Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»

Ένα επίκαιρο ποίημα απο τον Κώστα Βάρναλη!

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα του καιρού μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.

14/9/12:

Ζωή είναι κάθε άρνηση που γεννιέται

μέσα στης ανηθικότητας την προσταγή

Ζωή είναι καθετί που δεν βολεύεται

δεν το φοβίζει του Ήλιου η χαραυγή

Κάθισα στο παγκάκι, και αφουγκράστηκα

της θάλασσας μου, τον ομιλητικό φλοίσβο

Κι ύστερα προς το σπίτι να πάω βιάστηκα

στο δρόμο είδα σκυλιά, όχι πολιτισμό

Ζωή είναι ο έρωτας που σε φοβίζει
η σιγουριά θα σε προδίδει συνεχώς

Ζωή είναι το αστέρι που λαμπυρίζει

και ο βέβαιος θάνατος του ο οδηγός

Κοίταξα ψηλά μια νύχτα δίχως αστέρια

η βρώμικη πόλη απέναντί κοιμόνταν

Ξανά επέστρεψα στης μνήμης τα λημέρια

στο παιδί που κάποτε τη ζωή φοβόνταν

Ζωή ένας θάνατος που δεν σπαταλιέται

για καμιάς υποχρέωσης την υποταγή

Ζωή χαμόγελο που δεν χαραμίζεται

στης υποκρισίας την ομόφωνη βουλή

Αν ποτέ σας σκεφτείτε της ζωής το σκοπό

στους φίλους σας επιτέλους φανερωθείτε

Με μάτια εφηβικά, τραγουδήστε σκοπό

έξω από της μοναξιάς την πόρτα σταθείτε

31/7/12:

Ζήτησα από τα πουλιά να μην με περιμένουν
Να μην έρθουν στον τόπο που θα αφήσω
την τελευταία μου πνοή
Αν βρίσκομαι στο σπίτι
να μην μου χτυπάνε με τα μικρά τους ράμφη
τα τζάμια και τα παραθυρόφυλλα
Δεν θα ήθελα να ταράξουν την ησυχία των γειτόνων!
Αν επιμένουν όμως να με βρουν
ας φέρουν μαζί τους λέξεις
που θα έχουν μαζέψει σαν ψίχουλα
από όλη την πορεία του ταξιδιού τους
Θα τα περιμένω με την ελπίδα
αυτές οι λέξεις να είναι ικανές
να αποτελέσουν τον τελευταίο στίχο της ζωής μου!

30/6/12:

Μητέρα… Πατέρα…
Μεγάλωσα πια!
Μπορώ πλέον να μάθω να οδηγώ το αυτοκίνητο
Πρέπει να ανεξαρτητοποιηθώ από εσάς
Να βρω μια κοπέλα και να συζήσω μαζί της
στο σπίτι που θα νοικιάζουμε
Μπορώ να μάθω να μην εξαντλώ την υπομονή μου
όπως άλλοτε, περιμένοντας στην ουρά της εφορίας
ή στην αναμονή για το ιατρείο
Πρέπει να πάψετε να αγχώνεστε για τη ζωή μου
Έχω ήδη αποκτήσει τα δικά μου άγχη!
Έχω επιτέλους τις ελευθερίες
που μου αναλογούσαν, από τότε που ήρθα στον κόσμο
Μπορώ να ανοίγω το σπίτι μου
σε άτομα της αρεσκείας μου
και να περπατώ μέσα στους δικούς μου,
τέσσερεις τοίχους, μονάχα με τα εσώρουχα μου!
Μπορώ να αποστηθίζω τις ατάκες
από τα βραδινά κωμικά σήριαλ
Και από τις ‘’έξυπνες’’ διαφημίσεις
των εταιριών κινητών τηλεφώνων!
Στην πολυκατοικία που θα μένω
θα έχω το δικαίωμα να μην λέω καλημέρα
στους δικούς μου γείτονες!
Θα έχω την ”τιμή’’ να μη στηρίζομαι σε εσάς
για να βρω δουλειά
Ξέρω που θα πρέπει να απευθυνθώ!
Έχω ήδη εξασκηθεί για το πώς πρέπει
το κεφάλι μου κι εγώ να σκύβω
Και τους τρόπους για να διατηρώ συνεχώς
υγρή τη γλώσσα μου!
Θα μάθω επίσης το πώς θα πρέπει να ανέχομαι
ύστερα από κάποια χρόνια
τη γυναίκα εκείνη που είχα αγαπήσει
Και όταν θα έρθει ο καιρός, που θα την βαρεθώ τόσο πολύ
ώστε να μην την αγγίζω
Θα εφευρίσκω τρόπους για την προσωπική μου ικανοποίηση!
Και ελπίζω να αποκτήσω σύντομα, υγιέστατα παιδιά
για να έχω κάτι να ασχολούμαι!
Έχω την εντύπωση πως θα γίνω ένας τυπικός, καλός πατέρας
Θα τα αγαπήσω από συνήθεια
και θα τα μεγαλώσω από υποχρέωση!
Τι παραπάνω μπορώ να θελήσω από τη ζωή;
Σας υπόσχομαι να ευτυχίσω, όπως εσείς!
Μητέρα… Πατέρα…
Μη φοβάστε για εμένα!
Θα επιλέξω την σίγουρη οδό!

28/6/12:

Καθίκια με τις γραβάτες εγώ δεν σας προσκυνάω

Μονάχα ένα μαύρο πουκάμισο κι ένα τζίν φοράω

Νοιαζόσαστε μόνο για την εξωτερική σας εικόνα

Συνηθίζω να πηγαίνω κόντρα σε κάθε σας κανόνα

Με μουσική σας δείχνω την πραγματική σας θέση

Και ξέρω πώς να της δίνω μια διαφορετική γεύση

Πολύ ασχολήθηκα όμως με εσάς στους στίχους

Θέλω τα αυτιά μου να ακούν θαλασσινούς ήχους

Ήρθε η ώρα τις υπάρξεις σας να χρησιμοποιήσω

Όχι με μίσος μα οργισμένος θα σας αντιμετωπίσω

Γνωρίζω τον τρόπο που τον εαυτό σας θα μισήσετε

Την βολεμένη σας θεσούλα πρέπει να αφήσετε

Εγώ συνεχίζω τον εαυτό μου ειλικρινά να αγαπάω

Διότι ξέρω να δίνω μονάχα εκεί που δεν χρωστάω

Ενώ εσείς μέσα στην υποκρισία σας βυθισμένοι

Συνεχίζετε να είστε της ζωής οι μοναδικοί χαμένοι

Σας είναι δύσκολο τον εγωκεντρισμό σας να χάσετε

Με πλαστές αφορμές τον εαυτό σας μόνο διχάζετε

Είναι αργά το χρόνο να φέρετε με το μέρος σας

Έτσι ξαφνικά θα σβήσετε πριν από το τέλος σας

26/5/12:

Η έμπνευση μοιάζει με κατάρα...
Σκληρά τα δώρα που η μοναξιά μοιράζει
τη νύχτα, στην απέραντη βουβή κλίνη
που μοναχικά σκιρτήματα
προκαλούν στην καρδιά
ονειρικά θέλγητρα
από σάρκα και πνεύμα
στον άντρα που πήρε όρκο βαρύ
να πάψει να μιλά
για να αρχίσει να γράφει
Περιγράφοντας λεπτομερώς τα πρόσωπα εκείνα
που στης φαντασίας του την απεραντοσύνη
έχουν όψη γνώριμη, εμπνέουν καλοσύνη
Συνηθίζοντας ο μοναχικός άντρας
λέει με την εσωτερική του φωνή
πως είναι καλύτερη της μοναξιάς του η ειλικρίνεια
παρά της πραγματικότητας η καταναγκαστική δουλεία
Θαρρεί πως το πιστεύει, μα η κλίνη του παραμένει
άδεια, σιωπηρή και κρύα
Ένα σώμα δεν αρκεί για τη ζωή
Μια ιδέα δεν εγγυάται την υστεροφημία!

Ανοιξιάτικο 20/3/12

Η νοσταλγία του ανοιξιάτικου καιρού
σε κυριεύει πάντοτε όταν σουρουπώνει
Το δροσερό αεράκι γεμίζει την ψυχή σου
με την επιθυμία της επιστροφής
σε αλλοτινούς, σχεδόν ξεχασμένους καιρούς
Αν ταξιδεύεις, θαρρείς πως προσπερνάς τον Ήλιο
Μα η αλήθεια είναι πως εκείνος προσπερνά εσένα!
Κάθε ταξίδι είναι μια μυστική, υπόκωφη επιθυμία
ενός προκαθορισμένου μέλλοντος
Απαγκιστρώνεσαι από το παρελθόν
παραμένοντας μετέωρος στο παρόν
Ο χρόνος, πόσο βάναυσος μοιάζει;

Περπατάς πάνω στο χλωρό χορτάρι
Οι αμέτρητες μαργαρίτες, ξέρεις πως δεν μυρίζουν
Αλλά σκύβεις, με μια παιδική αφέλεια να δοκιμάσεις
Γιατί μόνο στην πρώτη ηλικία
ήθελες τα πάντα αρώματα να έχουν!
Ο χρόνος μοιάζει να σταματά καθώς
τα κύματα σου μεταφέρουν τη μυρωδιά
της μετουσιωμένης θάλασσας
σαν θηλυκό απόμακρο καλωσόρισμα
Ένας μικρός, ασήμαντος ανεμοστρόβιλος
ανακατεύει τα πεσμένα φύλλα
όπως ανακατεύονται μες το μυαλό σου
οι πραγματικές με τις ψεύτικες αναμνήσεις
Είσαι εδώ, κι όμως ξέρεις το που θα ήθελες
να βρισκόταν η πραγματικότητα σου
Εκεί που ο χρόνος κυλά για να τον ζήσεις!
Εκεί που ο χρόνος ζητά να τον δολοφονήσεις!
Μοιάζεις περισσότερο με το βίαιο παρελθόν σου
όταν δεν αποκτήσεις τις σωστές αναμνήσεις
Ξύπνα! Αυτή δεν είναι ακόμη μια άνοιξη
Είναι η απόδειξη πως χειμώνα στη ζωή σου δεν βρήκες!

 

5/2/12:

Τα σεντόνια μυρίζουν έναν γνώριμο ιδρώτα
είναι η σκληρή ανάμνηση της κούρασης από τη δουλειά
Ο μοναχικός, γνώριμος ιδρώτας από το δικό μου σώμα
Ξάπλωσα να ξαποστάσω για λίγο
Δεν είχα κέφι για τίποτε άλλο
εκτός από μια σύντομη ονειροπόληση
Έπλυνα πριν μονάχα το πρόσωπο μου
μήπως και αναζητήσω την καθαρότητα
της εσωτερικής μου ματιάς
Δεν χρειάζεται να είμαι καθαρός!
Δεν είναι ανάγκη να είμαι τόσο πολιτισμένος!
Μέχρι πριν από λίγη ώρα στη δουλειά
με προσέβαλλαν με την παρουσία τους
όσοι ξέρουν αρώματα να φορούν ταιριαστά
στις ήδη βδελυρές τους υπάρξεις
Ξέρουν να φορούν τα σιδερωμένα πουκάμισα
κι εγώ την  ταπεινή ποδιά του ανειδίκευτου
Έχω όμως για όπλο μου την καθαρότητα
της ποιητικής μου συνείδησης!
Εκείνης που ξέρει να παρηγορεί
και να συντροφεύει με λίγους στίχους
Όχι όμως πάντα εύθυμους
Η ευθυμία ανήκει πάντα σε όσους δεν αξίζουν
την σιωπηλή ανάσα του ανέμου
που μοιάζει να μην λέει τίποτα
Όμως ανάλογα από τη θερμότητα της
μπορείς να καταλάβεις αν τα λόγια που ειπώθηκαν
ήταν κάποιου φίλου ή εχθρού
Τα σεντόνια μυρίζουν από τον ιδρώτα μου
όμως δεν έχω διάθεση να δείξω πολιτισμένος
Ο πολιτισμός είναι τόσο υποκριτικός!
Ξέρει να κρύβεται πίσω από μια απομίμηση ανθρώπου
Κι εγώ ύστερα από μια ξαφνική διέγερση του μυαλού
προσπαθώ να αποτυπώσω αυτούς τους στίχους
πάνω στο φθηνό βιομηχανικό χαρτί
ελπίζοντας να του δώσω λίγη αξία
Μόνος, ξαπλωμένος στης κάμαρας τη σιωπή
ακούω τη μουσική από ένα πιάνο
Αυτή τη διάθεση έχω αυτή την ώρα
την κατηγορητέα από του ξένους
σπάνια ανθρώπινη μοναχικότητα
Εκείνη του αργόσχολου ποιητή
που ξέρει να οσφραίνεται
τη μυρωδιά του σώματος του
πάνω στα ήδη λερωμένα σεντόνια
Μια μυρωδιά όμως δεν είναι ποτέ αρκετή
Μια ανάσα δεν είναι ποτέ αναζωογονητική
Χρειάζεται και άλλο σώμα αυτό το ποίημα
Χρειάζεται και άλλη ανάσα αυτή η σιωπή
Είναι μια αποσυντεθημένη υπαρξιακή οντότητα
με τη μορφή μιας ίσως εγωιστικής  ιδιοτέλειας
Μοιάζω να μην γνωρίζω με βεβαιότητα
τι είναι αυτό που με σπρώχνει να γράψω
Ίσως είναι η αμφιβολία για τον εαυτό μου
που μου αφήνει περιθώρια βελτίωσης
Ίσως απλώς δικαιολογούμαι φθηνά
ώσπου να ωριμάσω μέσα στην μοναχικότητα
αυτής της μικρής, κρύας κάμαρας
Θέλω μάλλον να παρηγορήσω τη μοναξιά
αυτού του κουρασμένου βρώμικου σώματος
με κάτι όμως που προέρχεται από μένα τον ίδιο
Όχι άλλα ψέματα! Σιχάθηκα τους μύθους!
Θέλω να νιώσω την παρουσία του εαυτού μου
για να νιώθω λιγότερο μόνος!

31/1/12:

Η μεγάλη συγκίνηση
έρχεται πάντα χωρίς προειδοποίηση
Αρκεί να σταθείς με θαυμασμό
μπροστά σε εκείνους
που τίμησαν το ανθρώπινο είδος
Χωρίς δάκρυα, μόνο τότε
θα διαπιστώσεις πως
δεν χρειάζονται Θεοί
παρά μονάχα μεγάλοι άνθρωποι!

25/1/12:

Ο ποιητής όταν ερωτεύεται
ξέρει πως είναι λάθος
Επειδή η στιγμή
μπορεί να στιγματίσει
τα χρόνια της μοναξιάς
με ανεξίτηλη απελπισία
Αλλά έχει το θάρρος να ρισκάρει
επειδή νιώθει την υποχρέωση
να βιώσει το μεγαλείο
της τέχνης του!