26/10/25 18:26

Θέλω να μας ενώνει η μουσική
όπως ένα φυσικό τοπίο το φθινόπωρο
που μας ωθεί να αγκαλιαστούμε
με το κρύο της υγρασίας
κάτω από κιτρινισμένα των δέντρων φύλλα
Να μας ενώνει όχι από εξαναγκασμό
αλλά από ανάγκη συντροφικότητας
δύο σωμάτων που ξέρουν να αναζητούν
στα συναισθήματα την αίσθηση αποδοχής
και λύτρωσης μέσα σε έναν διαρκώς ξένο κόσμο
από καθετί θετικά ανθρωπίνως δυνατό
Και η θλίψη να γίνεται ανάμνηση
και όχι πλέον παροντική εξοικείωση
Να γίνεται η μελαγχολία ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο
και όχι πλέον μια μοναχική στιγμή αβεβαιότητας
αλλά βαθιά εμπειρία με έναν άλλο άνθρωπο
που δεν έχει συμφιλιωθεί με την σκοτεινιά της εποχής μας
Θέλω να σε πάρω από το χέρι σαν παρορμητική απόφαση
μιας αναπάντεχης στιγμής πρόκλησης ευτυχίας
για να σου γνωρίσω τον κόσμο μου
με την μοναδική ματιά μιας παντοτινά νέας ψυχής
που δεν αφήνει να γεράσει
από την ποιότητα της ζωής
που του προσφέρει μια μη ελκυστική πραγματικότητα!
Να σε κάνω δική μου χωρίς να πάψεις στιγμή
να ανήκεις στον εαυτό σου!
Αυτός είναι ο σεβασμός που μπορώ να προσφέρω
για την αποδοχή της ένταξης μου
στο δικό σου σύμπαν!

21/10/25: 9:05

Καθώς θα βλέπεις την ζωή

να απομακρύνεται εντός σου

Να διαμορφώνει την ψυχή σου

ανάλογα με τους πόθους σου

Ενώ παράλληλα με μεγάλο αγώνα

κερδίζεις επάξια τις στιγμές

Όταν κάποτε τυχαία θα αντικρίσεις

κάποια μάτια λαμπερά

που θα είναι ικανά να φωτίσουν

τον προσωπικό σημαντικό κόσμο σου

σαν κάποιο μεγάλο λατρεμένο άστρο

που θα είναι ικανό να παρηγορήσει

ακόμη και την πιο σκοτεινή σου νύχτα

τότε μονάχα θα ξεχάσεις

ακόμη και την αξία που είχε για εσένα

η σιωπηλή προσευχή σου στην φύση!

Να αναζητάς πάντα τέτοια μάτια!

Λιγότερο φως δεν σου ταιριάζει εαυτέ μου!

Διότι είναι δίκαιο το να παίρνεις πίσω

το φως που ακόμη και σε αγνώστους

δωρίζεις με ανιδιοτέλεια

αναζητώντας μονάχα την αποδοχή

της αλήθειας που πρεσβεύεις!