει χωρίς εμάς παρόντες!
Όλα γύρω μας να μας προσπερνούν σαρκικά και νεκρά
κι εμείς ανάμεσα από αυτά να είμαστε άϋλοι σαν το Θεό!
Δημιουργικοί και παραστρατημένοι παρά τη θέληση της φύσης
να επιβεβαιώνουμε πως μπορούμε.
Πως μπορούμε να επιβιώσουμε από αυτή τη δοκιμασία
που η θλίψη μας προστάζει.
Να κάνουμε χαρά τη κάθε μας εικόνα που περνά από μπροστά μας
όπως η ζωή μας τη στιγμή του θανάτου.
Χωρίς ενοχές που ζήσαμε στιγμές που μας ανήκουν.
Χωρίς ίχνος μετάνοιας τα δάκρυα, που θα στάζουν
σαν σταγόνες της βροχής στο τζάμι κάποιου δημόσιου ψυχιατρείου.
Μονάχα εμείς! Κανένας άλλος δεν χωράει στα όνειρα μας!
Κανένας άλλος δεν συμμετέχει στη χαρά μας!
Είμαστε μόνοι όπως στης λύπης τις στιγμές
κλεισμένοι στη κάμαρα μας που κελί θυμίζει.
Γιατί είναι προσωπικές οι ώρες που αφιερώνουμε σωπαίνοντας
καταστέλλοντας την οργή μας με τη μελέτη κάποιου υπέροχου βιβλίου
ή ακούγοντας τη μουσική της αρεσκείας μας
με κάποιο ασυνάρτητο χαμόγελο στα χείλη!
Πίνοντας, μια πράσινη νεράιδα θα μας επισκεφτεί
Να μας θυμίσει πως μποέμ καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να ήμασταν
άλλων συναρπαστικών μυθικών εποχών.
Και αντλώντας την έμπνευση μας από το μπουκάλι
δημιουργώντας ύστερα θα παραπλανηθούμε
στης φαντασίας μας τα εξαίσια τοπία.
Μόνοι και μοναδικοί όπως γεννηθήκαμε να είμαστε
πριν να μας φυτέψουν επώδυνα με καρφιά στο κεφάλι μας
τη ταμπέλα πως είμαστε οι άλλοι!
Πάντα οι άλλοι! Και εμείς;
Πλάσματα καμωμένα από τις στάχτες των πράξεων τους.
Νωχελικά ζητούν οι ερυνίες να ξυπνήσουμε
συνηδειτά να ανακαλύψουμε της ύπαρξης μας το σπάνιο άνθος!
Έτσι ώστε να μη προλάβουμε το χρόνο να κοιτάξουμε στα μάτια.
Με θάρρος και ειλικρίνεια να ζητήσουμε τα χρόνια που μας πήραν οι ταμπέλες που μας κρέμασαν στα στήθη μας τα σάβανα.
Ασυνάρτητοι και συνειδητοί όπως της ποίησης μας οι μολυβένιοι στίχοι
να κοιτάμε της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο
και να προσευχόμαστε προς τον ορίζοντα με την ελπίδα
πως ο ήλιος θα ανατείλει ξανά το επόμενο πρωί για μάς και μόνο!
Όχι! Εγωισμούς δεν χωρά της ανθρωπιάς μας το μεγαλείο!
Πρώτιστα όμως και είναι αδιαμφισβήτητο να λέμε πως εμείς
εμείς πρέπει να αγαπήσουμε ξεχωριστά αυτό που είμαστε από τους άλλους
για να καταφέρουμε να αγαπάμε με την ίδια δύναμη
το κάθε τι γύρω μας που μας ομορφαίνει.
Η μοναξιά είναι όμορφη όταν μονάχα ξαποστένουμε
στης μνήμης μας τη μοναχική κάμαρα
μόνο και μόνο για να θυμηθούμε τους άλλους
που αγαπήσαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι πιο όμορφο, θαρρείς πως είναι ψέμα,
πως οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο που πηγάζει από του καθένα μας
την αδιαμφισβήτητη αξία που ομορφαίνει με ένα χαμόγελο σχεδόν παιδικό
τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπα μας!
πώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Τίποτα δεν τελειώνει χωρίς εμάς παρόντες!
Όλα γύρω μας να μας προσπερνούν σαρκικά και νεκρά
κι εμείς ανάμεσα από αυτά να είμαστε άϋλοι σαν το Θεό!
Δημιουργικοί και παραστρατημένοι παρά τη θέληση της φύσης
να επιβεβαιώνουμε πως μπορούμε.
Πως μπορούμε να επιβιώσουμε από αυτή τη δοκιμασία
που η θλίψη μας προστάζει.
Να κάνουμε χαρά τη κάθε μας εικόνα που περνά από μπροστά μας
όπως η ζωή μας τη στιγμή του θανάτου.
Χωρίς ενοχές που ζήσαμε στιγμές που μας ανήκουν.
Χωρίς ίχνος μετάνοιας τα δάκρυα, που θα στάζουν
σαν σταγόνες της βροχής στο τζάμι κάποιου δημόσιου ψυχιατρείου.
Μονάχα εμείς! Κανένας άλλος δεν χωράει στα όνειρα μας!
Κανένας άλλος δεν συμμετέχει στη χαρά μας!
Είμαστε μόνοι όπως στης λύπης τις στιγμές
κλεισμένοι στη κάμαρα μας που κελί θυμίζει.
Γιατί είναι προσωπικές οι ώρες που αφιερώνουμε σωπαίνοντας
καταστέλλοντας την οργή μας με τη μελέτη κάποιου υπέροχου βιβλίου
ή ακούγοντας τη μουσική της αρεσκείας μας
με κάποιο ασυνάρτητο χαμόγελο στα χείλη!
Πίνοντας, μια πράσινη νεράιδα θα μας επισκεφτεί
Να μας θυμίσει πως μποέμ καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να ήμασταν
άλλων συναρπαστικών μυθικών εποχών.
Και αντλώντας την έμπνευση μας από το μπουκάλι
δημιουργώντας ύστερα θα παραπλανηθούμε
στης φαντασίας μας τα εξαίσια τοπία.
Μόνοι και μοναδικοί όπως γεννηθήκαμε να είμαστε
πριν να μας φυτέψουν επώδυνα με καρφιά στο κεφάλι μας
τη ταμπέλα πως είμαστε οι άλλοι!
Πάντα οι άλλοι! Και εμείς;
Πλάσματα καμωμένα από τις στάχτες των πράξεων τους.
Νωχελικά ζητούν οι ερυνίες να ξυπνήσουμε
συνηδειτά να ανακαλύψουμε της ύπαρξης μας το σπάνιο άνθος!
Έτσι ώστε να μη προλάβουμε το χρόνο να κοιτάξουμε στα μάτια.
Με θάρρος και ειλικρίνεια να ζητήσουμε τα χρόνια που μας πήραν οι ταμπέλες που μας κρέμασαν στα στήθη μας τα σάβανα.
Ασυνάρτητοι και συνειδητοί όπως της ποίησης μας οι μολυβένιοι στίχοι
να κοιτάμε της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο
και να προσευχόμαστε προς τον ορίζοντα με την ελπίδα
πως ο ήλιος θα ανατείλει ξανά το επόμενο πρωί για μάς και μόνο!
Όχι! Εγωισμούς δεν χωρά της ανθρωπιάς μας το μεγαλείο!
Πρώτιστα όμως και είναι αδιαμφισβήτητο να λέμε πως εμείς
εμείς πρέπει να αγαπήσουμε ξεχωριστά αυτό που είμαστε από τους άλλους
για να καταφέρουμε να αγαπάμε με την ίδια δύναμη
το κάθε τι γύρω μας που μας ομορφαίνει.
Η μοναξιά είναι όμορφη όταν μονάχα ξαποστένουμε
στης μνήμης μας τη μοναχική κάμαρα
μόνο και μόνο για να θυμηθούμε τους άλλους
που αγαπήσαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι πιο όμορφο, θαρρείς πως είναι ψέμα,
πως οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο που πηγάζει από του καθένα μας
την αδιαμφισβήτητη αξία που ομορφαίνει με ένα χαμόγελο σχεδόν παιδικό
τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου