Ένα ποίημα για την σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης!

Cesare Paveze - 21 Μαρτίου 1950

Έχεις αίμα κι ανάσα.

Είσαι κι εσύ φτιαγμένη από σάρκα,

από μαλλιά και από βλέμματα. Η γη και τα δέντρα

ο μαρτιάτικος ουρανός, το φως,

πάλλονται και σου μοιάζουν-

το γέλιο σου και το βήμα σου

σαν νερά που αναπηδούν-

η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου

σαν σύννεφα μαζεμένα

το τρυφερό σου κορμί

ένας σβώλος στoν ήλιο.

Έχεις αίμα και ανάσα.

Ζεις σ’ αυτή τη γη.

Γνωρίζεις τις γεύσεις,

τις εποχές, τα ξυπνήματα,

έπαιξες στον ήλιο,

μίλησες μαζί μας.

Καθαρό νερό της άνοιξης

Βλαστός, χώμα,

ανθισμένη σιωπή,

έπαιξες όταν ήσουνα μικρούλα

κάτω από διαφορετικό ουρανό,

κι έχεις τη σιωπή μέσα στα μάτια σου,

ένα σύννεφο που αναβλύζει

σαν πηγή από τα βάθη.

Τώρα γελάς και δονείσαι πάνω απ’ αυτή τη σιωπή.

Γλυκός καρπός που ζεις

Κάτω από τον καθαρό ουρανό

που ανασαίνεις και ζεις

σ’ αυτή τη δική μας εποχή

στην κλειστή σιωπή

βρίσκεται η δύναμή σου. Όπως

το χλωρό χορτάρι στον αέρα

ανατριχιάζεις και γελάς,

όμως εσύ, εσύ είσαι γη.

Είσαι ρίζα σκληρή.

Είσαι η γη που περιμένει.

21 Μαρτίου 1950, Cesare Paveze, απο τή συλλογή "Vera la morte e avra i tuoi occhi"