21/1/25: 21:34

Σε κάποια γραφικά σοκάκια

ενός βουνίσιου χωριού

Και άλλοτε σε λιμανάκια

ενός μικρού νησιού

Γυρνούσα και δεν ήμουν μονάχος

Ακόμη και η σκιά μου ήταν διττή

με κάποια που ενώ υπήρχε πάθος

καμία κουβέντα δεν έμενε μισή

Όταν διψούσα είχα νερό

και μια αγκαλιά γύρω από τους ώμους

Μα τώρα τον κρύο καιρό

Γίνομαι τάχα ήρωας στους δρόμους

Σε κάποιας πόλης το μεγάλο λιμάνι

και σε ταξίδι μικρό με παλιό τρένο

Και άλλοτε σε πλατείες 

ή κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη

Στεκομουν χωρίς να κοιτάζω

τα αστέρια που είναι ψηλά

Είχα δύο μάτια να θαυμάζω

Και μου έτρεμαν τα δάχτυλα

Όταν διψούσα είχα νερό

και μια αγκαλιά γύρω από τους ώμους

Μα τώρα τον κρύο καιρό

Γίνομαι τάχα ήρωας στους δρόμους

16/1/25: 0:09

Οι εραστές πλάι στο κύμα

μαζί σε κάθε κακό καιρό

Αψηφούν ακόμη και το κρύο του χειμώνα

Σιωπούν μπροστά στη θέαση των κυμάτων

και στον θόρυβο του παφλάσματος

που δεν ενοχλεί την γαλήνη τους

Απλώς στέκονται ακίνητοι

αγκαλιασμένοι να συμπληρώνουν

ο ένας το σώμα του άλλου

με απίστευτη για τους πολλούς εμπιστοσύνη!

Με ροδισμένα μάγουλα και διακριτικά χαμόγελα

επιτρέπουν μονάχα στα μάτια τους να κινούνται

ψηλαφίζοντας νοητά ο ένας το σώμα του άλλου

ενώ τα ακίνητα χέρια τους

παραμένουν ζεστά κάτω από τα ρούχα τους

η αγγίζουν μόνιμα τα ακάλυπτα μάγουλα

ώστε να τα ζεσταίνουν

Και παραμένουν εκεί, δίπλα στην θάλασσα

ακίνητοι στο κρύο κάποιο βράδυ

την ίδια στιγμή που σε κρεβάτια μέσα σε σπίτια

ζευγάρια κοιμούνται αντικρίζοντας

ο ένας την πλάτη του άλλου!

Στριφογυρνώντας ανήσυχα ώσπου να κοιμηθούν

μέσα σε ζεστό σπίτι, με τα στρωμένα χαλιά

Αχ πόσο ψευδή αυτή η αίσθηση ασφάλειας

που οι άνθρωποι αργοπεθαίνουν

πλήττοντας απο τη μονοτονία!

Διότι ξέχασαν πως κάποτε

ανυπομονούσαν να δουν τον άλλο

υπό οποιαδήποτε συνθήκη!

Τότε που είχε πραγματικό νόημα

αυτός ο συντροφικός ύπνος

Ώστε να ξεκουράσει τα σώματα

που διεκδίκησαν την αίσθηση πληρότητας

με μια ενήλικη απόφαση ευθύνης!